Beagle

Charakter

Beagle’e są niezwykle czułe wobec swoich opiekunów i silnie przywiązują się do swojej rodziny. W stosunku do dzieci są zazwyczaj delikatne, choć nieodpowiednio wychowany lub silnie podekscytowany pies tej rasy może skakać na maluchy i przewracać je podczas zabawy. Z tego względu wszystkie kontakty psiaka z dziećmi powinny być zawsze nadzorowane przez osobę dorosłą. Psy tej rasy lubią komunikować swoje potrzeby i emocje poprzez szczekanie, mogą mieć także skłonność do lęku separacyjnego, czyli wycia, piszczenia i niszczenia, gdy zostają same w domu.

Psy rasy beagle wyhodowane zostały do polowań w dużych grupach psów, a ich zadaniem było przede wszystkim wytropienie zwierzyny, a nie jej zagryzienie. Dzięki temu dobrze odnajdują się w towarzystwie innych psów i kotów. Nieodpowiednia socjalizacja w wieku szczenięcym i brak regularnych kontaktów z czworonogami mogą jednak sprawić, że beagle stanie się natarczywy, a nawet agresywny w stosunku do innych zwierząt. Najlepszym sposobem na zapewnienie szczeniakowi beagle’a prawidłowej socjalizacji jest udział w psim przedszkolu prowadzonym przez doświadczonego specjalistę.

Usposobienie

Stworzony do tropienia zwierzyny podczas wielogodzinnych polowań beagle potrzebować będzie dość dużej dawki aktywności. Nie powinny być to jednak wielokilometrowe wyprawy rowerowe czy monotonne bieganie za piłką – te myśliwskie psy wymagają zajęcia, które przede wszystkim zaangażuje ich wyjątkowo wyczulony zmysł węchu i silny instynkt tropienia. Dla psa tej rasy doskonałą rozrywką będzie wyprawa do lasu, spacer po łąkach czy polnej drodze. Trzeba jednak pamiętać, że beagle’e mogą mieć skłonność do ucieczek, jeśli napotkają zapach zwierzyny. Dlatego w takich miejscach powinny być zawsze prowadzone na długiej lince umożliwiającej im swobodne eksplorowanie otoczenia i uniemożliwiającej zbytnie oddalenie się od opiekuna.

Beagle’e są wprawdzie inteligentne, ale ich szkolenie nie należy do najłatwiejszych. Psy tej rasy są bardzo samodzielne, łatwo się rozpraszają i nudzą powtarzanymi komendami, bywają też uparte. Nie należy więc oczekiwać od beagle’a ślepego posłuszeństwa i dokładnego wykonywania komend. Trzeba jednak pamiętać, że stosowanie krzyku, kar i przymuszanie tego psa do czegokolwiek prowadzić może jedynie do jeszcze większego oporu i unikania opiekuna. Beagle’a też najłatwiej jest zmotywować, nagradzając go za dobre zachowanie przysmakami i pochwałami słownymi.

Psy rasy beagle raczej nie sprawdzą się w takich sportach, jak obedience, agility czy frisbee. Mogą być za to doskonałymi psami tropiącymi i chętnie biorą udział w szkoleniu nosework.

Początki

Pochodzenie rasy beagle nie jest do końca znane. Pierwsze wzmianki o małych myśliwskich psach w typie dzisiejszych beagle’i pochodzą już ze starożytnej Grecji. Psy te trafiły na Wyspy Brytyjskie najprawdopodobniej podczas podbojów rzymskich.  Psiaki nie były przy tym ani szybkie, ani zbyt skuteczne. Istnieją przypuszczenia, że zaczęto je krzyżować z greyhoundami i psami gończymi pochodzącymi między innymi z południowej Francji, by poprawić ich cechy użytkowe.

Za postępującą miniaturyzację psów myśliwskich odpowiadała przede wszystkim królowa Elżbieta I, która hodowała pieski tak małe, że bez trudu mieściły się w kieszeni płaszcza. Na miejsce polowania wożono je w mocowanych do siodeł jukach. Stąd też prawdopodobnie wywodzi się nazwa rasy – „beg” lub „beag” oznaczać miało niewielkie rozmiary, a mianem „beagle” określano niegdyś każdego małego psa myśliwskiego.

Rozwój rasy

Polowania z udziałem beagle’i stały się niezwykle popularne w XIX wieku. Hodowane w ogromnych złajach, liczących kilkadziesiąt sztuk psy mogły tropić zwierzynę przez cały dzień, obserwowane przez myśliwych jadących na koniach. Jednym z hodowców, którzy mieli największy wpływ na kształtowanie się rasy, był wielebny Philip Honeywood. Jego czysto białe psy służyły mu przede wszystkim do polowań – doskonaleniem rasy i stworzeniem eleganckiego, skutecznego psa zajął się Thomas Johnson. Stworzył on dwie odmiany psów – szorstkowłosą (która z czasem zanikła) i gładkowłosą – jednak jego psy różniły się od siebie wielkością, wyglądem i skutecznością podczas polowań. W książce z 1856 roku John Henry Walsh opisuje cztery typy beagle’i: beagle średni, karłowaty, fox beagle i szorstkowłosy terrier beagle.

Pod koniec XIX wieku liczba beagle’i zaczęła znacząco spadać. By ratować rasę od wyginięcia, w 1890 roku założono w Anglii Klub Beagle’a, który niedługo potem stworzył pierwszy wzorzec rasy. W 1896 roku odbyła się pierwsza wystawa klubowa, a rasa zyskiwała coraz większe uznanie. Po I wojnie światowej europejska populacja beagle’i drastycznie spadła, odbudowana została dopiero po II wojnie światowej dzięki psom pochodzącym z USA.

Obecnie

Obecnie beagle’e nie są już wykorzystywane przy polowaniach, choć zachowały wiele cech użytkowych. Od czasów II wojny światowej to przede wszystkim doskonałe psy rodzinne, które świetnie odnajdują się w rodzinach z dziećmi. Wybitny węch sprawia, że psy tej rasy są często wykorzystywane przez rozmaite służby do wyszukiwania materiałów wybuchowych i innych nielegalnych substancji. Dzięki wrodzonej łagodności beagle’e sprawdzają się także w dogoterapii.

Pielęgnacja

Beagle linieje praktycznie przez cały rok, a krótkie, twarde włoski wbijają się w każdy możliwy materiał. Regularne czesanie psa za pomocą gumowej rękawicy, szczotki z włosem lub furminatora może jednak znacznie ograniczyć ilość sierści gubionej przez zwierzaka. Beagle’e nie wymagają częstych kąpieli – gdy psiak poważnie się ubrudzi, wystarczy przetrzeć go zwilżoną ścierką lub wyczesać zabrudzenia włosianą szczotką. Jeśli jednak kąpiel będzie konieczna, należy stosować wyłącznie szampony przeznaczone dla psów, a po umyciu dokładnie osuszyć sierść ręcznikiem. 

Opiekun psa rasy beagle musi także pamiętać o regularnym sprawdzaniu stanu uszu, gdyż w pozbawionych wystarczającej wentylacji kanałach słuchowych mogą rozwijać się infekcje o różnym podłożu. Warto zwracać uwagę również na oczy psa oraz przycinać pazury, jeśli zwierzak nie ściera ich podczas spacerów.

Zdrowie

Beagle to dość odporna rasa – przy odpowiednim żywieniu i stosowaniu właściwej profilaktyki zdrowotnej psiaki te mogą żyć nawet 15 lat. Nie znaczy to jednak, że beagle’e nie chorują. W rasie tej stwierdza się skłonności do takich przypadłości zdrowotnych, jak:

• nadwaga i otyłość,
• zwyrodnienia stawów i choroby kręgosłupa,
• autoimmunologiczne zapalenie stawów,
• wrodzona łamliwość kości,
• noworodkowy zanik kory móżdżku,
• małoocze,
• epilepsja,
• niedoczynność tarczycy,
• zespół Cushinga,
• cukrzyca,
• zapalenie uszu,
• choroby oczu: jaskra, zaćma, wypadanie gruczołu trzeciej powieki, postępujący zanik siatkówki.

Wiele chorób genetycznych u beagle’i objawia się już w wieku szczenięcym, jednak niektóre z nich mogą dawać objawy dopiero w późnej starości. Dlatego przynajmniej raz do roku każdy pies powinien mieć wykonywany profilaktyczny przegląd zdrowotny obejmujący badania krwi i moczu. Starszym psom tej rasy należy także badać serce.

Aby beagle jak najdłużej cieszył się dobrym zdrowiem, należy zadbać o zachowanie szczupłej sylwetki u psiaka i odpowiednią ilość codziennej aktywności fizycznej. Chcąc kupić szczeniaka beagle’a należy uważnie wybierać hodowlę, z której ma pochodzić maluch. Odpowiedzialny hodowca zawsze wykonuje rodzicom miotu regularne badania serca, oczu i stawów. Powinien także przedstawić wyniki badań genetycznych, wykluczających nosicielstwo genów odpowiadających za najczęstsze dla rasy choroby wrodzone.

Żywienie

Ze względu na niezwykle dobry apetyt i często niedostateczną dawkę ruchu, beagle to rasa szczególnie narażona na nadwagę i otyłość. Opiekun psa musi więc szczególnie zadbać o dobór właściwej diety i dawkowanie karmy, które zapewnią psu szczupłą sylwetkę i dobrą kondycję. Należy także pamiętać, by nie podawać psu zbyt dużo smakołyków między posiłkami.

Beagle’e nie są wybredne i zjedzą niemal każdy rodzaj podanego im jedzenia. Trzeba jednak pamiętać, że ich posiłki muszą być zbilansowane i dostarczać zwierzakowi wszystkich niezbędnych składników pokarmowych. W żywieniu psów tej rasy sprawdzą się pełnoporcjowe, gotowe karmy suche i mokre dostosowane do wieku, stanu zdrowia i aktywności czworonoga. Beagle’a można karmić także dietą domową – pod warunkiem, że opiekun będzie umiał odpowiednio ją zbilansować. Zarówno niedobory, jak i nadmiar substancji mineralnych, witamin i innych składników pokarmowych mogą poważnie odbić się na zdrowiu psa i doprowadzić do wielu poważnych chorób.

Chcąc zapewnić psu wartościowe, gotowane posiłki można zdecydować się na jedzenie od PsiBufet – dietę złożoną wyłącznie z najwyższej jakości składników jakości human grade. Gotowane na parze mięso, podroby i warzywa w proporcjach dobranych przez specjalistów i uzupełnione niezbędnymi suplementami zapewnią czworonogowi wszystkie niezbędne składniki pokarmowe. Dostarczą też odpowiedniej dawki energii w lekkostrawnej, niezwykle smakowitej formie. Korzystając z PsiBufet, nie trzeba też martwić się o przekarmienie. Dzienną wielkość porcji dla psa obliczy specjalny kalkulator, który bierze pod uwagę indywidualne cechy zwierzaka.

Warto wiedzieć

Jeśli planujesz zostać opiekunem beagle’a, na te pytania warto znać odpowiedzi!

• Kiedy beagle jest dorosły? Średnie psy rosną dość szybko i kończą okres wzrostu w okolicach 12. miesiąca życia. Do osiągnięcia pełnej dojrzałości fizycznej i psychicznej potrzeba jednak jeszcze trochę czasu. Dlatego beagle staje się dorosły po skończeniu około dwóch lat.
• Ile żyją beagle’e? Psy tej rasy są dość odporne na choroby i mogą naprawdę długo towarzyszyć swojemu opiekunowi. Beagle’e żyją średnio 13 lat, choć wiele psów tej rasy dożywa lat 15.
• Ile kosztuje beagle? Szczeniak beagle’a kosztuje średnio 5000 zł. Cena beagle’a zależy przede wszystkim od pochodzenia psiaka, osiągnięć wystawowych jego rodziców i umaszczenia malucha.
• Jak wychować beagle’a? Beagle to myśliwska rasa, która do pełni szczęścia potrzebuje dużo aktywności fizycznej i interesującego zajęcia umysłowego. Bez zaspokojenia tych potrzeb beagle może stać się sfrustrowany, niszczyć w domu i sprawiać inne poważne problemy. Chcąc wychować beagle’a, należy przede wszystkim pozwolić psu na zaspokojenie jego instynktów, a także konsekwentnie przestrzegać ustalonych w domu zasad i nagradzać zwierzaka za poprawne zachowanie.
• Ile powinien ważyć beagle? Standardowej wielkości samiec beagle’a powinien ważyć 10-13 kg. Suki tej rasy są nieco mniejsze, a ich prawidłowa masa ciała mieści się zazwyczaj w przedziale 9-12 kg.