Choroba Cushinga u psa – przyczyny, objawy i leczenie

• Cushing u psa to schorzenie hormonalne spowodowane nadmiarem kortyzolu.
• Zespół Cushinga dotyka najczęściej psy w średnim i starszym wieku.
• Początki choroby Cushinga łatwo pomylić z naturalnym starzeniem się.
• W zależności od psa choroba daje o sobie znać najczęściej po 7. roku życia.
• Najczęstsze objawy zespołu Cushinga u psa mogą obejmować wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, nadmierny apetyt, otyłość brzuszną, przerzedzenie sierści i osłabienie mięśni.
• Przyczyną choroby może być guz przysadki mózgowej, guz nadnerczy lub długotrwałe stosowanie sterydów.
• Diagnostyka obejmuje badania krwi i moczu, testy hormonalne oraz badania obrazowe, takie jak USG czy rezonans magnetyczny.
• Leczenie zależy od przyczyny i obejmuje farmakoterapię, operację lub stopniowe odstawianie sterydów.
• W postępowaniu leczniczym ważna jest też odpowiednia dieta, która powinna być niskotłuszczowa, bogata w białko i błonnik oraz kwasy tłuszczowe omega-3.
• Nieleczony zespół Cushinga prowadzi do poważnych powikłań, takich jak cukrzyca, nadciśnienie, zakrzepica i niewydolność narządów.
• Rokowania zależą od stopnia zaawansowania choroby. Konieczne są regularne kontrole weterynaryjne, stałe monitorowanie stanu zdrowia psa i ścisłe stosowanie się do zaleceń lekarza.

Choroba Cushinga u psa to schorzenie endokrynologiczne, które najczęściej dotyka starsze psy i prowadzi do szeregu niepokojących objawów, takich jak nadmierne pragnienie, przyrost masy ciała czy utrata sierści. Jest wynikiem nadprodukcji kortyzolu – hormonu stresu, który w nadmiarze może poważnie zaszkodzić zdrowiu czworonoga.

W tym artykule omówimy przyczyny, objawy oraz metody diagnozowania i leczenia tej choroby, aby pomóc Ci lepiej zrozumieć temat i zadbać o Twojego psa.

Czym jest choroba Cushinga u psa?

Choroba Cushinga, znana również jako hiperadrenokortycyzm, to przewlekłe schorzenie endokrynologiczne, które występuje u psów na skutek nadmiernej produkcji kortyzolu – hormonu stresu wytwarzanego przez nadnercza.

Kortyzol w prawidłowych ilościach jest niezbędny do regulacji metabolizmu, funkcjonowania układu odpornościowego oraz radzenia sobie z codziennym stresem. Jednak jego nadmiar może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych.

Choroba ta najczęściej dotyka starsze psy, zwłaszcza rasy takie jak pudel, jamnik, bokser, beagle czy teriery.

Bez odpowiedniego leczenia choroba Cushinga może prowadzić do poważnych powikłań, w tym osłabienia mięśni, cukrzycy, nadciśnienia czy infekcji skórnych. Dlatego kluczowe jest szybkie rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniego leczenia, aby poprawić komfort i jakość życia psa.

Przyczyny choroby Cushinga u psów

Choroba Cushinga u psów jest spowodowana nadmiernym wydzielaniem kortyzolu. Istnieje kilka głównych przyczyn tej choroby, które różnią się mechanizmem powstawania i sposobem leczenia.

Nadczynność kory nadnerczy

Jedną z najczęstszych przyczyn choroby Cushinga jest nadczynność kory nadnerczy, spowodowana nieprawidłową regulacją hormonalną. Nadnercza to niewielkie gruczoły położone w pobliżu nerek, które produkują kortyzol. Ich funkcjonowanie kontroluje przysadka mózgowa, wydzielając hormon adrenokortykotropowy (ACTH), który stymuluje nadnercza do produkcji kortyzolu.

W przypadku nadczynności kory nadnerczy dochodzi do niekontrolowanego wzrostu produkcji ACTH przez przysadkę, co powoduje nadmierne pobudzenie nadnerczy i zwiększoną produkcję kortyzolu. Jest to tzw. przysadkowa postać choroby Cushinga, która stanowi około 80–85% przypadków. Często występuje u starszych psów i może rozwijać się stopniowo, przez długi czas.

Guzy przysadki mózgowej

Choroba Cushinga często wynika z obecności guza w przysadce mózgowej, który nadmiernie stymuluje nadnercza do produkcji kortyzolu. Guzy te mogą być zarówno łagodne, jak i złośliwe, choć większość z nich rośnie powoli i nie powoduje bezpośrednich problemów neurologicznych.

W efekcie nadmiernej produkcji ACTH przez guz, nadnercza są stale pobudzane do produkcji kortyzolu, co prowadzi do typowych objawów choroby. Leczenie tej postaci Cushinga zazwyczaj polega na farmakoterapii, rzadziej na operacyjnym usunięciu guza przysadki.

Nowotwory nadnerczy

W około 15–20% przypadków choroba Cushinga jest spowodowana guzem nadnerczy. Nowotwór może dotyczyć jednego lub obu nadnerczy i prowadzić do ich nadmiernej aktywności hormonalnej. W przeciwieństwie do przysadkowej postaci choroby, w tym przypadku nadnercza nie potrzebują dodatkowej stymulacji – guz samodzielnie produkuje nadmierne ilości kortyzolu.

Nowotwory nadnerczy mogą być łagodne lub złośliwe. W przypadku guzów łagodnych możliwe jest ich chirurgiczne usunięcie, co może prowadzić do całkowitego wyleczenia psa. Z kolei guzy złośliwe często dają przerzuty do innych narządów, co komplikuje leczenie i pogarsza rokowania.

Czytaj więcej:

• Rak u psa – 10 najczęstszych objawów

Jatrogenny zespół Cushinga

Jatrogenny zespół Cushinga to postać choroby spowodowana długotrwałym stosowaniem leków sterydowych, takich jak prednizon czy deksametazon. Steroidy są często przepisywane psom w celu leczenia chorób zapalnych, autoimmunologicznych czy alergii, jednak ich długotrwałe podawanie może prowadzić do nadmiernego gromadzenia się kortyzolu w organizmie.

W przeciwieństwie do endogennych form choroby, jatrogenny zespół Cushinga nie wynika z nieprawidłowej pracy nadnerczy, lecz z zewnętrznego dostarczania kortykosteroidów. Objawy są podobne do tych występujących w naturalnej postaci choroby, ale leczenie polega głównie na stopniowym odstawieniu sterydów pod nadzorem lekarza weterynarii.

Choroba Cushinga u psa – objawy

Choroba Cushinga u psów rozwija się stopniowo, dlatego jej pierwsze symptomy mogą być łatwe do przeoczenia. Wiele z nich przypomina naturalne procesy starzenia, przez co opiekunowie często nie od razu dostrzegają problem. Jednak z czasem objawy kliniczne stają się bardziej widoczne i wpływają na ogólny stan zdrowia psa. Jakie są najczęstsze symptomy zespołu Cushinga u psów?

Zmiany w zachowaniu

Psy dotknięte chorobą Cushinga często wykazują zmiany w zachowaniu, które mogą być subtelne lub wyraźnie zauważalne. Wiele z nich staje się mniej energiczne, tracąc zainteresowanie zabawą i codziennymi aktywnościami. Mogą również przejawiać większą drażliwość lub lękliwość, reagując nerwowo na bodźce, które wcześniej nie wywoływały u nich stresu.

Zaburzenia snu są kolejnym częstym objawem – niektóre psy mają trudności z zasypianiem, wykazują wzmożoną aktywność nocną lub częściej budzą się w nocy. Opiekunowie mogą zauważyć, że ich pupil staje się mniej towarzyski, wycofany lub ma problem z adaptacją do nowych sytuacji i zmian w otoczeniu.

Nadmierne pragnienie i częste oddawanie moczu

Jednym z pierwszych i najbardziej charakterystycznych objawów choroby Cushinga jest wzmożone pragnienie (polidypsja) oraz częste oddawanie moczu (poliuria). Psy chore na Cushinga mogą pić nawet dwa lub trzy razy więcej wody niż zwykle, co prowadzi do częstszych wizyt przy misce oraz zwiększonej ilości oddawanego moczu.

Niektóre psy mogą mieć trudności z kontrolowaniem pęcherza, co skutkuje wypadkami w domu, nawet jeśli wcześniej nie miały problemów z załatwianiem się na dworze.

Czytaj więcej:

• Pies pije dużo wody – jakie mogą być tego przyczyny?

Nadmierny apetyt

Psy chore na Cushinga wykazują ogromny apetyt (polifagia), często wydają się stale głodne, mimo że spożywają większe ilości jedzenia. Właściciele mogą zauważyć, że ich pies zaczyna żebrać przy stole, przeszukiwać śmieci lub zjadać rzeczy, które wcześniej go nie interesowały.

Choć zwiększony apetyt może wydawać się niegroźnym objawem, to w połączeniu z innymi symptomami powinien skłonić do konsultacji z lekarzem weterynarii.

Przyrost masy ciała i otyłość brzuszna

Mimo że psy z Cushingiem mogą mieć zwiększony apetyt, ich przyrost masy ciała często koncentruje się głównie w okolicy brzucha. Charakterystycznym objawem jest tzw. otyłość brzuszna – pies wygląda na otyłego w okolicy brzucha, podczas gdy reszta ciała pozostaje szczupła.

Dzieje się tak, ponieważ nadmiar kortyzolu prowadzi do redystrybucji tkanki tłuszczowej i osłabienia mięśni, co sprawia, że brzuch staje się bardziej obwisły.

Przerzedzenie sierści i problemy skórne

Psy cierpiące na chorobę Cushinga często mają problemy dermatologiczne, takie jak:

• przerzedzenie sierści, zwłaszcza na tułowiu (ogon i głowa zwykle pozostają owłosione),
• wolniejsze odrastanie sierści po goleniu lub strzyżeniu,
• cienka, podatna na uszkodzenia skóra,
• zwiększona podatność na infekcje skórne, szczególnie grzybicze i bakteryjne,
• ciemne przebarwienia skóry (hiperpigmentacja).

Czytaj więcej:

• Wypadanie sierści u psa – kiedy należy się tym martwić?

Osłabienie mięśni i apatia

Nadmiar kortyzolu powoduje zanik mięśni, co sprawia, że psy stają się słabsze i mniej aktywne. Opiekunowie mogą zauważyć, że pies ma trudności ze wstawaniem, wskakiwaniem na kanapę czy pokonywaniem schodów. Niektóre psy mogą również wykazywać sztywność chodu lub łatwo się męczyć podczas spacerów.

Nadmierne dyszenie

Psy chore na Cushinga często mają problemy z termoregulacją i mogą dyszeć nawet w chłodnych warunkach, bez widocznego wysiłku. Jest to efekt działania kortyzolu na układ krążenia oraz osłabienia mięśni oddechowych.

Czytaj więcej:

• Dlaczego pies dyszy? Poznaj przyczyny dyszenia u psów

Zwiększona podatność na infekcje

Podwyższony poziom kortyzolu osłabia układ odpornościowy, sprawiając, że psy z chorobą Cushinga są bardziej podatne na różnego rodzaju infekcje. Szczególnie często występują nawracające zakażenia dróg moczowych, infekcje skórne i uszne oraz przewlekłe stany zapalne dziąseł.

Osłabiona odporność może również prowadzić do trudniejszego i wolniejszego gojenia się ran, co zwiększa ryzyko powikłań po urazach czy zabiegach chirurgicznych.

Opiekunowie powinni zwracać szczególną uwagę na wszelkie zmiany skórne, zaczerwienienia, nieprzyjemny zapach z uszu lub pyszczka, a także częstsze oddawanie moczu.

Objawy neurologiczne

U niektórych psów z zespołem Cushinga mogą występować objawy neurologiczne, zwłaszcza jeśli choroba jest spowodowana guzem przysadki mózgowej. Znajduje się ona w czaszce, a rosnący guz może uciskać pobliskie struktury mózgu.

W związku z tym mogą pojawić się:

• zaburzenia koordynacji ruchowej (ataksja) – problemy z utrzymaniem równowagi lub niezgrabny chód,
• osłabienie kończyn, a w konsekwencji trudności ze wstawaniem, wchodzeniem po schodach czy dłuższymi spacerami,
• zachowania dezorientacyjne – pies może wyglądać na zagubionego, mieć trudności z odnajdywaniem drogi lub chodzić w kółko,
• pogorszenie wzroku lub nawet całkowita utrata widzenia,
• drżenia mięśni, drgawki lub napady padaczkowe (w rzadkich przypadkach).

Jak zdiagnozować zespół Cushinga u psa?

Diagnoza zespołu Cushinga u psa jest skomplikowana, ponieważ objawy mogą przypominać inne schorzenia, takie jak cukrzyca, niedoczynność tarczycy czy choroby wątroby. Dlatego lekarze stosują kilka metod diagnostycznych, aby potwierdzić chorobę i określić jej przyczynę.

Wywiad i badanie kliniczne

Diagnostyka zespołu Cushinga rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu z opiekunem psa. Weterynarz zapyta o wszelkie niepokojące zmiany, takie jak nadmierne pragnienie i częste oddawanie moczu, zwiększony apetyt, przerzedzenie sierści, problemy skórne czy nietypowy przyrost masy ciała, szczególnie w okolicy brzucha.

Ważnym elementem rozmowy jest również ocena poziomu aktywności psa oraz ewentualnych zmian w jego zachowaniu, takich jak apatia, drażliwość czy trudności w adaptacji do otoczenia.

Po przeprowadzeniu wywiadu lekarz wykona badanie kliniczne, podczas którego oceni stan skóry, napięcie mięśniowe oraz budowę ciała psa. Szczególną uwagę zwróci na charakterystyczne objawy, takie jak powiększony, obwisły brzuch, przerzedzoną sierść czy cienką, podatną na uszkodzenia skórę.

Badanie to pozwala określić, czy istnieją widoczne symptomy wskazujące na chorobę Cushinga i czy konieczne jest wykonanie dalszych testów diagnostycznych.

Badania laboratoryjne

Ważnym elementem w diagnostyce choroby Cushinga są badania krwi i moczu.

Podstawowe badania krwi, obejmujące morgologię i biochemię, mogą ujawnić zmiany wskazujące na zaburzenia metaboliczne i hormonalne. U psów z podejrzeniem Cushinga często obserwuje się:

• podwyższony poziom enzymów wątrobowych (ALT, ALP),
• podwyższony poziom cholesterolu i trójglicerydów,
• zwiększony poziom glukozy we krwi,
• leukocytoza (podwyższona liczba białych krwinek).

Badanie moczu dostarcza dodatkowych informacji na temat funkcjonowania nerek i układu moczowego. Taka analiza może ujawnić:

• obniżoną gęstość moczu,
• obecność białka,
• objawy infekcji dróg moczowych (obecność bakterii lub leukocytów).

Wyniki badań laboratoryjnych nie zawsze jednoznacznie potwierdzają zespół Cushinga. W zaneżności od tego, co wykażą, lekarz może podjąć decyzję o przeprowadzeniu bardziej szczegółowych testów hormonalnych.

Specjalistyczne testy hormonalne

Aby potwierdzić chorobę Cushinga, konieczne jest przeprowadzenie testów hormonalnych, które oceniają poziom kortyzolu oraz sposób, w jaki organizm reaguje na jego stymulację lub zahamowanie produkcji. Testy te pomagają odróżnić zespół Cushinga od innych schorzeń o podobnych objawach.

Najczęściej stosowanym testem w diagnostyce choroby Cushinga jest test hamowania niską dawką deksametazonu (LDDST). Polega na podaniu psu niewielkiej dawki deksametazonu – syntetycznego kortykosteroidu – a następnie pomiarze poziomu kortyzolu we krwi przed podaniem leku oraz 4 i 8 godzin po jego podaniu.

U zdrowego psa deksametazon hamuje produkcję kortyzolu, więc jego poziom spada. U psa chorego na Cushinga poziom kortyzolu pozostaje wysoki, co potwierdza diagnozę.

Kolejnym testem jest test stymulacji ACTH. Ocenia on, jak nadnercza reagują na sztuczne pobudzenie przez hormon ACTH. Po jego podaniu mierzy się poziom kortyzolu przed i po stymulacji.

U zdrowego psa poziom kortyzolu wzrasta umiarkowanie. Natomiast u psa z chorobą Cushinga wzrost ten jest znacznie bardziej wyraźny i przekracza normy. Test ten jest szczególnie przydatny do diagnozowania jatrogennych przypadków Cushinga oraz monitorowania leczenia.

Innym testem jest szybkie i nieinwazyjne badanie przesiewowe, oceniające stosnek kortyzolu do kreatyniny w moczu. Podwyższony stosunek kortyzol/kreatynina może wskazywać na konieczność dalszej diagnostyki.

Badania obrazowe

Jeśli testy hormonalne potwierdzą Cushinga, konieczne może być wykonanie badań obrazowych, aby określić przyczynę choroby i ocenić stan narządów wewnętrznych.

USG jamy brzusznej pozwala ocenić wielkość i strukturę nadnerczy, wykrywając ich powiększenie lub obecność guza. Dodatkowo może ujawnić zmiany w wątrobie, które często towarzyszą tej chorobie, oraz ocenić stan nerek i innych narządów.

Rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografia komputerowa (CT), są stosowane głównie w przypadkach podejrzenia guza przysadki mózgowej. Pozwalają na precyzyjne zobrazowanie struktur mózgu i nadnerczy, umożliwiając ocenę wielkości i charakteru zmian.

Badania te są szczególnie przydatne, gdy leczenie farmakologiczne nie przynosi oczekiwanych efektów lub istnieje potrzeba dokładnego określenia rodzaju i zaawansowania choroby przed ewentualnym zabiegiem chirurgicznym.

Leczenie zespołu Cushinga u psów

Leczenie zależy od jego przyczyny, ogólnego stanu zdrowia zwierzęcia oraz stopnia zaawansowania choroby. Celem terapii jest kontrola poziomu kortyzolu i złagodzenie objawów, co pozwala poprawić komfort życia psa.

Leczenie farmakologiczne

Farmakoterapia jest najczęściej stosowaną metodą leczenia zespołu Cushinga u psów, szczególnie w przypadku przysadkowej postaci choroby.

Leki nie eliminują przyczyny choroby, ale pomagają regulować poziom kortyzolu i kontrolować objawy. Pies przyjmuje je do końca życia.

Najczęściej stosowany lek to Trilostan (Vetoryl), który działa poprzez hamowanie enzymu odpowiedzialnego za syntezę kortyzolu w nadnerczach. Lek podaje się w formie kapsułek raz lub dwa razy dziennie, a jego skuteczność i bezpieczeństwo wymagają regularnego monitorowania poziomu kortyzolu oraz funkcji nadnerczy.

Starszym i rzadziej stosowanym lekiem jest Mitotan (Lysodren), którego działanie polega na niszczeniu części kory nadnerczy. Ze względu na agresywny mechanizm działania wymaga bardzo ostrożnego dawkowania i ścisłej kontroli weterynaryjnej. Zaleca się go głównie w ciężkich przypadkach choroby Cushinga.

Leczenie farmakologiczne zespołu Cushinga wymaga indywidualnego podejścia, a skuteczność terapii zależy od regularnych badań kontrolnych i dostosowywania dawkowania leków do aktualnych potrzeb psa.

Leczenie chirurgiczne

W niektórych przypadkach możliwe jest chirurgiczne leczenie zespołu Cushinga, jednak nie jest to metoda pierwszego wyboru. Operację rozważa się głównie wtedy, gdy istnieje szansa na całkowite usunięcie przyczyny choroby, czyli guza nadnerczy lub przysadki mózgowej.

Chirurgiczne usunięcie guza nadnerczy stosuje się w przypadkach nadnerczowej postaci Cushinga, jeśli nowotwór jest operacyjny i nie zdążył dać przerzutów.

Jeśli guz jest łagodny, zabieg może prowadzić do całkowitego wyleczenia psa, eliminując konieczność długotrwałego leczenia farmakologicznego.

Jednak operacja jest skomplikowana, wymaga precyzyjnej diagnostyki oraz specjalistycznej opieki zarówno w trakcie, jak i po zabiegu, ze względu na ryzyko zaburzeń hormonalnych i powikłań pooperacyjnych.

Operacja guza przysadki mózgowej jest znacznie rzadziej wykonywana u psów, ponieważ wymaga dostępu do zaawansowanych metod chirurgii neurologicznej.

Zabieg ten jest możliwy w niektórych przypadkach, zwłaszcza jeśli guz jest dobrze zlokalizowany i nie rozprzestrzenił się na inne struktury mózgu. Jednak ze względu na trudność procedury oraz wysokie ryzyko powikłań, większość psów z przysadkową postacią Cushinga leczona jest farmakologicznie.

Leczenie jatrogennych przypadków zespołu Cushinga

Jeśli przyczyną zespołu Cushinga jest długotrwałe stosowania sterydów (postać jatrogenna), leczenie polega na stopniowym zmniejszaniu dawki kortykosteroidów pod ścisłą kontrolą lekarza weterynarii.

Nagłe odstawienie sterydów może spowodować niewydolność nadnerczy, dlatego proces ten musi przebiegać powoli.

Zespół Cushinga u psa – dieta

Odpowiednia dieta przy Cushingu wspiera organizm w walce z objawami i pomaga minimalizować ryzyko powikłań.

Ponieważ nadmiar kortyzolu zaburza metabolizm, wpływa na układ odpornościowy oraz prowadzi do odkładania się tłuszczu i osłabienia mięśni, dieta powinna być starannie dostosowana do potrzeb chorego psa.

Ograniczenie tłuszczu i wzmocnienie mięśni

Ważnym elementem żywienia jest ograniczenie ilości tłuszczu, ponieważ psy z zespołem Cushinga są podatne na hiperlipidemię, a nadmierna ilość tłuszczu w diecie może prowadzić do problemów trawiennych, a nawet zapalenia trzustki.

Dlatego zaleca się dietę o umiarkowanej zawartości zdrowych tłuszczów, które dostarczają energii, ale nie obciążają układu pokarmowego. Ponadto dieta powinna być bogata w wysokiej jakości białko, aby zapobiegać zanikowi mięśni, który często towarzyszy tej chorobie.

Chude mięso i ryby to dobre źródła łatwo przyswajalnego białka, które pomaga w utrzymaniu siły i sprawności psa.

Odpowiednia ilość węglowodanów

Węglowodany w diecie psa z zespołem Cushinga powinny pochodzić głównie z wolno przyswajalnych źródeł, takich jak warzywa.

Nadmiar cukrów prostych, obecnych w niektórych komercyjnych karmach, może prowadzić do skoków poziomu glukozy i zwiększać ryzyko cukrzycy, która często towarzyszy Cushingowi.

Z tego względu warto wybierać karmy o niskim indeksie glikemicznym i unikać produktów zawierających kukurydzę, pszenicę czy inne wysoko przetworzone składniki.

Znaczenie błonnika i kwasów tłuszczowych

Zwiększenie ilości błonnika w diecie może pomóc w kontrolowaniu wagi oraz poprawie funkcjonowania układu trawiennego.

Warzywa, takie jak dynia, marchew czy brokuły dostarczają nie tylko błonnika, ale także cennych witamin i minerałów.

Warto także zadbać o odpowiednią podaż kwasów tłuszczowych omega-3, które mają działanie przeciwzapalne i mogą wspierać zdrowie skóry oraz sierści, która często ulega przerzedzeniu u psów z Cushingiem. Dobrym źródłem kwasów omega-3 dla psów będzie olej z ryb lub z kryla.

Antyoksydanty i nawodnienie

Dieta powinna również zawierać antyoksydanty, które pomagają w walce ze stresem oksydacyjnym i wspierają układ odpornościowy.

Odpowiednie nawodnienie jest równie istotne, ponieważ psy z zespołem Cushinga często piją więcej wody i częściej oddają mocz, co może prowadzić do utraty elektrolitów.

Gotowa karma czy dieta domowa?

Wybierając gotową karmę, warto zwrócić uwagę na specjalistyczne formuły przeznaczone dla psów z zaburzeniami hormonalnymi lub metabolicznymi.

W przypadku diety domowej warto skonsultować się z dietetykiem zwierzęcym, który zadba o to, by posiłki były odpowiednio zbilansowane i działały na korzyść chorego psa, zamiast szkodzić.

Czy pies z chorobą Cushinga może jeść PsiBufet?

Catering dla psa może być dobrym wyborem dla opiekunów, którzy chcą karmić chorego pupila domową dietą, ale nie mają wiedzy lub zasobów, by odpowiednio ją zbilansować.

Psy z zespołem Cushinga mogą jeść PsiBufet, jednak przy tym schorzeniu polecamy wybierać przepisy o niższej zawartości tłuszczu. Najchudszym przepisem w ofercie jest Liznę Dziczyznę (13.46% w suchej masie). Następne w kolejce są posiłki Kurczę Pieczone (17.86% tłuszczu w suchej masie) i Indyczy Kąsek (18.97% tłuszczu w suchej masie).

Wybór diety najlepiej potwierdź ze swoim lekarzem weterynarii.

Zespół Cushinga u psa – rokowania

Rokowania dla psa zależą od przyczyny choroby, jej postaci, wieku zwierzęcia oraz ogólnego stanu zdrowia. Wczesna diagnoza oraz systematyczna opieka weterynaryjna pozwala na skuteczne kontrolowanie objawów i poprawę komfortu życia psiaka.

Rokowania w zależności od przyczyny

Najczęściej diagnozowaną postacią jest przysadkowy Cushing, którego w wielu przypadkach można skutecznie kontrolować lekami. Przy odpowiedniej terapii i regularnym monitorowaniu poziomu kortyzolu pies może żyć przez wiele lat bez poważnych komplikacji.

W przypadku nadnerczowej postaci choroby, rokowania zależą od tego, czy guz nadnerczy jest łagodny czy złośliwy. Jeśli guz jest operacyjny i usunięty we wczesnym stadium, pies może zostać całkowicie wyleczony. Natomiast jeśli nowotwór jest złośliwy i zdążył dać przerzuty, prognozy są znacznie gorsze.

Leczenie paliatywne może pomóc w wydłużeniu życia, ale średnia długość przeżycia po diagnozie w takich przypadkach wynosi zwykle od kilku miesięcy do maksymalnie dwóch lat.

Z kolei jatrogenny zespół Cushinga, wynikający z długotrwałego stosowania leków sterydowych, zwykle ustępuje po stopniowym odstawieniu sterydów pod nadzorem lekarza. Rokowania są dobre, pod warunkiem, że proces ten jest prowadzony ostrożnie i nie dochodzi do nagłego wystąpienia niewydolności nadnerczy.

Nieleczony zespół Cushinga u psa

Jeśli choroba Cushinga nie jest leczona, objawy stopniowo się nasilają, prowadząc do poważnych komplikacji zdrowotnych.

Długotrwały nadmiar kortyzolu osłabia układ odpornościowy, przez co pies staje się podatny na nawracające infekcje. Zmiany metaboliczne mogą prowadzić do cukrzycy, a także do nadciśnienia tętniczego i uszkodzenia nerek.

Nieleczone psy często doświadczają osłabienia mięśniowego, co utrudnia im codzienne funkcjonowanie i sprawia, że stają się mniej aktywne.

W zaawansowanych przypadkach może dojść do zakrzepicy, co jest jedną z najgroźniejszych konsekwencji zespołu Cushinga. Nadmiar kortyzolu sprzyja powstawaniu zakrzepów w naczyniach krwionośnych, co może doprowadzić do śmiertelnego zatoru płucnego lub udaru.

U niektórych psów zespół Cushinga może prowadzić do powikłań w postaci choroby wątroby – hepatopatia sterydowa często powoduje powiększenie wątroby, a w zaawansowanych przypadkach może prowadzić do jej niewydolności.

Właśnie dlatego szybka diagnoza i wdrożenie terapii są kluczowe dla wydłużenia życia psa i poprawy jego samopoczucia.

Podsumowanie – Cushing u psa

Choroba Cushinga u psa to schorzenie endokrynologiczne, które bez odpowiedniego leczenia może prowadzić do wielu komplikacji zdrowotnych i znacznego obniżenia jakości życia czworonoga.

Na szczęście dzięki nowoczesnym metodom diagnostyki oraz skutecznej terapii farmakologicznej i dietetycznej, możliwe jest kontrolowanie objawów i zapewnienie psu długiego, komfortowego życia.

Ogromne znaczenie ma wczesne rozpoznanie choroby oraz regularne wizyty u weterynarza, co daje możliwość dostosowania leczenia do potrzeb psa. Świadoma opieka, odpowiednia dieta oraz troska o codzienny komfort pupila mogą znacząco poprawić jego samopoczucie i spowolnić postęp choroby.

Jeśli zauważysz u swojego psa niepokojące objawy, nie zwlekaj z konsultacją weterynaryjną. Im szybciej zostanie postawiona diagnoza i wdrożone leczenie, tym większa szansa na poprawę jakości życia Twojego przyjaciela.

Bibliografia

• Barnes, C., Weir, M., & Ward, E. (n.d.). Cushing's disease in dogs. VCA Animal Hospitals. https://vcahospitals.com/know-your-pet/cushings-disease-in-dogs
• Cekiera, A., & Popiel, J. (2021). Jatrogenny zespół Cushinga – problem wciąż aktualny. Magazyn Weterynaryjny. https://magwet.pl/mw/35844,jatrogenny-zespol-cushinga-problem-wciaz-aktualny
• Collins, A. (2019). Wątpliwości związane z zespołem Cushinga – zapytaj endokrynologa. Weterynaria po Dyplomie. https://magwet.pl/wpd/32757,watpliwosci-zwiazane-z-zespolem-cushinga-zapytaj-endokrynologa
• Kleszynski, B. (2024). Cushing’s disease in dogs: Symptoms, diagnosis, and management. PetMD. https://www.petmd.com/dog/conditions/endocrine/cushings-disease-in-dogs-symptoms-diagnosis
• Lis, P., & Cekiera, A. (2018). Atypowy zespół Cushinga u psów. Magazyn Weterynaryjny. https://magwet.pl/mw/25758,atypowy-zespol-cushinga-u-psow
• Radwińska, J. (2023). Diagnostyka różnicowa niedoczynności tarczycy i zespołu Cushinga u psów. Magazyn Weterynaryjny. https://magwet.pl/mw/38832,diagnostyka-roznicowa-niedoczynnosci-tarczycy-i-zespolu-cushinga-u-psow
• Van Vertloo, L. R. (2022). Zespół Cushinga i stężenie kortyzolu – od rozpoznania po badania kontrolne. Weterynaria po Dyplomie. https://magwet.pl/wpd/37131,zespol-cushinga-i-stezenie-kortyzolu-od-rozpoznania-po-badania-kontrolne