Ogar polski to średniej wielkości pies myśliwski o mocnej, proporcjonalnej budowie i spokojnym usposobieniu. Ma krótką, gęstą sierść oraz charakterystyczne długie uszy i głęboki, donośny głos. Jest inteligentny i wierny opiekunowi, a jednocześnie cechuje go niezależność typowa dla psów gończych. Świetnie sprawdza się zarówno w roli psa tropiącego, jak i towarzysza rodziny.
Jak każdy pies, ogar polski potrzebuje odpowiednio dobranej i zbilansowanej diety. Oblicz zapotrzebowanie kaloryczne swojego pieska i dopasuj idealne posiłki ze specjalnym rabatem 15% na dwa pierwsze zamówienia.
Aktywność
8/10
Pielęgnacja
6/10
Podatność
3/10
Długość życia
8/10
Ogar polski to silnie zbudowany, średni pies o masywnej sylwetce, mogący ważyć od 20 do 32 kg. Głowa ogara jest dość duża, proporcjonalna do ciała, z lekko wysklepionym czołem i wyraźnie zaznaczonym stopem.
Kufa jest mocna i długa, zakończona szerokim, czarnym nosem. Pies ma duże, nisko osadzone, miękkie uszy, które zwisają wzdłuż policzków, oraz ciemne oczy.
Ogar polski ma prosty, mocny grzbiet, szeroką klatkę piersiową i lekko skośny zad. Ogon jest gruby u nasady, noszony nisko lub szablasto wygięty, zwłaszcza w ruchu. Kończyny są mocne, dobrze umięśnione i zapewniają psu wytrzymałość w trudnym terenie.
Sierść ogara polskiego jest dwuwarstwowa – składa się z twardego, gęstego włosa okrywowego oraz miękkiego, obfitego podszerstka, który chroni psa przed zimnem i wilgocią. Najczęstsze umaszczenie to czarne z rudym podpalaniem, ale dopuszczalne są również inne odcienie rudości.
Ogar polski to pies myśliwski, pierwotnie hodowany do tropienia zwierzyny w trudnym terenie, stąd też jego wytrwałość, doskonały węch i donośny głos. Obecnie, poza łowiectwem, sprawdza się także jako pies rodzinny – jest spokojny, zrównoważony i bardzo przywiązany do opiekuna. Choć bywa niezależny, zazwyczaj jest łatwy w prowadzeniu, o ile opiekun zapewni mu odpowiednią dawkę ruchu i zajęć umysłowych.
Ogar polski mocno przywiązuje się do swojej rodziny i lubi spędzać czas z domownikami, choć często zachowuje pewną dozę niezależności, typową dla psów myśliwskich. Uwielbia towarzyszyć opiekunowi w codziennych czynnościach, jest lojalny, oddany i zazwyczaj bardzo czuły wobec bliskich mu osób.
Jego spokojne, zrównoważone usposobienie sprawia, że zwykle dobrze odnajduje się w roli psa rodzinnego. Może dobrze dogadywać się z dziećmi, zwłaszcza jeśli od małego miał z nimi kontakt. Potrafi być delikatny i cierpliwy, choć ze względu na rozmiary i siłę fizyczną zabawy z małymi dziećmi powinny zawsze odbywać się pod czujnym okiem dorosłych.
Wobec obcych ogar polski bywa powściągliwy lub nieufny, może oszczekać gości, którzy pojawią się w domu, jednak na ogół nie wykazuje przy tym agresji. Naturalna czujność i donośny głos sprawiają, że sprawdza się jako pies stróżujący, choć nie jest typowym psem obronnym – raczej ostrzega, niż atakuje.
Najlepiej czuje się w towarzystwie ludzi i nie znosi samotności, dlatego nie powinien być izolowany od domowników ani trzymany w ogrodzie czy kojcu.
Ogary zazwyczaj dobrze tolerują inne psy, zwłaszcza jeśli były wcześnie i prawidłowo socjalizowane. Są to psy raczej pokojowo nastawione, ale mogą przejawiać zachowania kontrolujące wobec nieznanych lub natarczywych czworonogów.
Ze względu na silnie rozwinięty instynkt łowiecki, ogar polski może być skłonny do pogoni za mniejszymi zwierzętami, takimi jak koty, króliki czy gryzonie. Dlatego kontakty z tego typu zwierzętami należy wprowadzać stopniowo, pod nadzorem, a najlepiej już od wieku szczenięcego. Odpowiednio zsocjalizowany ogar potrafi zaprzyjaźnić się z domowym kotem i żyć z nim w zgodzie.
Podobnie jak inne psy wyhodowane do tropienia, ogary polskie potrzebują sporej dawki codziennej aktywności oraz możliwości pracy nosem, która stanowi dla nich naturalne i wyjątkowo satysfakcjonujące zajęcie.
Krótkie spacery wokół bloku zdecydowanie im nie wystarczą. Najlepiej czują się podczas długich, spokojnych wędrówek po lesie, łąkach lub terenach wiejskich, gdzie mogą swobodnie eksplorować otoczenie i śledzić tropy.
Spacery w dzikiej przyrodzie powinny jednak odbywać się na smyczy lub długiej lince treningowej, ponieważ silny instynkt łowiecki może sprawić, że pies nagle rzuci się w pogoń za sarną czy zającem. Jednocześnie warto stale pracować nad przywołaniem i odwołaniem.
Ogary to psy o zrównoważonym temperamencie, które potrafią być spokojne i opanowane, ale zdecydowanie nie są typowymi domatorami. Nie wystarczy im leżenie na kanapie – potrzebują aktywnego opiekuna, który zapewni im nie tylko regularny ruch, ale także zajęcia wymagające zaangażowania umysłowego.
To psy inteligentne i stosunkowo chętne do współpracy, jednak bywają uparte i niezależne, co oznacza, że szkolenie powinno być prowadzone konsekwentnie, ale bez użycia przemocy czy metod awersyjnych. Najlepiej sprawdzają się treningi oparte na pozytywnym wzmocnieniu – z użyciem nagród, pochwał i cierpliwości.
Dzięki doskonałemu węchowi i wrodzonej chęci do tropienia, ogary polskie świetnie odnajdują się w sportach węchowych, takich jak tropienie użytkowe, mantrailing czy nosework. Ich naturalne zdolności sprawiają, że mogą być również wykorzystywane w pracy jako psy ratownicze, poszukiwawcze czy w służbach leśnych.
Choć nie są aż tak dynamiczne jak niektóre inne rasy myśliwskie, potrzebują codziennego zajęcia, które pozwoli im rozładować energię i zaangażować się w aktywności zgodne z ich instynktami – w przeciwnym razie mogą się nudzić, a to prowadzi do problematycznych zachowań, takich jak wycie, niszczenie przedmiotów czy nadmierna nerwowość.
Ogar polski to rasa wywodząca się z Polski, stworzona z myślą o polowaniach w trudnym, leśnym terenie. Psy te były wykorzystywane głównie do tropienia grubego zwierza, takiego jak dziki czy jelenie.
Historia ogara polskiego sięga co najmniej XVI wieku, kiedy to w Polsce wykorzystywano psy gończe do tropienia zwierzyny w trudnych warunkach leśnych. Były to psy cenione przez szlachtę za wytrzymałość, doskonały węch i donośny głos.
Wzmianki o ogarach pojawiają się w dawnych zapiskach łowieckich i literaturze, jednak przez wieki rasa nie była dokładnie ujednolicona, a jej rozwój przebiegał lokalnie.
W XX wieku, po II wojnie światowej, rasa zaczęła stopniowo zanikać, jednak dzięki staraniom kynologa pułkownika Piotra Kartawika rozpoczęto jej odbudowę. Na podstawie zachowanych linii ogarów odtworzono rasę, zachowując jej pierwotne cechy użytkowe.
Oficjalny wzorzec ogara polskiego został opracowany w 1983 roku, a w 1966 roku rasa została tymczasowo uznana przez FCI, natomiast pełne uznanie nastąpiło w 1996 roku.
Obecnie ogar polski jest uznawaną i chronioną rasą narodową w Polsce, choć nadal pozostaje dość rzadki poza granicami kraju.
Cieszy się rosnącym zainteresowaniem wśród myśliwych i miłośników psów pracujących, a coraz częściej wybierany jest także jako pies rodzinny ze względu na swoje zrównoważone usposobienie i silną więź z opiekunem.
Ogar polski nie jest wymagający pod względem pielęgnacji. To wytrzymała i odporna rasa, która dobrze znosi różne warunki atmosferyczne i zazwyczaj nie ma specjalnych wymagań dietetycznych.
Pielęgnacja ogara polskiego jest stosunkowo prosta i mało czasochłonna, ale ważna jest tu regularność, by utrzymać psa w dobrej kondycji.
Sierść ogara jest krótka, gęsta i twarda, a do tego odporna na brud i wilgoć, dzięki czemu nie wymaga codziennego szczotkowania. Wystarczy czesać psa raz lub dwa razy w tygodniu – częściej w okresie linienia – używając szczotki przeznaczonej dla psów krótkowłosych, gumowej rękawicy z wypustkami albo szczotki ze sztywnym włosiem.
Częste kąpiele nie są potrzebne – ogara kąpiemy tylko wtedy, gdy naprawdę się ubrudzi, np. po spacerze w błocie lub tarzaniu się w nieczystościach. Do kąpieli należy używać delikatnych szamponów dla psów, a po umyciu dokładnie wytrzeć psa ręcznikiem i pozwolić mu wyschnąć w ciepłym miejscu. W zimniejszych miesiącach warto unikać wychodzenia na zewnątrz z mokrym psem.
Na szczególną uwagę opiekuna zasługują uszy ogara polskiego, które są duże, miękkie i zwisające – taka budowa sprzyja gromadzeniu się wilgoci i zanieczyszczeń, co z kolei sprzyja powstawaniu stanów zapalnych. Dlatego dobrze jest raz w tygodniu sprawdzać ich stan i w razie potrzeby delikatnie usuwać nadmiar woskowiny, najlepiej za pomocą specjalnych preparatów do czyszczenia uszu psów.
Warto także regularnie kontrolować oczy, szczególnie po spacerach w zaroślach, ponieważ mogą być narażone na drobne urazy mechaniczne lub podrażnienia.
Nie należy zapominać o dbaniu o zęby psa, które najlepiej czyścić specjalną szczoteczką i pastą przeznaczoną dla psów – pozwala to ograniczyć ryzyko kamienia nazębnego i chorób przyzębia. W przypadku ogarów, które niechętnie poddają się takim zabiegom, można stosować także gryzaki dentystyczne lub dodatki do wody wspomagające higienę jamy ustnej.
Pazury ogara zazwyczaj ścierają się naturalnie, zwłaszcza jeśli pies spaceruje po twardych nawierzchniach, jednak warto co kilka tygodni sprawdzać ich długość i w razie potrzeby je przycinać, by uniknąć bolesnych pęknięć czy problemów z chodem.
Ogary polskie to generalnie zdrowa, odporna i długowieczna rasa, której przedstawiciele mogą dożyć nawet 12–14 lat. Choć ogary rzadko cierpią na przewlekłe choroby genetyczne, mogą być predysponowane do kilku dolegliwości, w tym:
Wybierając szczeniaka ogara polskiego, należy zwrócić uwagę na to, czy hodowla jest zarejestrowana w ZKwP (FCI). Takie hodowle są zobowiązane do zachowania standardów hodowlanych.
Odpowiedzialni hodowcy dbają o odpowiednie badania rodziców i nie dopuszczają do rozrodu osobników obciążonych poważnymi wadami genetycznymi. Dodatkowo przykładają wagę do profilaktyki zdrowotnej, wczesnej socjalizacji i prawidłowego żywienia szczeniąt, co znacząco wpływa na ich odporność i dalszy rozwój.
Opiekun ogara powinien pamiętać o regularnych wizytach u lekarza weterynarii – nie tylko tych obowiązkowych, jak szczepienie przeciwko wściekliźnie, ale także o corocznych badaniach profilaktycznych. Diagnostyka obejmująca m.in. badania krwi, USG, RTG, badania moczu i kału pozwala na wczesne wykrycie problemów oraz szybkie i skuteczne leczenie.
Psy rasy ogar polski mają duży apetyt i skłonność do przybierania na wadze. Dlatego ważne jest, by dostosować ilość i kaloryczność posiłków do potrzeb psa i ściśle przestrzegać zalecanej porcji.
Ze względu na głęboką klatkę piersiową, ogary polskie są narażone na niebezpieczny skręt żołądka, dlatego ich dzienną porcję jedzenia warto podzielić na dwa lub trzy mniejsze posiłki podawane o stałych porach. Po jedzeniu pies powinien odpoczywać przez co najmniej 30 minut, by ograniczyć ryzyko tej groźnej przypadłości.
Ogary zazwyczaj dobrze tolerują różne rodzaje pokarmu, mogą być żywione karmą suchą lub mokrą, a także dietą domową – gotowanym jedzeniem lub BARF-em. Niezależnie od wybranego modelu żywienia, dieta musi być odpowiednio zbilansowana, aby dostarczać psu wszystkich niezbędnych składników odżywczych.
Wielu opiekunów decyduje się na przygotowywanie posiłków w domu, ponieważ to daje im pełną kontrolę nad tym, co trafia do miski ich psa. Jednak stworzenie pełnowartościowego jadłospisu dla psa wymaga wiedzy i doświadczenia, dlatego, zwłaszcza na początku, warto skorzystać z pomocy psiego dietetyka.
Jeśli chcemy karmić psa naturalnym, świeżym jedzeniem, ale brakuje nam czasu na samodzielne przygotowywanie posiłków, dobrą alternatywą dla domowego gotowania może być PsiBufet. To gotowane na parze, zbilansowane posiłki przygotowywane ze składników jakości human-grade.
Jedzenie PsiBufet nie zawiera sztucznych dodatków, barwników ani zbędnych wypełniaczy, a każda receptura oparta jest na mięsie, warzywach, podrobach i niezbędnych suplementach, dzięki czemu dostarcza psu wszystkiego, czego potrzebuje.
W ofercie dostępne są także monobiałkowe, bezzbożowe warianty, idealne dla psów z alergiami lub wrażliwym układem pokarmowym. Mrożone porcje dostarczane są bezpośrednio do domu opiekuna – to wygodne i zdrowe rozwiązanie nawet dla najbardziej zapracowanych.
Chcesz spróbować? Przejdź do kalkulatora i oblicz zapotrzebowanie kaloryczne swojego psa.
Nazwa „ogar” oznacza tyle, co po prostu „pies gończy”.
Ogary pojawiają się w dawnej polskiej literaturze, m.in. w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza, gdzie opisywane są jako dumne psy myśliwskie polskiej szlachty.
Ogar polski słynie z bardzo charakterystycznego, głębokiego i melodyjnego głosu, który jest nie tylko donośny, ale też modulowany – dawniej myśliwi rozpoznawali konkretne psy po ich tonie szczekania.
Po II wojnie światowej rasa niemal całkowicie wyginęła i została odtworzona dzięki staraniom jednego człowieka – pułkownika Piotra Kartawika, który zebrał ostatnie osobniki i rozpoczął planową hodowlę.
Jeśli przymierzasz się do kupna psa rasy ogar polski, na te pytania warto znać odpowiedź.
