Beagle to średniej wielkości pies o krótkiej sierści, mocnej budowie i łagodnym usposobieniu. Jak wiele innych psów myśliwskich, beagle wymagać będzie dużej dawki ruchu i ciekawego zajęcia zaspokajającego jego naturalne instynkty. Nie sprawdzi się więc w roli leniwego kanapowca – niespełnione potrzeby skutkować będą dużą frustracją i nieposłuszeństwem, przez które psiak może stać się prawdziwym utrapieniem.
Aktywność
8/10
Pielęgnacja
4/10
Podatność
3/10
Długość życia
8/10
Kiedy beagle jest dorosły?
Ile żyją beagle'e?
Ile kosztuje beagle?
Jak wychować beagle'a?
Ile powinien ważyć beagle?
Beagle to mocny, zwarty pies ważący od 9 do 13 kg. Psy tej rasy powinny mieć średniej długości głowę, mocną, ale nie ciężką, bez żadnych fałd skórnych ani zmarszczek. Nos beagle’a jest czarny (u jasno umaszczonych psów może być jaśniejszy), oczy duże, ciemnobrązowe lub orzechowe, o miłym i łagodnym wyrazie. Uszy psa tej rasy powinny być długie, cienkie i zwisające, o zaokrąglonych końcach.
Grzbiet beagle’a jest prosty, klatka piersiowa głęboka, a żebra dobrze wysklepione. Ogon psa tej rasy jest mocny, gęsto owłosiony i prosty. Mocne i silne łapy powinny umożliwiać psu swobodny ruch bez kołysania się na boki.
Psy rasy beagle mają dwuwarstwową sierść złożoną z krótkich i gęstych włosów okrywowych oraz podszerstka chroniącego skórę przed każdą pogodą. Większość beagle’i jest trójbarwna – na białym tle znajdować się mogą łaty w kolorze czerwonym, płowym, czarnym i cytrynowym. W rasie tej spotkać można też psy dwukolorowe, w szare lub kremowe łaty, niemal całkowicie białe i z niewielkimi czarnymi lub brązowymi plamkami rozsianymi wokół znaczeń.
Beagle’e to psy wesołe, odważne, energiczne, czujne i inteligentne. Są przyjacielsko nastawione do ludzi i innych psów. Uwielbiają aktywnie spędzać czas, chętnie bawią się z dziećmi, dzięki czemu sprawdzą się w roli towarzysza nawet większej rodziny.
Trzeba jednak pamiętać, że są to psy myśliwskie, dlatego podobnie jak Whippet, obdarzone są dość silnym instynktem łowieckim, stworzone do samodzielnej pracy. Z tego względu bywają uparte, niezależne i potrzebować będą ciekawego zajęcia zaspokajającego ich potrzeby i zabezpieczenia przed ucieczką.
Beagle’e są niezwykle czułe wobec swoich opiekunów i silnie przywiązują się do swojej rodziny. W stosunku do dzieci są zazwyczaj delikatne, choć nieodpowiednio wychowany lub silnie podekscytowany pies tej rasy może skakać na maluchy i przewracać je podczas zabawy. Z tego względu wszystkie kontakty psiaka z dziećmi powinny być zawsze nadzorowane przez osobę dorosłą.
Psy tej rasy lubią komunikować swoje potrzeby i emocje poprzez szczekanie, mogą mieć także skłonność do lęku separacyjnego, czyli wycia, piszczenia i niszczenia, gdy zostają same w domu.
Psy rasy beagle wyhodowane zostały do polowań w dużych grupach psów, a ich zadaniem było przede wszystkim wytropienie zwierzyny, a nie jej zagryzienie. Dzięki temu dobrze odnajdują się w towarzystwie innych psów i kotów.
Nieodpowiednia socjalizacja w wieku szczenięcym i brak regularnych kontaktów z czworonogami mogą jednak sprawić, że beagle stanie się natarczywy, a nawet agresywny w stosunku do innych zwierząt. Najlepszym sposobem na zapewnienie szczeniakowi beagle’a prawidłowej socjalizacji jest udział w psim przedszkolu prowadzonym przez doświadczonego specjalistę.
Stworzony do tropienia zwierzyny podczas wielogodzinnych polowań beagle potrzebować będzie dość dużej dawki aktywności. Nie powinny być to jednak wielokilometrowe wyprawy rowerowe czy monotonne bieganie za piłką – te myśliwskie psy wymagają zajęcia, które przede wszystkim zaangażuje ich wyjątkowo wyczulony zmysł węchu i silny instynkt tropienia.
Dla psa tej rasy doskonałą rozrywką będzie wyprawa do lasu, spacer po łąkach czy polnej drodze. Trzeba jednak pamiętać, że beagle’e mogą mieć skłonność do ucieczek, jeśli napotkają zapach zwierzyny. Dlatego w takich miejscach powinny być zawsze prowadzone na długiej lince umożliwiającej im swobodne eksplorowanie otoczenia i uniemożliwiającej zbytnie oddalenie się od opiekuna.
Beagle’e są wprawdzie inteligentne, ale ich szkolenie nie należy do najłatwiejszych. Psy tej rasy są bardzo samodzielne, łatwo się rozpraszają i nudzą powtarzanymi komendami, bywają też uparte. Nie należy więc oczekiwać od beagle’a ślepego posłuszeństwa i dokładnego wykonywania komend. Trzeba jednak pamiętać, że stosowanie krzyku, kar i przymuszanie tego psa do czegokolwiek prowadzić może jedynie do jeszcze większego oporu i unikania opiekuna.
Beagle’a też najłatwiej jest zmotywować, nagradzając go za dobre zachowanie przysmakami i pochwałami słownymi. Psy rasy beagle raczej nie sprawdzą się w takich sportach, jak obedience, agility czy frisbee. Mogą być za to doskonałymi psami tropiącymi i chętnie biorą udział w szkoleniu nosework.
Beagle to rasa stworzona do polowań na zające. Pierwotnym zadaniem tych psów było grupowe podążanie za zapachem zwierzyny i wypłaszanie jej z zarośli dla myśliwego jadącego konno za sforą.
Pochodzenie rasy beagle nie jest do końca znane. Pierwsze wzmianki o małych myśliwskich psach w typie dzisiejszych beagle’i pochodzą już ze starożytnej Grecji. Psy te trafiły na Wyspy Brytyjskie najprawdopodobniej podczas podbojów rzymskich. Psiaki nie były przy tym ani szybkie, ani zbyt skuteczne. Istnieją przypuszczenia, że zaczęto je krzyżować z greyhoundami i psami gończymi pochodzącymi między innymi z południowej Francji, by poprawić ich cechy użytkowe.
Za postępującą miniaturyzację psów myśliwskich odpowiadała przede wszystkim królowa Elżbieta I, która hodowała pieski tak małe, że bez trudu mieściły się w kieszeni płaszcza. Na miejsce polowania wożono je w mocowanych do siodeł jukach. Stąd też prawdopodobnie wywodzi się nazwa rasy – „beg” lub „beag” oznaczać miało niewielkie rozmiary, a mianem „beagle” określano niegdyś każdego małego psa myśliwskiego.
Polowania z udziałem beagle’i stały się niezwykle popularne w XIX wieku. Hodowane w ogromnych złajach, liczących kilkadziesiąt sztuk psy mogły tropić zwierzynę przez cały dzień, obserwowane przez myśliwych jadących na koniach.
Jednym z hodowców, którzy mieli największy wpływ na kształtowanie się rasy, był wielebny Philip Honeywood. Jego czysto białe psy służyły mu przede wszystkim do polowań – doskonaleniem rasy i stworzeniem eleganckiego, skutecznego psa zajął się Thomas Johnson.
Stworzył on dwie odmiany psów – szorstkowłosą (która z czasem zanikła) i gładkowłosą – jednak jego psy różniły się od siebie wielkością, wyglądem i skutecznością podczas polowań. W książce z 1856 roku John Henry Walsh opisuje cztery typy beagle’i: beagle średni, karłowaty, fox beagle i szorstkowłosy terrier beagle. Pod koniec XIX wieku liczba beagle’i zaczęła znacząco spadać.
By ratować rasę od wyginięcia, w 1890 roku założono w Anglii Klub Beagle’a, który niedługo potem stworzył pierwszy wzorzec rasy. W 1896 roku odbyła się pierwsza wystawa klubowa, a rasa zyskiwała coraz większe uznanie. Po I wojnie światowej europejska populacja beagle’i drastycznie spadła, odbudowana została dopiero po II wojnie światowej dzięki psom pochodzącym z USA.
Obecnie beagle’e nie są już wykorzystywane przy polowaniach, choć zachowały wiele cech użytkowych. Od czasów II wojny światowej to przede wszystkim doskonałe psy rodzinne, które świetnie odnajdują się w rodzinach z dziećmi. Wybitny węch sprawia, że psy tej rasy są często wykorzystywane przez rozmaite służby do wyszukiwania materiałów wybuchowych i innych nielegalnych substancji. Dzięki wrodzonej łagodności beagle’e sprawdzają się także w dogoterapii.
Pielęgnacja krótkiej sierści beagle’a nie jest zbyt czasochłonna. Psy tej rasy nie są chorowite i odznaczają się wyjątkowo dobrym apetytem, który niestety często prowadzi do poważnej nadwagi.
Beagle linieje praktycznie przez cały rok, a krótkie, twarde włoski wbijają się w każdy możliwy materiał. Regularne czesanie psa za pomocą gumowej rękawicy, szczotki z włosem lub furminatora może jednak znacznie ograniczyć ilość sierści gubionej przez zwierzaka.
Beagle’e nie wymagają częstych kąpieli – gdy psiak poważnie się ubrudzi, wystarczy przetrzeć go zwilżoną ścierką lub wyczesać zabrudzenia włosianą szczotką. Jeśli jednak kąpiel będzie konieczna, należy stosować wyłącznie szampony przeznaczone dla psów, a po umyciu dokładnie osuszyć sierść ręcznikiem.
Opiekun psa rasy beagle musi także pamiętać o regularnym sprawdzaniu stanu uszu, gdyż w pozbawionych wystarczającej wentylacji kanałach słuchowych mogą rozwijać się infekcje o różnym podłożu. Warto zwracać uwagę również na oczy psa oraz przycinać pazury, jeśli zwierzak nie ściera ich podczas spacerów.
Beagle to dość odporna rasa – przy odpowiednim żywieniu i stosowaniu właściwej profilaktyki zdrowotnej psiaki te mogą żyć nawet 15 lat. Nie znaczy to jednak, że beagle’e nie chorują.
W rasie tej stwierdza się skłonności do takich przypadłości zdrowotnych, jak:
Wiele chorób genetycznych u beagle’i objawia się już w wieku szczenięcym, jednak niektóre z nich mogą dawać objawy dopiero w późnej starości. Dlatego przynajmniej raz do roku każdy pies powinien mieć wykonywany profilaktyczny przegląd zdrowotny obejmujący badania krwi i moczu.
Starszym psom tej rasy należy także badać serce. Aby beagle jak najdłużej cieszył się dobrym zdrowiem, należy zadbać o zachowanie szczupłej sylwetki u psiaka i odpowiednią ilość codziennej aktywności fizycznej.
Chcąc kupić szczeniaka beagle’a należy uważnie wybierać hodowlę, z której ma pochodzić maluch. Odpowiedzialny hodowca zawsze wykonuje rodzicom miotu regularne badania serca, oczu i stawów. Powinien także przedstawić wyniki badań genetycznych, wykluczających nosicielstwo genów odpowiadających za najczęstsze dla rasy choroby wrodzone.
Ze względu na niezwykle dobry apetyt i często niedostateczną dawkę ruchu, beagle to rasa szczególnie narażona na nadwagę i otyłość. Opiekun psa musi więc szczególnie zadbać o dobór właściwej diety i dawkowanie karmy, które zapewnią psu szczupłą sylwetkę i dobrą kondycję. Należy także pamiętać, by nie podawać psu zbyt dużo smakołyków między posiłkami. Beagle’e nie są wybredne i zjedzą niemal każdy rodzaj podanego im jedzenia.
Trzeba jednak pamiętać, że ich posiłki muszą być zbilansowane i dostarczać zwierzakowi wszystkich niezbędnych składników pokarmowych. W żywieniu psów tej rasy sprawdzą się pełnoporcjowe, gotowe karmy suche i mokre dostosowane do wieku, stanu zdrowia i aktywności czworonoga. Beagle’a można karmić także dietą domową – pod warunkiem, że opiekun będzie umiał odpowiednio ją zbilansować.
Zarówno niedobory, jak i nadmiar substancji mineralnych, witamin i innych składników pokarmowych mogą poważnie odbić się na zdrowiu psa i doprowadzić do wielu poważnych chorób. Chcąc zapewnić psu wartościowe, gotowane posiłki można zdecydować się na jedzenie od PsiBufet – dietę złożoną wyłącznie z najwyższej jakości składników jakości human grade.
Gotowane na parze mięso, podroby i warzywa w proporcjach dobranych przez specjalistów i uzupełnione niezbędnymi suplementami zapewnią czworonogowi wszystkie niezbędne składniki pokarmowe. Dostarczą też odpowiedniej dawki energii w lekkostrawnej, niezwykle smakowitej formie. Korzystając z PsiBufet, nie trzeba też martwić się o przekarmienie. Dzienną wielkość porcji dla psa obliczy specjalny kalkulator, który bierze pod uwagę indywidualne cechy zwierzaka.
Beagle to rasa, która jest najczęściej hodowana przez rozmaite ośrodki badawcze. Te średniej wielkości, łagodne i łakome psiaki są wykorzystywane w laboratoriach do prowadzenia przeróżnych badań – z zakresu medycyny ludzkiej i weterynaryjnej – a także do testowania kosmetyków, potencjalnie szkodliwych dodatków żywieniowych i środków chemicznych.
Istnieje wiele organizacji, które zajmują się ratowaniem laboratoryjnych beagle’i i szukaniem im domów. Na szczęście w wielu europejskich krajach zakazano testowania kosmetyków na psach.
Jeśli planujesz zostać opiekunem beagle’a, na te pytania warto znać odpowiedzi!