Shiba inu to mały, wyhodowany do polowań pies o mocnej budowie, gęstej sierści i ogonie zawiniętym nad grzbietem. Psy tej rasy wyglądają wprawdzie niezwykle uroczo, jednak obdarzone są silnym charakterem i bywają trudne w wychowaniu. Swoje niezadowolenie potrafią okazywać w dość dobitny sposób, dlatego nie są polecane do domu z małymi dziećmi.
Aktywność
6/10
Pielęgnacja
3/10
Podatność
2/10
Długość życia
8/10
Ile kosztuje shiba inu?
Shiba ma włosy czy sierść?
Ile żyje shiba inu?
Shiba inu - gdzie kupić?
Shiba inu - dla kogo?
Shiba to niewielki, kompaktowy, ale przy tym harmonijnie zbudowany psiak ważący 7-11 kg. Głowa shiby jest dość szeroka, a zwężająca się kufa zakończona jest czarnym nosem. Stosunkowo małe, lekko skośne i czujne oczy powinny być ciemnobrązowego koloru, a stojące uszy muszą być małe, mięsiste i trójkątne.
Grzbiet u psa tej rasy jest prosty i mocny, klatka piersiowa głęboka z umiarkowanie wysklepionymi żebrami, a brzuch dobrze podciągnięty. Ogon shiby inu jest gruby, zwinięty lub zagięty jak sierp nad grzbietem. Łapy psa tej rasy są proste, grube i dobrze umięśnione, powinny pozwalać psu na lekki, energiczny ruch.
Sierść shiby jest dwuwarstwowa, złożona z szorstkiego i prostego włosa okrywowego oraz miękkiego, gęstego podszerstka. Włos na ogonie powinien być nieco dłuższy i odstający. Shiba inu może występować w kilku umaszczeniach. Oprócz najpopularniejszej rudej maści o różnej intensywności dopuszczalne jest także umaszczenie czarne podpalane i sezamowe połączone z czarnym lub rudym. Wszystkie umaszczenia muszą mieć „urajiro” - białe plamy umieszczone po bokach pyska, na policzkach, szyi, brzuchu i spodniej części ogona oraz na wewnętrznej stronie kończyn.
Podobnie jak inne japońskie szpice, shiba inu jest czujna, inteligentna, pewna siebie i odważna. Ten obdarzony wyrazistym charakterem pies jest niezależny, niezbyt wylewnie okazuje uczucia i nie przepada za przesadnymi czułościami. Dość mocno jednak przywiązuje się do członków swojej rodziny oraz uwielbia wszelkiego rodzaju zabawy i aktywność fizyczną.
Shiba inu nie sprawdzi się raczej w roli psa dla rodziny z małymi dziećmi – niedelikatnie traktowana, brana na ręce wbrew swojej woli i głaskana w nieodpowiednich momentach shiba może agresywnie okazać swoje niezadowolenie. Z nieco starszymi dziećmi, które szanują jej przestrzeń osobistą, dogaduje się niezwykle dobrze i uwielbia wspólnie się z nimi bawić, choć może mieć skłonność do obrony zasobów. Dlatego wszystkie kontakty psiaka z dziećmi powinny odbywać się pod nadzorem osoby dorosłej.
W stosunku do obcych osób shiby bywają ostrożne i zachowują dystans, jednak dość szybko akceptują znajome osoby, które zbytnio im się nie narzucają. Psy tej rasy nie są zbyt szczekliwe, choć potrafią zaalarmować o niepokojących odgłosach lub pojawieniu się intruza.
Shiba inu z reguły nie przepada za towarzystwem innych zwierząt i ma skłonność do popadania w konflikty z psami. Jej nastawienie do napotkanych na spacerze psów w dużej mierze zależeć będzie od przeprowadzonej socjalizacji w wieku szczenięcym. Obdarzony silnym instynktem łowieckim psiak może też ganiać koty i polować na mniejsze domowe zwierzęta, takie jak króliki czy chomiki.
Psy rasy shiba inu są energiczne i potrzebują dużej dawki codziennej aktywności fizycznej oraz ciekawego zajęcia. Niezaspokojenie tych potrzeb może skutkować frustracją, która szybko stanie się przyczyną przeróżnych problemów behawioralnych, takich jak nadmierna szczekliwość, reaktywność, niszczenie w domu czy nawet agresja. Odważny, ciekawski psiak dobrze znoszący wysiłek fizyczny może być doskonałym towarzyszem spaceru w każdym środowisku.
Opiekun musi jednak pamiętać, że shiby to urodzeni myśliwi. Dlatego na wyprawy do lasu i na łąki należy zawsze zabierać ze sobą długą linkę, która zapobiegnie ucieczce psa. Shiby są wprawdzie inteligentne i szybko się uczą, jednak nie przepadają za wykonywaniem poleceń człowieka i bywają wyjątkowo uparte. Nauczenie psa tej rasy skutecznego przywołania i podstawowych komend wymaga więc doświadczenia, wyczucia i zbudowania z psiakiem silnej relacji.
Konieczne będzie także znalezienie dobrego sposobu na motywowanie czworonoga do współpracy. W stosunku do psów rasy shiba inu nie należy używać przemocy ani kar. Stosowanie metod awersyjnych może doprowadzić do rozwinięcia się agresji u zwierzaka. Jeśli wychowanie shiby zaczyna sprawiać opiekunom duże trudności, należy jak najszybciej zwrócić się o pomoc do doświadczonego behawiorysty lub trenera.
Samodzielne, uparte shiby inu nie sprawdzą się w większości sportów kynologicznych. Niektóre psy tej rasy da się przekonać do zajęć z noseworku lub tropienia użytkowego, jednak znalezienie wystarczająco atrakcyjnej nagrody motywującej zwierzaka do pracy bywa naprawdę problematyczne.
Shiba inu to najmniejsza z sześciu ras psów japońskich, należących do szpiców i psów w typie pierwotnym. Wyhodowana została do polowań na ptactwo i niewielkie zwierzęta w górzystym terenie na wyspie Honsiu.
Psy w typie dzisiejszej shiby (małe szpice ze stojącymi uszami i zawiniętym ogonem) wykorzystywane były do polowań na zwierzynę na wyspach japońskich już w okresie Jomon (12 000 – 300 p.n.e.). Szczególnie licznie utrzymywane były w górzystych terenach, gdzie polowały na ptactwo, króliki i wypłaszały dziki z zarośli. Psy te nie miały jednolitego wyglądu i różniły się od siebie w zależności od regionu. Japońscy myśliwi dbali bowiem przede wszystkim o ich cechy użytkowe, takie jak szybkość i zwinność.
Gdy w XVII wieku Japonia otworzyła się na wpływy zachodu, do kraju zaczęto sprowadzać psy z innych krajów i krzyżowano je z miejscowymi czworonogami, a rodzime rasy znacznie straciły popularność. Sprawiło to, że do roku 1926 liczebność czystych shib dramatycznie spadła, a rasie zaczynało grozić całkowite wyginięcie.
Sytuację tych psów pogorszyła dodatkowo II wojna światowa oraz towarzyszące jej głód i ogólnokrajowa epidemia wysoce zakaźnej i śmiertelnej dla szczeniąt nosówki. W wyniku tych problemów w Japonii zachowały się tylko trzy linie rasy pochodzące z różnych regionów. Shinshu Shiba z Nagano Prefecture, Mino Shiba z prowincji Mino i San'in Shiba z prefektur Tottori i Shimane różniły się znacznie rodzajem sierści, kształtem ogona, wielkością i kolorem umaszczenia.
Na początku XX wieku za sprawą hodowców połączono ze sobą wszystkie lokalne odmiany, a pierwszy wzorzec rasy opublikowano w 1934 roku. W 1936 roku shiba inu stała się jednym japońskich pomników przyrody i została objęta programem ochronnym.
W dzisiejszych czasach shiba inu nie jest już rasą wykorzystywaną do polowań. Małe, rude psiaki o uroczym wyglądzie zdobyły popularność na całym świecie i utrzymywane są wyłącznie w charakterze domowego pupila. Shiba inu nie sprawdza się w roli psa użytkowego – jest wprawdzie obdarzona doskonałym węchem, jest bystra i inteligentna, jednak bywa wyjątkowo uparta i nie jest podatna na szkolenie.
Pielęgnacja shiby nie jest zbyt skomplikowana, jednak wymaga od opiekuna dużej systematyczności. Psy tej rasy są dość odporne na choroby, miewają za to problem z apetytem, często cierpią na alergie pokarmowe i bywają wyjątkowo wybredne.
Shiby inu gubią na co dzień dość duże ilości podszerstka, powinny więc być regularnie czesane. W okresie linienia należy robić to nawet dwa razy dziennie, gdyż zbity, gęsty podszerstek uniemożliwia dostęp świeżego powietrza do skóry, co może skutkować problemami dermatologicznymi. Przy czesaniu shiby sprawdza się najlepiej szczotka pudlówka z długimi igłami. Odradza się natomiast stosowanie furminatora, który może wyrywać zbyt duże kępki sierści, powodując ubytki w okrywie włosowej. Przed czesaniem zaleca się spryskanie sierści shiby odżywką, która zapobiegnie elektryzowaniu się włosa.
Pies rasy shiba inu nie potrzebuje regularnych kąpieli. Większość zanieczyszczeń zebranych podczas spaceru usunąć można włosianą szczotką lub zwilżoną ściereczką. Jeśli kąpiel okaże się konieczna, należy używać do niej wyłącznie szampony przeznaczone dla psów. Po umyciu sierść powinno się odcisnąć ręcznikiem, a następnie dokładnie wysuszyć suszarką nastawioną na chłodny powiew. Niedosuszenie sierści może sprzyjać namnażaniu się bakterii i grzybów oraz powstawaniu odparzeń skóry.
Opiekun psa tej rasy musi również pamiętać o regularnym sprawdzaniu stanu uszu i oczu, a także o skracaniu pazurów, jeśli pies nie ściera ich samodzielnie podczas spacerów. Shiba inu z reguły nie przepada za żadnymi zabiegami pielęgnacyjnymi i może uciekać, wyrywać się, a nawet bronić się zębami przed niechcianym dotykiem. Dlatego do czesania, dotykania łap i zaglądania w uszy należy przyzwyczajać ją już w wieku szczenięcym. Szczególnie ważne jest nagradzanie psiaka za spokojne tolerowanie tych czynności – pozwoli to na budowanie pozytywnych skojarzeń.
Shiba inu to dość zdrowa i odporna rasa. Przy odpowiednim żywieniu i profilaktyce zdrowotnej pies ten może żyć nawet 12-15 lat. Shiby odporne są na zimno i dość dobrze znoszą wysokie temperatury.
Mają jednak skłonność do kilku chorób i problemów zdrowotnych, wśród których wymienia się szczególnie:
Aby zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia u shiby inu chorób dziedzicznych, szczenięta należy kupować wyłącznie z renomowanych hodowli zarejestrowanych w ZKwP (FCI). Odpowiedzialny hodowca powinien ostrożnie dobierać rodziców miotu i wykonywać im badania DNA wykluczające nosicielstwo genów odpowiedzialnych za wrodzone choroby.
Psu rasy shiba inu należy regularnie badać oczy i przynajmniej raz do roku wykonywać profilaktyczny przegląd zdrowia uwzględniający podstawowe badania krwi.
Shiba inu to dość wybredny pies – nie da się go namówić do zjedzenia tego, co mu nie posmakuje. W połączeniu ze skłonnością do alergii pokarmowych sprawia to, że znalezienie dobrej karmy dla shiby nie jest łatwym zadaniem. Psa tej rasy karmić można zarówno gotową karmą suchą lub mokrą (najlepiej monobiałkową), jak i dietą domową.
Trzeba jednak pamiętać, że jedzenie podawane shibie zawsze musi być zbilansowane i dostosowane do indywidualnych potrzeb psa wynikających z jego wieku, poziomu aktywności i stanu zdrowia. Ułożenie odpowiedniego jadłospisu przy diecie domowej jest więc dość trudnym zadaniem, a wszelkie niedobory lub nadmiary składników odżywczych mogą poważnie odbić się na zdrowiu zwierzaka.
W żywieniu psów rasy shiba inu doskonale sprawdzają się posiłki przygotowywane przez PsiBufet. Gotowane na parze mięso i podroby uzupełnione warzywami i niezbędnymi suplementami jest wyjątkowo smaczne i aromatyczne, dzięki czemu posmakuje nawet wybrednej shibie. Receptury PsiBufet bazujące m.in. na kurczaku, indyku, jagnięcinie czy wołowinie zbilansowane zostały przez doświadczonych specjalistów, są więc w pełni bezpiecznie i dostarczą psu wszystkich niezbędnych składników w odpowiednich proporcjach. Formuły pozbawione zbóż, sztucznych dodatków i konserwantów ograniczają ryzyko wystąpienia alergii pokarmowej i problemów trawiennych nawet u najbardziej wrażliwych psów.
W języku starojapońskim „shiba inu” oznacza po prostu „mały pies”. Współcześnie nazwę rasy można przetłumaczyć również jako „mały pies buszujący w zaroślach”. Znany z internetowych memów „pieseł” (ang. doge) to właśnie shiba inu. Psy tej japońskiej rasy cieszą się też ogromną popularnością na Instagramie – ich profile i urocze zdjęcia zdobywają miliony obserwujących!
Jeśli planujesz zostać opiekunem shiby, na te pytania warto znać odpowiedzi!