Seter szkocki (Gordon) to energiczny, przyjazny i inteligentny pies myśliwski o silnej budowie i długiej, falistej sierści w charakterystycznym czarno-podpalanym umaszczeniu. Ma silny instynkt łowiecki, bywa uparty i wymaga dużo ruchu oraz konsekwentnego prowadzenia.
Aktywność
8/10
Pielęgnacja
7/10
Podatność
4/10
Długość życia
8/10
Seter szkocki to średniej wielkości pies o mocnej, harmonijnej budowie. W zależności od płci może ważyć od 20 do 36 kg.
Jego głowa jest długa i dość wąska, z lekko wysklepioną czaszką i wyraźnym stopem. Mordka powinna być mocna, ale nie ciężka, z dobrze rozwiniętą kufą, niezbyt obwisłymi wargami i czarnym nosem o szerokich nozdrzach.
Oczy setera szkockiego są średniej wielkości, ciemnobrązowe. Zwisające uszy są osadzone nisko i pokryte długim, jedwabistym włosem.
Pies tej rasy ma dobrze rozwiniętą, głęboką klatkę piersiową i umięśniony, proporcjonalny tułów, z lekko nachyloną linią grzbietu. Ogon setera szkockiego jest średniej długości, gruby u nasady i zwężający się ku końcowi, noszony poziomo lub lekko wzniesiony. Jego kończyny są długie, silne i dobrze umięśnione, zapewniając psu płynny, dynamiczny ruch.
Dwuwarstwowa sierść setera szkockiego jest długa, miękka i lekko falista, tworzy charakterystyczne frędzle na tylnej stronie łap, klatce piersiowej, brzuchu i ogonie. Gęsty podszerstek chroni psa przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Psy tej rasy występują wyłącznie w umaszczeniu czarnym podpalanym, z rudobrązowymi znaczeniami na łapach, kufie, klatce piersiowej i nad oczami.
Seter szkocki to pierwotnie pies myśliwski, wykorzystywany do pracy w polu jako wytrwały i inteligentny tropiciel zwierzyny. Psy tej rasy są inteligentne, przyjazne i oddane, jednak wymagają konsekwentnego szkolenia ze względu na swoją niezależność i silny instynkt łowiecki. Łagodne usposobienie setera szkockiego sprawia, że świetnie sprawdza się również jako pies do towarzystwa, o ile opiekun zapewni mu dużo ruchu i aktywności umysłowej.
Seter szkocki mocno przywiązuje się do swojej rodziny. Lubi bliski kontakt z opiekunami i najlepiej czuje się w ich towarzystwie, źle znosząc samotność. Zdecydowanie nie nadaje się do życia na podwórku czy w kojcu.
W stosunku do dzieci jest zwykle łagodny i cierpliwy, choć przez wzgląd na jego entuzjazm i energię, kontakt psa z najmłodszymi powinien być zawsze nadzorowany. Może zdarzyć się, że pies przypadkowo przewróci malucha podczas zabawy. Ważnym aspektem jest również uczenie dzieci szacunku wobec psich granic.
Setery szkockie są przyjazne wobec obcych, choć niektóre psy mogą wykazywać pewną rezerwę przy pierwszym spotkaniu. Czujniejsze osobniki potrafią zaalarmować domowników o nieznajomym, ale ogółem raczej nie sprawdzą się w roli psów stróżujących.
Psy tej rasy dobrze dogadują się z innymi psami, jeśli od szczenięctwa były odpowiednio socjalizowane. Z natury nie są agresywne i zwykle unikają konfliktów, jednak ich duża energia może być męcząca dla spokojniejszych psów.
Ze względu na silny instynkt łowiecki seter szkocki może mieć skłonność do gonienia małych zwierząt, takich jak koty czy gryzonie. Jeśli ma mieszkać z innymi zwierzętami domowymi, należy go do nich stopniowo przyzwyczajać i uważnie kontrolować ich wspólne kontakty.
Seter szkocki to pies o wysokim poziomie energii, który wymaga dużo ruchu i regularnych aktywności umysłowych. Najlepiej czuje się u boku aktywnej osoby, która chętnie spędza czas na świeżym powietrzu i jest gotowa zapewnić psu odpowiednią dawkę ruchu.
Długie spacery w otoczeniu natury, dogtrekking czy tropienie i inne aktywności angażujące węch to idealne zajęcia dla tej rasy. Brak wystarczającej aktywności może prowadzić do nudy, frustracji, a nawet destrukcyjnych zachowań w domu.
Seter szkocki jest inteligentny i chętny do nauki, ale jego silny instynkt łowiecki i niezależny charakter mogą sprawiać, że czasami łatwo się rozprasza. Wymaga konsekwentnego, ale łagodnego podejścia oraz odpowiedniej motywacji.
Jednym z najważniejszych elementów szkolenia setera powinna być nauka przywołania, ponieważ na spacerach może kierować się instynktem i oddalać się od opiekuna w pogoni za zwierzyną. Aby temu zapobiec i nie utrwalać niepożądanych zachowań, warto na początku wspomagać się długą linką treningową.
Dzięki swojej zwinności, szybkości i doskonałemu węchowi seter szkocki sprawdza się w różnych psich sportach. Mantrailing, nosework, obedience czy agility to aktywności, w których może świetnie się odnaleźć, zaspokajając przy tym potrzeby psychoruchowe.
Jego temperament i potrzeby sprawiają, że nie nadaje się dla osób prowadzących siedzący tryb życia, ponieważ bez odpowiedniej aktywności może stać się niespokojny i destrukcyjny.
Seter szkocki pochodzi ze Szkocji, gdzie był hodowany jako pies myśliwski do polowań na ptactwo, zwłaszcza na terenach bagiennych i wrzosowiskach. Rasa została ukształtowana w XIX wieku przez księcia Gordona, który dążył do stworzenia wytrzymałego, inteligentnego psa tropiącego o doskonałym węchu.
Seter szkocki ma swoje korzenie w Szkocji, gdzie przez wieki wykorzystywano psy myśliwskie do polowań na ptactwo, zwłaszcza na wrzosowiskach i terenach podmokłych. Przodkowie tej rasy to prawdopodobnie czarno-podpalane spaniele myśliwskie oraz inne psy o wybitnym węchu i zdolnościach tropiących.
W XVIII wieku książę Alexander Gordon, który był wielkim pasjonatem kynologii, rozpoczął selektywną hodowlę psów o doskonałych zdolnościach łowieckich, wytrzymałości i charakterystycznym umaszczeniu. Dzięki jego staraniom ukształtował się typ setera szkockiego, który przez długi czas był nazywany seterem Gordona.
Rasa szybko zdobyła uznanie wśród myśliwych, a jej popularność rosła zarówno w Szkocji, jak i w innych częściach Europy. W XIX wieku rozpoczęto bardziej systematyczną hodowlę, a pierwsze wzmianki o rasie pojawiły się w brytyjskich księgach hodowlanych.
W 1861 roku seter szkocki został po raz pierwszy zaprezentowany na wystawie psów rasowych. W kolejnych latach hodowcy doskonalili cechy użytkowe i wygląd psa, a oficjalny wzorzec rasy został opracowany na początku XX wieku.
Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznała rasę w 1963 roku, ustalając obowiązujący do dziś standard rasy.
Obecnie seter szkocki jest rzadszą rasą niż inne odmiany seterów, takie jak seter irlandzki czy angielski, ale nadal cieszy się popularnością wśród miłośników psów myśliwskich i aktywnych rodzin. W niektórych krajach jest wykorzystywany głównie jako pies użytkowy, ale coraz częściej pełni rolę psa towarzyszącego.
Swoją lojalnością, inteligencją i eleganckim wyglądem zjednuje sobie sympatyków w różnych częściach świata, choć nadal pozostaje rasą dla osób, które mogą zapewnić mu odpowiednią ilość ruchu i zajęć umysłowych.
Seter szkocki wymaga regularnej pielęgnacji sierści, ponieważ jego długa, lekko falista okrywa może się plątać i tworzyć kołtuny. Psy tej rasy są narażone na problemy ze stawami, dysplazję biodrową oraz skręt żołądka, dlatego ważna jest odpowiednia dieta i kontrolowanie aktywności po posiłkach.
Długa, lekko falista sierść setera szkockiego wymaga regularnej pielęgnacji – w przeciwnym razie może się plątać i tworzyć kołtuny. Psa najlepiej czesać co najmniej 2–3 razy w tygodniu, używając w tym celu metalowego grzebienia i szczotki pudlówki. W okresie linienia warto robić to codziennie.
Szczególną uwagę powinniśmy zwrócić na frędzle na uszach, ogonie i łapach, które mają tendencję do filcowania się. Okolice łap i brzucha można delikatnie przycinać, aby ułatwić utrzymanie czystości.
Seter szkocki nie wymaga częstych kąpieli – wystarczy kąpać go co kilka miesięcy lub w razie silnego zabrudzenia, używając delikatnych szamponów dla psów długowłosych. Po każdym spacerze warto sprawdzić i usunąć z jego sierści liście, gałązki czy rzepy, które mogą się w nią zaplątać.
Na uwagę zasługują także długie uszy setera, które ze względu na swoją budowę mogą być podatne na infekcje – należy je systematycznie sprawdzać i czyścić delikatnym preparatem, jeśli zbiera się w nich nadmiar woskowiny.
Zęby psa wymagają codziennego szczotkowania, aby zapobiec osadzaniu się kamienia nazębnego. Można również wspomagać się podawaniem gryzaków do żucia, np. Smile Sticks z dodatkiem antybakteryjnych wodorostów.
Pazury należy przycinać, jeśli nie ścierają się samoistnie. Warto też sprawdzać psie oczy i oczyszczać w razie potrzeby, np. przy pomocy wacika nasączonego solą fizjologiczną.
Seter szkocki to wytrzymały i aktywny pies myśliwski, który dobrze przystosowuje się do różnych warunków atmosferycznych, choć w chłodniejsze dni może wymagać dodatkowej ochrony.
Średnia długość życia psów tej rasy wynosi około 12–14 lat, choć przy odpowiedniej opiece mogą żyć dłużej. Ze względu na dużą aktywność, wymagają szczególnej troski o stawy oraz układ pokarmowy.
Seter szkocki może być predysponowany do następujących chorób:
Ryzyko rozwinięcia się takich dolegliwości u setera szkockiego można zmniejszyć, kupując szczeniaka ze sprawdzonej hodowli zarejestrowanej w ZKwP (FCI). Odpowiedzialni hodowcy dopuszczają do rozrodu tylko przebadane i zdrowe psy.
Po stronie opiekuna leży zapewnienie psu odpowiedniej profilaktyki zdrowotnej, obejmującej szczepienia, odrobaczanie oraz zabezpieczanie przed pasożytami. Warto wykonywać psu regularne badania profilaktyczne (m.in. badania krwi, USG jamy brzusznej, RTG, echo serca, kontrola okulistyczna), które pozwolą wykryć ewentualne problemy zdrowotne na wczesnym etapie i szybko wdrożyć leczenie.
Setery szkockie to aktywne psy myśliwskie, które wymagają dobrze zbilansowanej diety dostosowanej do ich wysokiego zapotrzebowania energetycznego.
Ze względu na swoją budowę i predyspozycje zdrowotne, są narażone na rozszerzenie i skręt żołądka, dlatego ich dzienną porcję jedzenia należy podzielić na co najmniej dwa posiłki dziennie i podawać o stałych porach.
Po jedzeniu pies powinien mieć zapewniony przynajmniej 30 minut odpoczynku, aby zminimalizować ryzyko problemów trawiennych. Ponadto warto unikać podawania jedzenia bezpośrednio przed intensywnym wysiłkiem fizycznym.
Setery szkockie mogą być wybredne, a niektóre osobniki cierpią na alergie lub nietolerancje pokarmowe, dlatego często dobrze sprawdzą się monobiałkowe, bezzbożowe karmy o wysokiej zawartości mięsa.
Dieta powinna składać się z wysokiej jakości białka pochodzenia zwierzęcego, zdrowych tłuszczów oraz łatwostrawnych węglowodanów, które dostarczą energii na długie spacery i aktywności. Warto zwracać uwagę na skład karmy i unikać produktów zawierających sztuczne barwniki, konserwanty i wypełniacze.
Niektórzy opiekunowie decydują się na karmienie domowymi posiłkami opartymi na świeżych składnikach, co może być świetną opcją. Dieta gotowana lub surowa pozwala na lepszą kontrolę nad jakością i składem diety, jednak taki sposób żywienia wymaga odpowiedniego bilansowania i suplementacji, aby uniknąć niedoborów witamin i minerałów.
Niewłaściwie skomponowana dieta może prowadzić do problemów zdrowotnych, dlatego przy wyborze diety domowej warto skonsultować się z psim dietetykiem. Dla opiekunów, którzy chcą karmić setera szkockiego świeżym jedzeniem, ale nie mają odpowiedniej wiedzy lub zasobów czasowych, bezpiecznym i wygodnym rozwiązaniem może być psi catering.
PsiBufet oferuje świeże, zbilansowane posiłki opracowane przez specjalistów ds. żywienia zwierząt. Jedzenie jest delikatnie gotowane na parze, a następnie mrożone. Nie zawiera konserwantów, sztucznych barwników ani innych, zbędnych dodatków, dzięki czemu jest odpowiednie nawet dla psów z wrażliwym układem pokarmowym.
Smakowite receptury sprawiają, że jest to doskonała opcja dla wybrednych seterów szkockich, które potrzebują pełnowartościowego i zdrowego żywienia dostosowanego do ich potrzeb.
Setery szkockie to jedyna rasa spośród wszystkich seterów, która występuje wyłącznie w czarno-podpalanym umaszczeniu. W przeciwieństwie do seterów irlandzkich czy angielskich nie ma innych dopuszczalnych wariantów kolorystycznych.
Rasa przez długi czas była znana jako Gordon setter, ponieważ jej rozwój w XVIII wieku przypisuje się księciu Aleksandrowi Gordonowi, który selekcjonował psy pod kątem wytrzymałości i zdolności łowieckich.
Mają doskonały węch i były wykorzystywane do pracy w myślistwie jeszcze przed wynalezieniem broni palnej. Początkowo pracowały jako psy wskazujące zwierzynę, kładąc się w charakterystycznej pozycji (stąd nazwa „setter” – od angielskiego „to set”, czyli przycupnąć na widok zwierzyny).
Jeśli przymierzasz się do kupna psa rasy seter szkocki, na te pytania warto znać odpowiedź.
