Seter irlandzki to średniej wielkości, harmonijnie zbudowany pies o przyjaznym usposobieniu. Rasa ta wyhodowana została do polowań, jednak sprawdza się także w roli aktywnego domowego pupila. Długa, mahoniowa sierść setera irlandzkiego wymagać będzie regularnego czesania, gdyż może się filcować.
Aktywność
8/10
Pielęgnacja
6/10
Podatność
5/10
Długość życia
7/10
Seter irlandzki ma sierść czy włosy?
Ile kosztuje seter irlandzki?
Ile żyją setery irlandzkie?
Jak wychować setera irlandzkiego?
Czy setera irlandzkiego się strzyże?
Seter irlandzki to średniej wielkości pies o harmonijnej, eleganckiej sylwetce, mogący ważyć 25-32 kg. Psy tej rasy mają długą, suchą głowę owalnie sklepioną między uszami. Powinna być tępo zakończona, o niezbyt obwisłych wargach i ciemnym nosie z szerokimi nozdrzami. Oczy setera irlandzkiego muszą być ciemne i nie powinny być zbyt duże, natomiast zwisające uszy muszą być delikatne i nisko osadzone.
Pies tej rasy powinien mieć głęboką, dość wąską klatkę piersiową o dobrze wysklepionych żebrach i umięśniony, proporcjonalny tułów. Ogon setera irlandzkiego musi być nisko osadzony, gruby u nasady i zwężający się ku końcowi. Kończyny psa tej rasy są długie, dobrze umięśnione i odpowiednio kątowane. Powinny umożliwiać psu swobodny, płynny ruch z dalekim wykrokiem.
Seter irlandzki ma dwuwarstwową sierść złożoną z delikatnego, dobrze przylegającego włosa okrywowego średniej długości i delikatnego podszerstka. Włos powinien tworzyć frędzle na górnej części uszu, tylnej stronie łap, brzuchu, szyi i ogonie. W rasie tej dopuszcza się umaszczenie kasztanowe, z ewentualnymi białymi znaczeniami na piersi, gardle, palcach i czole.
Seter irlandzki wyhodowany został jako pies myśliwski. Jego zadaniem podczas polowania było wystawianie myśliwemu ptactwa w zaroślach. Psy te musiały być także szybkie i zwinne oraz podatne na szkolenie. Dzisiejsze setery irlandzkie wciąż mają dość silny instynkt łowiecki, szybko się uczą i wymagają dość dużej dawki aktywności fizycznej.
Seter irlandzki to pies silnie przywiązujący się do rodziny i obdarzający uczuciem wszystkich domowników. Lubi towarzyszyć im we wszystkich czynnościach i potrzebuje dużej dawki uwagi. W stosunku do dzieci jest cierpliwy i łagodny, choć jego kontakty z maluchami zawsze należy nadzorować.
Setery irlandzkie nie wykazują przesadnej nieufności w stosunku do ludzi i szybko nawiązują nowe znajomości. Nie sprawdzą się w roli domowego stróża, choć niektóre czujne osobniki potrafią oszczekać intruza. Pies tej rasy nie może mieszkać na dworze ani w kojcu – odizolowany od opiekunów stanie się nieszczęśliwy i może próbować uciec przez ogrodzenie.
Setery irlandzkie dość dobrze dogadują się z innymi psami i nie mają skłonności do prowokowania awantur. Zaczepione przez niemiłego psa prędzej wycofają się lub uciekną niż zareagują agresją. Trzeba jednak pamiętać, że ten wrażliwy pies potrzebuje starannej socjalizacji – w przeciwnym razie może stać się lękliwy i reaktywny.
Obdarzone silnym instynktem łowieckim setery irlandzkie mogą mieć skłonność do gonienia kotów i innych małych zwierząt, dlatego opiekun chcący zapoznać go z domowym mruczkiem powinien zachować ostrożność.
Stworzony do współpracy z myśliwym seter irlandzki jest inteligentny i bardzo pojętny. Podczas treningu może jednak rozpraszać się lub niechętnie wykonywać powtarzające się komendy. Dlatego opiekun powinien proponować psu krótkie sesje treningowe i wykazywać się konsekwencją i cierpliwością.
Seter irlandzki nie toleruje krzyku ani przemocy – traktowane w ten sposób psy mogą stać się zgaszone, wycofane i będą unikać opiekuna. Ze względu na silny instynkt łowiecki, szczególny nacisk należy położyć na naukę przywołania.
Setery irlandzkie potrzebują dużej dawki ruchu i ciekawego zajęcia. Lubią zabawę z człowiekiem, jednak prawdziwą przyjemność sprawiają im wszelkiego rodzaju czynności angażujące ich doskonały węch. Dobrą rozrywką dla psa tej rasy będzie swobodne węszenie podczas długich spacerów w spokojnej okolicy, a także niektóre psie sporty, takie jak mantrailing czy nosework. Dobrze zmotywowany seter irlandzki może także sprawdzić się w agility czy tańcu z psem.
Setery irlandzkie wyhodowane zostały na Wyspach Brytyjskich. Ich pierwotnym zadaniem była pomoc myśliwemu podczas polowań na dzikie ptactwo. Seter miał zakradać się do ptaków ukrytych w zaroślach i wskazywać ich obecność myśliwemu, który dzięki temu mógł złapać je w sieć lub ustrzelić.
Przodkami dzisiejszych seterów były najprawdopodobniej psy wykorzystywane w średniowieczu przez sokolników. Pierwsze wzmianki o psach w tym typie pochodzą z 1570 roku – wtedy czworonogi te przypominały dzisiejsze spaniele. W XVIII wieku w Irlandii rozpoczęto prace hodowlane, których celem było stworzenie irlandzkiej rasy psów wystawiających zwierzynę.
Sprowadzone z Francji do Irlandii spaniele bretońskie krzyżowano z miejscowymi psami myśliwskimi – w tym posokowcem i pointerem. Uzyskany w ten sposób pies miał szlachetny wygląd, doskonały węch i wytrzymałość. Za stworzenie przodków dzisiejszych seterów irlandzkich odpowiada głównie rodzina de Freyne, która od 1793 roku prowadziła szczegółowe księgi hodowlane.
Początkowo setery rodziły się głównie w umaszczeniu czerwono-białym. Z miotów wyodrębniono szczeniaki o jednolicie czerwonej maści i stopniowo eliminowano geny odpowiadające za inne kolory sierści. Wciąż jednak przykładano dużą wagę do cech użytkowych przydatnych podczas polowań. Do 1845 roku niemal wszystkie setery w Irlandii miały mahoniowy kolor, a czerwono-biała odmiana zaczęła zanikać.
Pierwszy raz nazwa „seter irlandzki” określająca czysto kasztanowego psa myśliwskiego pojawiła się w 1803 roku. W 1886 roku Irlandzki Klub Czerwonego Setera opublikował pierwszy wzorzec rasy, natomiast w 1998 roku uzupełnił go o opis stylu pracy tych psów. Odmianę czerwono-białą zarejestrowano natomiast jako osobną rasę.
Obecnie seter irlandzki to wciąż dobry pomocnik myśliwego. Łagodne w stosunku do ludzi, pojętne psy docenione zostały także przez zwykłych miłośników zwierząt i coraz częściej utrzymywane są w charakterze domowego ulubieńca.
Duża potrzeba aktywności fizycznej i dość spore rozmiary sprawiają, że seter irlandzki najlepiej czuje się w domu z ogrodem położonym w spokojnej okolicy. Zapewnienie mu odpowiedniej dawki ruchu i ciekawego zajęcia może jednak sprawić, że pies tej rasy odnajdzie się także w bloku.
Seter irlandzki może wymagać czasochłonnej i złożonej pielęgnacji. Psy te narażone są na kilka dolegliwości zdrowotnych i będą wymagać starannie dobranej diety.
Długa, delikatna sierść setera irlandzkiego może mieć skłonność do plątania się i filcowania. Dlatego opiekun psa tej rasy musi pamiętać o czesaniu psa nie rzadziej, niż co dwa dni. Powinien zaopatrzyć się w metalowy grzebień o różnym rozstawie zębów i szczotkę pudlówkę o delikatnych pinach. W okresie linienia warto czesać psa codziennie – pozwoli to usunąć nadmiar martwych włosów i pobudzi krążenie w skórze.
Seter irlandzki nie potrzebuje częstych kąpieli. Opiekun musi natomiast po każdym spacerze dokładnie przejrzeć sierść psa i usunąć z niej zabrudzenia, takie jak wplątane liście, gałązki i rzepy. Na uwagę zasługują także oczy i uszy psa oraz pazury, które należy skracać, jeśli będą za długie.
Aktywne, stworzone do długotrwałej pracy setery irlandzkie są wytrzymałe. Dobrze znoszą cieplejsze dni, mogą natomiast marznąć podczas mrozów. Średnia długość życia psa tej rasy wynosi 15 lat.
Seter irlandzki może mieć wrodzone predyspozycje do takich chorób, jak:
Ryzyko rozwinięcia się takich dolegliwości u setera irlandzkiego można zmniejszyć, kupując szczeniaka od doświadczonego hodowcy zarejestrowanego w ZKwP (FCI). Organizacja ta wymaga, by do rozrodu dopuszczane były wyłącznie psy przebadane pod kątem dysplazji, a wielu odpowiedzialnych hodowców bada swoim podopiecznym także oczy i eliminuje z dalszej hodowli psy wykazujące problemy zdrowotne.
Opiekun setera irlandzkiego powinien pamiętać o profilaktyce zdrowotnej, obejmującej szczepienia przeciwko chorobom zakaźnym, regularne odrobaczanie i zabezpieczanie psa przed pasożytami zewnętrznymi.
Starszym czworonogom należy także wykonywać badania krwi, które pozwolą na wczesne wykrycie ewentualnych chorób i szybkie wdrożenie ich leczenia. W przypadku zaobserwowania u psa takich problemów, jak nawracająca kulawizna, podrażnienia skóry, zbieranie się brudnej wydzieliny w uszach czy częste łzawienie, należy udać się ze zwierzakiem do lekarza weterynarii.
Setery irlandzkie mają skłonność do potencjalnie śmiertelnego rozszerzenia i skrętu żołądka. Z tego względu dzienną porcję jedzenia dla psa tej rasy należy podzielić na przynajmniej dwa posiłki podawane o stałych porach dnia. Po jedzeniu psu należy zapewnić minimum 30 minut odpoczynku.
Setery irlandzkie bywają ponadto wybredne, mogą także cierpieć na alergie pokarmowe i stosunkowo rzadką u psów nietolerancję glutenu. Opiekun musi więc wyjątkowo zadbać o dietę swojego pupila. W żywieniu psów tej rasy sprawdzić się mogą niektóre bezzbożowe, hipoalergiczne gotowe karmy stworzone z myślą o psach z wrażliwym układem trawiennym.
Część opiekunów decyduje się jednak na podawanie pupilowi jedzenia złożonego ze świeżych składników. Ten sposób żywienia pozwala bowiem na lepszą kontrolę nad użytymi w diecie psa składnikami. Dieta domowa nie zawiera także żadnych konserwantów ani sztucznych barwników, które mogą być potencjalnie szkodliwe dla setera irlandzkiego.
Trzeba jednak pamiętać, że domowe posiłki muszą być odpowiednio zbilansowane przy użyciu starannie dobranych suplementów mineralno-witaminowych. Niewystarczająca wiedza opiekuna może sprawić, że pies żywiony będzie niedoborową dietą, co może poważnie odbić się na jego zdrowiu. Bezpieczną alternatywą dla diety domowej są posiłki oferowane przez katering dla psów – PsiBufet.
Jedzenie PsiBufet przygotowywane jest zgodnie z recepturami opracowanymi przez doświadczonych dietetyków zwierzęcych – dzięki temu jest starannie zbilansowane i zawiera wszystkie niezbędne psu składniki odżywcze w odpowiednio dobranych proporcjach. Złożone wyłącznie ze świeżych składników, wolne od konserwantów, zbóż i zbędnych zapychaczy posiłki sprawdzają się w żywieniu nawet bardzo wymagających psów. Ponadto są wyjątkowo smaczne, dlatego tak chętnie jedzą je wybredne psy, jakimi bywają setery irlandzkie.
Selekcja pod kątem umaszczenia sprawiła, że czerwono-białe setery niemal całkowicie zniknęły. Populację psów o tym kolorze udało się jednak uratować dzięki oddanym miłośnikom rasy. Dziś seter irlandzki (irish red setter) i seter irlandzki czerwono-biały (irish red and white setter) to dwie osobne rasy, których nie należy krzyżować.
Łaciate setery wciąż nie są popularne – niezwykle rzadko można spotkać je poza granicami Irlandii. Kolejnym bliskim krewnym setera irlandzkiego jest seter szkocki gordon. Rasa ta występuje jedynie w umaszczeniu czarnym z kasztanowymi podpalaniami.
Jeśli planujesz zostać opiekunem setera irlandzkiego, na te pytania warto znać odpowiedzi!