Akita amerykańska to duży, mocny pies o stojących uszach i zakręconym ogonie. Psy tej rasy mają silny charakter, są samodzielne, inteligentne i odważne, przez co mogą sprawiać problemy niedoświadczonym opiekunom. Nie przepadają też za obcymi ludźmi i psami. Odpowiednio wychowane będą jednak wiernymi i czułymi przyjaciółmi rodziny.
Aktywność
5/10
Pielęgnacja
5/10
Podatność
3/10
Długość życia
5/10
Ile kosztuje akita amerykańska?
Akita inu czy akita amerykańska?
Ile żyje akita amerykańska?
Czy akita amerykańska jest agresywna?
Jak wychować akitę amerykańską?
Akita amerykańska to duży, masywny pies, który może ważyć 45-60 kg. Psy tej rasy mają dużą, szeroką głowę o kształcie tępo zakończonego trójkąta. Oczy akity amerykańskiej są ciemnobrązowe, dość małe i lekko skośne, a stojące, trójkątne uszy są stosunkowo niewielkie i zaokrąglone na końcach.
Tułów psa tej rasy jest równy, mocno umięśniony, z dobrze wysklepionymi żebrami i głęboką klatką piersiową. Zakończony jest grubym, dobrze owłosionym ogonem, który musi być noszony wysoko nad grzbietem i zwinięty tak, by opadał na grzbiet. Kończyny akity amerykańskiej są proste, mocne i dobrze umięśnione. Powinny pozwalać psu na pewny siebie, stabilny ruch.
Akita amerykańska ma dwuwarstwową sierść złożoną z prostego, sztywnego włosa okrywowego i miękkiego, grubego podszerstka. Na karku, zadzie i ogonie sierść powinna być nieco dłuższa, nie może jednak tworzyć kryzy ani piór. Psy tej rasy mogą występować w każdej maści, na przykład rudej, płowej, czysto białej, łaciatej czy pręgowanej. Oprócz czysto białych psów, większość akit amerykańskich ma czarną maskę obejmującą kufę i oczy oraz biały spód tułowia i klatkę piersiową.
Akita amerykańska wywodzi się od akity japońskiej krzyżowanej z innymi rasami – mastifami czy owczarkami. Charakter dzisiejszej akity amerykańskiej jest więc połączeniem pewnego siebie, odważnego i niezależnego psa myśliwskiego ze spokojnym molosem i oddanym opiekunowi psem rodzinnym.
Akita amerykańska silnie przywiązuje się do wszystkich członków swojej rodziny i jest im bardzo oddana. Dobrze dogaduje się też ze starszymi dziećmi i lubi wspólne zabawy. Jej kontakty z maluchami należy jednak zawsze nadzorować, gdyż niedelikatnie traktowany pies tej rasy może dobitnie okazać swoje niezadowolenie.
W stosunku do obcych ludzi akita amerykańska jest dość nieufna i niechętnie nawiązuje nowe znajomości. Nie powinna przy tym wykazywać niepotrzebnej agresji. Pies tej rasy dobrze sprawdzi się w roli mało hałaśliwego, domowego stróża. Nie powinien jednak mieszkać wyłącznie na dworze lub w kojcu. Odizolowany od rodziny stanie się bowiem sfrustrowany i może wykazywać zachowania agresywne.
Akity amerykańskie mają domieszkę krwi psów wykorzystywanych do walk, dlatego czasem nie tolerują obecności innych czworonogów. Szczególnie samce mogą mieć tendencję do prowokowania awantur z innymi niekastrowanymi psami. Dość silny instynkt łowiecki sprawia także, że akity amerykańskie mogą mieć skłonność do polowania na mniejsze od siebie psy. Z tego względu niezwykle ważna jest odpowiednia socjalizacja psa tej rasy. Nauka prawidłowej komunikacji z innymi czworonogami pod okiem doświadczonego specjalisty może zmniejszyć ryzyko agresji wobec innych zwierząt.
Akita amerykańska to pies inteligentny, ale także niezależny i samodzielny. Niechętnie wykonuje powtarzające się komendy, bywa uparta i trudno ją zmotywować przy użyciu jedzenia. Wychowanie psa tej rasy może więc sprawiać trudności niedoświadczonemu opiekunowi. Trzeba jednak pamiętać, że w szkoleniu akity amerykańskiej nie należy stosować przemocy ani krzyku – źle traktowany pies może buntować się i agresywnie bronić.
Akity amerykańskie nie są zbyt żywiołowe – uspokajają się szczególnie w dorosłym wieku i od szaleńczych gonitw wolą leniwe wylegiwanie się w ogrodzie. Trzeba jednak pamiętać, że brak ruchu może doprowadzić tego psa do nadwagi i otyłości. Dlatego nawet dorosła akita amerykańska potrzebować będzie dużej dawki aktywności fizycznej i ciekawego zajęcia. Dobrym sposobem na zaspokojenie potrzeb tego psa jest zabieranie go na długie, ciekawe spacery w spokojnej okolicy, podczas których pies będzie miał możliwość swobodnej eksploracji otoczenia.
Ze względu na doskonały węch i skłonność do ucieczek za zwierzyną, akitę amerykańską należy zawsze prowadzić na smyczy lub na długiej lince treningowej. Pies tej rasy nie sprawdzi się w sportach wymagających ślepego posłuszeństwa lub dynamicznego wykonywania poleceń. Może za to brać udział w zajęciach z tropienia użytkowego, dogtrekkingu czy zawodach psich zaprzęgów.
Akita amerykańska wywodzi się od akity japońskiej. Krzyżowanie z molosami i owczarkami sprawiło jednak, że dość znacząco różni się wyglądem od swojego pierwowzoru.
Akity japońskie wyhodowane zostały pierwotnie do polowań na dużą zwierzynę, taką jak niedźwiedzie czy dziki. Wykorzystywano je także do walk psów. Aby uzyskać większe gabaryty, krzyżowano je z mastifami i psami sprowadzanymi z zachodu. Zatraciły przez to cechy typowego, pierwotnego szpica – stały się między innymi znacznie masywniejsze.
W czasie II wojny światowej rząd japoński zadecydował o wybiciu wszystkich psów oprócz tych wykorzystywanych przez wojsko. Aby uchronić akity przed wyginięciem, krzyżowano je z owczarkami niemieckimi, co znacząco wpłynęło na wygląd psów. Po zakończeniu wojny wyodrębniły się trzy niezależne od siebie typy rasy – akity matagi (najbardziej pierwotne), akity do walk (krzyżowane z mastifami i tosa inu) oraz akity-owczarki.
Na zorganizowanej w 1947 roku wystawie psów pokazano głównie akity z linii Dewa, czyli krzyżowane z mastifami i owczarkami niemieckimi. Takie właśnie psy trafiły do USA przez członków Sił Zbrojnych. Tam zyskały dużą popularność ze względu na inteligencję i duże zdolności przystosowawcze do różnych warunków.
W 1956 roku powstał pierwszy amerykański klub tej rasy, a AKC uznało oficjalnie jej istnienie w 1972 roku. Znaczne różnice między japońską i amerykańską linią sprawiły, że hodowcy nie dopuścili możliwości dalszego krzyżowania psów z USA i Japonii. W 1996 roku na konferencji w Tokio hodowcy postanowili, że akita amerykańska i japońska uznane zostaną za osobne rasy.
Obecnie akita amerykańska to rasa znana i uznawana na całym świecie. Nie jest już wykorzystywana do polowań i utrzymywana jest w charakterze domowego pupila. Duże, silne i nieufne wobec obcych osób psy o mocnym charakterze nie cieszą się jednak zbytnią popularnością w miastach.
Akita amerykańska nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji. Narażona jest jednak na kilka chorób i może wymagać ostrożnie dobranej diety.
Dwuwarstwowa okrywa włosowa akity amerykańskiej nie wymaga strzyżenia ani częstych kąpieli. Opiekun psa tej rasy musi jednak pamiętać o regularnym szczotkowaniu pupila – szczególnie w okresie intensywnego linienia. Obdarzoną gęstym podszerstkiem akitę amerykańską należy wyczesywać za pomocą szczotki pudlówki i metalowego grzebienia lub furminatora dobranego do rodzaju sierści.
Psu tej rasy należy także regularnie sprawdzać stan oczu, uszu i pazurów. Akity amerykańskie ze skłonnością do odkładania się kamienia nazębnego mogą wymagać także szczotkowania zębów.
Akita amerykańska to silny, odporny pies, który dzięki dwuwarstwowej okrywie włosowej dobrze toleruje niskie temperatury. Psy tej rasy narażone są jednak na kilka chorób typowych dla dużych molosów.
Wśród często spotykanych przypadłości zdrowotnych w tej rasie wymienia się:
Ryzyko wystąpienia u akity amerykańskiej niektórych z tych problemów można zmniejszyć, kupując szczeniaka z hodowli zarejestrowanej w ZKwP (FCI). Odpowiedzialni hodowcy dopuszczają do rozrodu wyłącznie zdrowe, przebadane psy, które nie przekażą potomstwu wadliwych genów.
Każdy opiekun akity amerykańskiej powinien też regularnie wykonywać psu badania profilaktyczne obejmujące przynajmniej badania krwi i moczu. W przypadku wystąpienia u psa nawracającej kulawizny, problemów z oczami, wyłysień na skórze lub innych niepokojących objawów, należy udać się do lekarza weterynarii. Specjalista zleci wykonanie psu badań niezbędnych do zdiagnozowania przyczyny problemu i zaleci odpowiednie leczenie.
Ze względu na ryzyko potencjalnie śmiertelnego rozszerzenia i skrętu żołądka, dzienna dawka jedzenia dla akity amerykańskiej powinna być podzielona przynajmniej na trzy posiłki podawane o stałych porach dnia. Po jedzeniu pies tej rasy powinien mieć zapewnione minimum 30 minut odpoczynku.
Opiekunowie psów cierpiących na alergie i nietolerancje pokarmowe muszą także zwracać uwagę na rodzaj i jakość surowców użytych w posiłku. Akity amerykańskie wymagać będą wysokiej jakości pożywienia o zbilansowanym składzie. W żywieniu psów tej rasy sprawdzić się mogą zarówno gotowe karmy suche i mokre (najlepiej bezzbożowe i hipoalergiczne), jak i domowe jedzenie.
W przypadku psów z problemami alergicznymi warto zdecydować się na podawanie psu diety złożonej wyłącznie ze świeżych składników. Posiłki takie będą lekkostrawne i wolne od zbędnych dodatków (zboża, konserwanty, sztuczne barwniki), które mogłyby wywołać u psa reakcje uczuleniowe. Trzeba jednak pamiętać, że domowa dieta dla psa musi być zawsze odpowiednio zbilansowana. Dobór właściwych proporcji mięsa, podrobów i warzyw oraz konieczność stosowania suplementów wymagać będą od opiekuna dość dużej wiedzy z zakresu zdrowego żywienia psów.
Osoby, które nie znają się na żywieniu psów, nie muszą jednak podawać pupilowi wysoko przetworzonych diet. Bezpieczną alternatywą mogą być posiłki przygotowywane przez katering dla psów – PsiBufet. Receptury PsiBufet stworzone zostały przez doświadczonych dietetyków zwierzęcych. Dzięki temu posiłki są dobrze zbilansowane i dostarczają psu wszystkich niezbędnych składników w odpowiednich proporcjach.
Złożone wyłącznie z najwyższej jakości mięsa, podrobów, warzyw i suplementów jedzenie nie zawiera żadnych wypełniaczy ani sztucznych dodatków. Dostępne jest natomiast w kilku wariantach bazujących m.in. na indyku, kurczaku, wołowinie lub jagnięcinie. Sprawia to, że PsiBufet sprawdzi się w żywieniu nawet bardzo wrażliwych psów z nawracającymi problemami trawiennymi.
Akita amerykańska znana była kiedyś pod nazwą „duży pies japoński”. Budziło to jednak kontrowersje ze względu na duże różnice między tą rasą a psami hodowanymi w Japonii. Dlatego w 2006 roku FCI zmieniło tę nazwę na „akita amerykańska”.
Jeśli planujesz zostać opiekunem akity amerykańskiej, na te pytania warto znać odpowiedzi!