Akita inu to duży, mocno zbudowany pies o gęstej sierści i zawiniętym nad grzbietem ogonie. Największe spośród szpiców japońskich akity są pewne siebie, czujne i odważne. Silny charakter psa tej rasy często sprawia trudność niedoświadczonym opiekunom, a wrodzona nieufność może dość łatwo przerodzić się w agresję. Dlatego rasa ta nie jest polecana początkującym psiarzom.
Aktywność
5/10
Pielęgnacja
7/10
Podatność
4/10
Długość życia
7/10
Ile kosztuje akita?
Czy akita jest groźna?
Ile żyje akita?
Jaka karma dla akity?
Shiba czy akita?
Akita inu to mocny, harmonijnie zbudowany pies mogący ważyć od 25 kg do nawet 45 kg. Głowa u psów tej rasy jest szeroka, ze zwężającą się, choć nie spiczastą kufą zakończoną dużym, czarnym nosem. Oczy akity powinny być stosunkowo małe i trójkątne, o ciemnobrązowym kolorze. Uszy muszą być stojące, grube, trójkątne i nieco zaokrąglone na końcach.
Grzbiet u psa tej rasy powinien być prosty i mocny, a klatka piersiowa głęboka i umiarkowanie wysklepiona. Ogon akity inu musi być zawsze wysoko osadzony, gruby i mocno zwinięty nad grzbietem. Łapy u psa tej rasy powinny być proste, mocne i muszą umożliwiać psu sprężysty, energiczny chód.
Dwuwarstwowa sierść akity inu składa się z szorstkiego, prostego włosa okrywowego i miękkiego, gęstego podszerstka. Na ogonie, karku i tylnej stronie ud sierść powinna być nieco dłuższa niż na reszcie ciała. W rasie tej dopuszcza się kilka umaszczeń – rudo płowe, sezamowe, pręgowane i białe. Wszystkie akity, oprócz białych, muszą mieć „urajiro”, czyli białe znaczenia obejmujące boki i spód pyska, klatkę piersiową, tułów, ogon i wewnętrzną stronę kończyn.
Akita inu to typowy szpic pierwotny. Psy tej rasy są inteligentne i odważne, a przy tym dość niezależne i uparte. Cechy te w połączeniu z nieufnością wobec obcych osób, silnym instynktem łowieckim i niechęcią do innych psów sprawiają, że w niedoświadczonych rękach akita inu może stać się naprawdę problematycznym psem. Odpowiednio wychowany i traktowany z szacunkiem może jednak stać się wiernym, aktywnym towarzyszem wszelkiego rodzaju aktywności fizycznych.
Psy rasy akita inu silnie przywiązują się do opiekunów i są im oddane, jednak nie przepadają za zbytnimi czułościami i nie okazują wylewnie swoich uczuć. Mogą za to dobitnie okazać swoje niezadowolenie, gdy będą niewłaściwie traktowane. Duże, silne psy tej rasy nie sprawdzą się więc w roli pupila dla rodzin z małymi dziećmi, gdyż mogą zrobić maluchowi poważną krzywdę. Mogą natomiast stanowić dobre towarzystwo do zabaw dla nieco starszych dzieci nauczonych odpowiedniego zachowania przy psach, choć ich wzajemne kontakty powinny być zawsze nadzorowane przez osobę dorosłą.
W stosunku do obcych osób akita inu jest zazwyczaj nieufna i podejrzliwa, dzięki czemu doskonale sprawdzi się w roli domowego stróża. Psów tej rasy nie należy jednak trzymać w kojcu – pozbawiony kontaktu z domownikami psiak może bowiem stać się sfrustrowany i agresywny. Chcąc zmniejszyć ryzyko zachowań agresywnych wobec ludzi, akicie należy zapewnić odpowiednią socjalizację już od szczeniaka.
Akita inu dość łatwo popada w konflikty z psami i z reguły źle toleruje obecność innych zwierząt na swoim terenie. Silny instynkt łowiecki sprawia, że psy tej rasy mogą polować na mniejsze od siebie zwierzęta, dlatego opiekun powinien zachować szczególną ostrożność podczas spotkań swojego pupila z innymi czworonogami. Ryzyko agresji wobec mijanych na spacerze psów zmniejszyć można, uczestnicząc ze szczeniakiem akity na zajęcia z psiego przedszkola prowadzone przez doświadczonego specjalistę.
Akity są energiczne i wymagają dość dużej dawki codziennej aktywności fizycznej. Opiekun psa tej rasy powinien zapewnić pupilowi długie spacery w ciekawym, najlepiej spokojnym i odludnym środowisku. Trzeba przy tym pamiętać, że akita musi być zawsze prowadzona na smyczy lub długiej lince, gdyż ze względu na silny instynkt łowiecki i skłonność do ucieczek może stanowić poważne zagrożenie dla leśnych zwierząt. Zdrowy, zadbany i wytrzymały pies tej rasy doskonale sprawdzi się w roli towarzysza wycieczki rowerowej czy górskiej wyprawy.
Odpowiednie wychowanie akity inu nie jest łatwym zadaniem. Pies tej rasy jest wprawdzie inteligentny i pojętny, jednak nie przepada za wykonywaniem komend, a na ewentualny przymus reaguje jeszcze większym sprzeciwem albo nawet agresją. Do nauki przywołania i komend niezbędne więc będzie duże doświadczenie, cierpliwość i silna relacja z czworonogiem. Odpowiednio zmotywowane akity mogą brać udział w psich sportach niewymagających bezwzględnego posłuszeństwa. Dobrym zajęciem dla psa tej rasy będzie na przykład nosework, tropienie użytkowe czy dogtrekking.
Akita inu to największy spośród sześciu japońskich szpiców. Jego bliskimi kuzynami są shiba, hokkaido, kai, kishu i shikoku. Wszystkie te rasy charakteryzują się gęstą sierścią, stojącymi uszami i zawiniętym ogonem.
Nazwa rasy akita inu pochodzi od prefektury Akita położonej w północnej części Japonii. Przodkowie tych psów przybyli na wyspy japońskie prawdopodobnie z pierwszymi osadnikami kilka tysięcy lat przed naszą erą. Średniej wielkości psy o nastroszonej sierści i nieustraszonym charakterze wykorzystywane były w trudnym, górzystym terenie do polowań na grubą zwierzynę – niedźwiedzie, jelenie i dziki. Pełniły także rolę stróża i psa zaprzęgowego, a z czasem zdobyły ogromne uznanie samurajów.
Około 1600 roku w japońskim mieście Odate zaczęto organizować walki psów z udziałem wytrzymałych, odważnych i silnych psów używanych do polowań. Aby uzyskać psy o większych rozmiarach, zaczęto krzyżować je z mastifem i tosa inu, przez co zatraciły nieco cechy typowego szpica.
Dalsze krzyżówki z psami sprowadzanymi z zachodu sprawiły, że rasie zaczęło grozić wyginięcie. Miłośnicy szpiców japońskich postanowili jednak odtworzyć rasę akita inu. Do hodowli wykorzystano psy pochodzące z rejonu Matagi, które stały się punktem odniesienia przy stworzeniu japońskiego wzorca rasy w 1934 roku.
Kilka akit przed wojną trafiło w ręce amerykańskich hodowców, którzy preferowali cięższy, mocniejszy typ psów i bazując na japońskich psach, stworzyli osobną rasę – istniejącą do dziś akitę amerykańską. W czasach II wojny światowej rząd japoński zdecydował o wybiciu wszystkich psów niewykorzystywanych przez wojsko.
Pozostałe duże szpice japońskie zaczęto więc krzyżować z owczarkami niemieckimi, by uchronić je przed strasznym losem. Sprawiło to, że w kraju ostały się nieliczne osobniki czystej krwi, a odtwarzając po wojnie rasę, hodowcy musieli bazować na akitach importowanych z USA. Starali się jednak unikać krzyżowania cięższych psów, u których widoczna była domieszka krwi molosów czy owczarków.
Obecnie rasa akita inu uznawana jest w Japonii za żywy pomnik przyrody i cieszy się uznaniem kynologów na całym świecie. Ze względu na duże rozmiary, silny charakter i problemy w kontaktach z innymi psami rasa ta nie jest jednak zbyt popularna poza granicami Japonii. Akity nie czują się zbyt dobrze w dużych, zatłoczonych miastach i nie powinny mieszkać w bloku, doskonale natomiast odnajdą się w domu z ogrodem w nieco spokojniejszej okolicy.
Pielęgnacja akity nie jest skomplikowana, bywa jednak czasochłonna. Psy tej rasy są odporne i wytrzymałe, jednak mają predyspozycje do niektórych chorób genetycznych i wymagają starannie dobranej diety.
Dwuwarstwowa, gęsta okrywa włosowa akity inu musi być regularnie czesana. Zabieg ten nie tylko pozwoli ograniczyć obfite linienie, ale także poprawi krążenie krwi w skórze psa i zapobiegnie powstawaniu odparzeń. Przy wyczesywaniu psa tej rasy sprawdzają się najlepiej szczotki pudlówki i metalowe grzebienie.
Akita inu nie wymaga częstych kąpieli – większość zanieczyszczeń osadzających się na sierści z łatwością można usunąć za pomocą szczotki lub zwilżonej ściereczki. W przypadku, gdy akita naprawdę poważnie się ubrudzi, należy wykąpać ją w hipoalergicznym szamponie przeznaczonym dla psów, a po myciu dokładnie wysuszyć suszarką nastawioną na chłodny powiew.
Opiekun psa tej rasy musi także regularnie kontrolować stan oczu, uszu i pazurów psa. Większość akit nie przepada za zabiegami pielęgnacyjnymi – ograniczanie swobody czy dotykanie łap może budzić w psie sprzeciw, który w skrajnych przypadkach może objawiać się agresją. Dlatego do czesania czy obcinania pazurów należy przyzwyczajać psa już od szczeniaka.
Akita inu, podobnie jak inne psy pierwotne, jest wytrzymała i odporna na niskie temperatury. Gęsta sierść chroniąca je przed mrozem nie zapewnia jednak skórze wystarczającej wentylacji podczas upałów, dlatego psy te są dość podatne na przegrzanie i udar cieplny. Średnia długość życia akity inu wynosi 10 lat, choć zdarzają się w rasie osobniki dożywające nawet 13 lat.
Psy tej rasy mogą mieć jednak genetyczne predyspozycje do wielu chorób, w tym autoimmunologicznych. Wśród dolegliwości zdrowotnych typowych dla akity inu wymienia się między innymi:
Opiekun psa rasy akita inu powinien raz do roku wykonywać psu profilaktyczne badania krwi i USG mogące wykryć ewentualne problemy zdrowotne, jeszcze zanim poważnie się rozwiną. Niezwykle ważne jest także regularne szczepienie psa przeciwko chorobom zakaźnym i stosowanie skutecznych środków zabezpieczających psa przed pasożytami.
Ryzyko wystąpienia chorób dziedzicznych zmniejszyć można, kupując szczeniaka akity inu u renomowanego hodowcy zarejestrowanego w ZKwP (FCI). Odpowiedzialni hodowcy wykonują swoim psom testy genetyczne mające wykryć wadliwe geny i dopuszczają do rozrodu wyłącznie zdrowe psy.
Akity to psy dość wybredne – z pewnością nie zjedzą czegoś, co nie przypadnie im do gustu, i to nawet po kilkudniowej głodówce. Opiekun psa tej rasy powinien także pamiętać o skłonnościach pupila do różnego rodzaju dolegliwości dermatologicznych, które często będą wymagać podawania psu ostrożnie dobranej diety. W żywieniu psów rasy akita inu sprawdzają się zarówno wysokiej jakości karmy gotowe, jak i posiłki przygotowywane w domu przez opiekuna.
Dieta gotowana lub BARF szczególnie polecane są w przypadku psów z wrażliwym żołądkiem oraz alergiami lub nietolerancjami pokarmowymi. Trzeba jednak pamiętać, że posiłki podawane psu muszą być zbilansowane pod kątem zawartości składników odżywczych. Zbyt mała ich ilość lub zbyt wysokie dawki niektórych substancji mogą wywołać u zwierzaka poważne zaburzenia zdrowia, dlatego osoby nieposiadające wystarczającej wiedzy z zakresu prawidłowego żywienia psa nie powinny samodzielnie układać psu jadłospisu.
Dobrą alternatywą dla osób unikających wysoko przetworzonych diet może być jedzenie oferowane przez firmy kateringowe dla psów – takie jak PsiBufet. Posiłki PsiBufet przygotowywane są według receptur opracowanych przez ekspertów z zakresu prawidłowego żywienia psów. Złożone są wyłącznie ze świeżych składników najwyższej jakości – mięsa, podrobów i warzyw – natomiast nie zawierają żadnych konserwantów, barwników czy zbędnych zapychaczy. Bezzbożowe jedzenie bazujące m.in. na wołowinie, jagnięcinie, kurczaku czy indyku doskonale sprawdzi się w żywieniu nawet najbardziej wybrednych i wrażliwych czworonogów.
Najbardziej znanym przedstawicielem rasy akita inu był pies o imieniu Hachiko. Psiak ten należał do mieszkającego w Tokio profesora Hidesaburo Ueno, który codziennie dojeżdżał do pracy pociągiem ze stacji Shibuya. Hachiko codziennie rano odprowadzał swojego opiekuna na dworzec, a wieczorem odbierał go ze stacji.
Niestety pewnego dnia profesor zmarł w pracy. Wierny Hachiko przez kolejne 10 lat codziennie przychodził na stację licząc, że spotka tam swojego opiekuna. Mieszkańcy Tokio ufundowali psiakowi pomnik z brązu, który stanął przed stacją kolejową Shibuya.
Jeśli planujesz zostać opiekunem akity inu, na te pytania warto znać odpowiedzi!