Terier tybetański to dość mały pies o długiej sierści i krzepkim ciele. Psy tej rasy są żywe, łagodne i przyjacielskie, choć bywają dość nieufne w stosunku do obcych osób. Inteligentny terier tybetański szybko się uczy, jednak jest dość niezależny i uparty. Mimo to przy odrobinie konsekwencji można wychować go na doskonałego towarzysza rodziny – także tej z dziećmi.
Aktywność
6/10
Pielęgnacja
8/10
Podatność
6/10
Długość życia
9/10
Z tego artykułu dowiesz się:
Ile kosztuje terier tybetański?
Ile żyje terier tybetański?
Czy można strzyc teriera tybetańskiego?
Terier tybetański ma sierść czy włosy?
Czy terier tybetański jest szczekliwy?
Terier tybetański to średniej wielkości pies o kwadratowej sylwetce, mogący ważyć do 13 kg. Psy tej rasy mają średniej długości głowę o mocnej kufie zakończonej czarnym nosem. Duże, okrągłe oczy teriera tybetańskiego mają rezolutny wyraz, a niezbyt duże, zwisające uszy mają trójkątny kształt.
Tułów psa tej rasy musi być dobrze umięśniony i zwarty, o prostym grzbiecie i dobrze wysklepionej klatce piersiowej sięgającej do łokcia. Ogon teriera tybetańskiego powinien być średniej długości i zakręcony nad grzbietem – dopuszczalne jest załamanie na jego końcu. Kończyny psa tej rasy muszą być dobrze umięśnione i odpowiednio kątowane, powinny umożliwiać psu płynny ruch bez wysiłku.
Terier tybetański ma dwuwarstwową sierść złożoną z długiego, delikatnego włosa okrywowego i wełnistego podszerstka. Prosta lub falista sierść powinna okrywać głowę psa, nie może jednak utrudniać mu widzenia. Włosy muszą tworzyć także małą brodę na pysku, a także obficie porastać kończyny, uszy i ogon psa.
Teriery tybetańskie mogą występować w każdym umaszczeniu, za wyjątkiem czekoladowego i wątrobianego. Najpopularniejsze maści to biała, złocista, czarna, łaciata i trójbarwna.
Pomimo swojej nazwy, terier tybetański nie jest terierem. To przede wszystkim pies pasterski i stróżujący, który został wyhodowany do pomocy przy stadach owiec i kóz, a także do pilnowania dobytku wędrownych kupców. Psy tej rasy musiały więc być energiczne, inteligentne i silnie przywiązane do opiekuna, a przy tym czujne i nieufne w stosunku do obcych osób.
Nie mogły jednak wykazywać agresji wobec ludzi i innych psów. Dzisiejsze teriery tybetańskie utrzymywane są głównie jako psy do towarzystwa, jednak nie zatraciły swojego pierwotnego charakteru.
Terier tybetański uwielbia towarzystwo swoich opiekunów, jest im niezwykle oddany i chętnie okazuje swoje uczucia. Jest radosny, zwinny i lubi energiczne zabawy, dlatego dobrze dogaduje się z nieco starszymi dziećmi. Jego kontakty z maluchami warto jednak nadzorować – żaden psiak nie przepada za niedelikatnym traktowaniem, a nadmiernie podekscytowany może złapać dziecko za rękę.
Teriery tybetańskie wykazują dość dużą rezerwę w kontaktach z obcymi ludźmi. Nie są przy tym agresywne, a przy odpowiednim zachowaniu gościa szybko się do niego przekonają. Czujny, odważny terier tybetański zaalarmuje swojego opiekuna o ewentualnych intruzach, choć nie ma skłonności do niepotrzebnego szczekania. Mimo sierści odpornej na warunki atmosferyczne, pies tej rasy nie powinien być utrzymywany wyłącznie na zewnątrz – do szczęścia potrzebuje towarzystwa ukochanych członków rodziny.
Teriery tybetańskie z reguły są pokojowo nastawione do świata i nie wszczynają awantur z innymi psami. Lubią towarzystwo i wspólne zabawy, dlatego bez problemu mogą zamieszkać z innym przyjaznym psiakiem, najlepiej podobnej wielkości. Psy tej rasy często dobrze dogadują się z kotami, o ile zostały z nimi odpowiednio zapoznane.
Terier tybetański nie jest kanapowcem – wyprowadzany tylko na szybkie siku wokół bloku szybko stanie się sfrustrowany i zacznie sprawiać problemy swoim opiekunom. Psy tej rasy potrzebują długich, aktywnych spacerów połączonych ze swobodną eksploracją i zabawą. Dość nieufne teriery tybetańskie zazwyczaj nie czują się najlepiej podczas przechadzek w zatłoczonych miejscach, cenią sobie spokój i otwarte przestrzenie. Chętnie wybiorą się na wycieczkę nad jezioro i doskonale odnajdą się na wakacjach na wsi.
Terier tybetański jest inteligentny i czujny, dlatego szybko się uczy. Jest przy tym dość uparty i bardzo uważny, więc szybko zorientuje się, jak można obejść zasady panujące w domu. Dlatego opiekun psa tej rasy musi wykazać się konsekwencją i wyczuciem podczas wychowania pupila.
W szkoleniu nie należy jednak stosować żadnych metod awersyjnych – sprawią one tylko, że ten wrażliwy psiak zacznie unikać swoich opiekunów i będzie stawiać im jeszcze większy opór. Najlepiej sprawdzi się nagradzanie prawidłowego zachowania psa za pomocą przysmaków lub atrakcyjnej zabawy.
Dobrze zmotywowany terier tybetański może sprawdzić się w takich sportach, jak rally-o, agility czy nosework.
Wbrew swojej nazwie, terier tybetański nie ma nic wspólnego z terierami. Pies ten nie został wyhodowany do polowań – jego rolą była praca przy kozach i owcach, a także pilnowanie dobytku wędrownych kupców.
Małe, kudłate psy utrzymywane były w tybetańskich świątyniach od wieków. Pełniły w nich rolę psów stróżujących i stanowiły dobre towarzystwo dla mnichów. Ludność zamieszkująca Tybet wykorzystywała je także do zaganiania kóz i owiec w trudnych, górskich warunkach. Uważano także, że małe, kosmate pieski przynoszą szczęście – przez to często wręczano je w darze wdzięczności.
Małe tybetańskie rasy psów przez długi czas kształtowały się w całkowitej izolacji. Dopiero na początku XX wieku trafiły do Europy za sprawą dr Agnes Greig, która w podzięce za udzielenie pomocy Tybetańczykowi otrzymała małą, kosmatą suczkę. Lekarka zdobyła następnie samca i utworzyła pierwszą hodowlę poza ojczyzną rasy.
Pierwsze szczeniaki urodzone w 1924 roku zarejestrowane zostały pod nazwą „Lhasa terier”. Małe, kosmate psy z tybetu wzbudziły zainteresowanie angielskich hodowców, którzy podjęli się podzielenia ich na trzy odrębne rasy – mniejsze lhasa apso i shih tzu, oraz większe teriery tybetańskie.
W 1931 roku angielski Kennel Club oficjalnie uznał istnienie nowej rasy, co pozwoliło na usystematyzowane hodowli tych psów i ujednolicenie ich typu.
Obecnie terier tybetański znany jest na całym świecie, jednak nie cieszy się zbytnią popularnością. Psy tej rasy najlepiej czują się na wsi, jednak mogą zamieszkać także w mieście – pod warunkiem, że zapewni im się odpowiednią socjalizację.
Terier tybetański wymaga codziennej pielęgnacji. Cieszy się natomiast wyjątkowo dobrym zdrowiem, choć może wymagać specjalnej diety.
Długa sierść teriera tybetańskiego ma skłonność do plątania się i kołtunienia, dlatego powinna być codziennie rozczesywana za pomocą metalowego grzebienia i drucianej szczotki. W okresie linienia należy dodatkowo wyczesywać martwy podszerstek, choć zazwyczaj nie jest go zbyt wiele.
Teriery tybetańskie mogą wnosić do domu dość dużo piachu i błota, a w sierść na łapach i brzuchu często zaplątują się gałązki, rzepy i liście. Dlatego po każdym spacerze należy oczyścić psa z takich zanieczyszczeń.
U wystawowych terierów tybetańskich należy pozostawić długi włos na całym ciele, a przed pokazem warto odwiedzić doświadczonego groomera, który przystrzyże niepotrzebne strąki. W innym wypadku psa można ostrzyc krócej, co znacznie ułatwi codzienną pielęgnację. Regularnie należy skracać psu grzywkę, by nie drażniła oczu, a także kontrolować stan uszu, zębów i pazurów.
Terier tybetański to zdrowa i odporna rasa, której przedstawiciele mogą dożywać nawet 20 lat. Wciąż jednak wykazują genetyczne predyspozycje do kilku chorób typowych dla rasy.
Wśród najczęstszych problemów zdrowotnych występujących u terierów tybetańskich wymienia się:
dysplazję stawów biodrowych i łokciowych,
wypadanie rzepek,
postępujący zanik siatkówki,
zwichnięcie soczewki,
lizosomalną chorobę spichrzeniową (prowadzącą kolejno do ślepoty, napadów padaczkowych i demencji),
alergie pokarmowe.
Ryzyko wystąpienia u psa poważnych problemów zdrowotnych można znacząco zmniejszyć, kupując szczeniaka z hodowli zarejestrowanej w ZKwP (FCI). Odpowiedzialni hodowcy wykonują swoim psom badania genetyczne mające wykluczyć chore psy z dalszej hodowli, co minimalizuje ryzyko przekazania wadliwych genów szczeniętom. Dobry hodowca zapewnia swoim psom także regularne szczepienia, dobrą dietę i odrobaczanie, dzięki czemu psiak trafiający do nowego domu jest silny i odporny.
Mimo to, opiekun teriera tybetańskiego powinien regularnie odwiedzać z pupilem lekarza weterynarii – nie tylko w celu zaszczepienia psa przeciw wściekliźnie, ale także by wykonać zwierzakowi profilaktyczny przegląd zdrowia.
W przypadku zauważenia u psa takich objawów, jak nawracająca kulawizna, zamglenie oczu czy uporczywe drapanie, należy jak najszybciej zgłosić się do specjalisty w celu zdiagnozowana przyczyny problemu i rozpoczęcia leczenia.
Teriery tybetańskie z reguły cieszą się dobrym apetytem, co w połączeniu z niedostateczną dawką aktywności fizycznej może szybko doprowadzić do nadwagi. Opiekun pas tej rasy powinien więc uważnie dawkować pupilowi karmę i nie przekarmiać go dodatkowymi smaczkami. Należy także unikać podawania psu resztek ze stołu.
Psa rasy terier tybetański można karmić zarówno gotową karmą suchą i mokrą, jak i posiłkami przygotowanymi w domu – gotowanymi lub surowymi. W przypadku psów wykazujących alergie pokarmowe warto zdecydować się na dietę hipoalergiczną, pozbawioną zbóż i zawierającą tylko jedno źródło białka zwierzęcego. Ograniczona liczba składników da opiekunowi większą kontrolę nad dietą czworonoga i zmniejszy ryzyko wystąpienia reakcji uczuleniowej.
Trzeba przy tym pamiętać, że nawet najlepsze karmy dla psów to żywność wysoko przetworzona, która może zawierać potencjalnie alergizujące dodatki, takie jak sztuczne konserwanty i barwniki. Z tego względu wielu opiekunów terierów tybetańskich decyduje się na podawanie psu diety domowej.
Samodzielnie przygotowywane posiłki nie mogą być jednak złożone z samego mięsa – muszą także zawierać niezbędne psu suplementy, które dostarczą zwierzakowi składników mineralnych i witamin. Źle zbilansowana, niedoborowa dieta domowa może wyrządzić znacznie więcej szkody, niż alergia pokarmowa, i przyczynić się do wielu chorób przewlekłych.
Opiekun, który nie potrafi samodzielnie ułożyć pupilowi zbilansowanego jadłospisu, nie musi skazywać swojego psiaka na wysoko przetworzoną dietę. Bezpieczną alternatywą dla komercyjnych karm suchych i mokrych może być jedzenie przygotowywane przez katering dla psów – PsiBufet.
Posiłki takie powstają według receptur opracowanych przez dietetyków zwierzęcych, dlatego dostarczają psu wszystkich niezbędnych składników odżywczych. Nie zawierają natomiast żadnych zbędnych dodatków, gdyż złożone są wyłącznie ze świeżego mięsa, podrobów, warzyw i starannie dobranych suplementów. PsiBufet oferuje kilka wariantów smakowych. Sprawia to, że każdy, nawet najbardziej wrażliwy psiak, może skorzystać ze świeżych, wyjątkowo smacznych posiłków.
Tybetańska nazwa rasy – Tsang Apso – oznacza psa o kosmatej sierści i długiej brodzie, pochodzącego z rejonu Tsang. Terier tybetański zwany jest też Dokhi Apso, co oznacza kudłatego psa żyjącego na zewnątrz.
Bliskimi krewnymi rasy są lhasa apso, shih tzu, spaniel tybetański i… polski owczarek nizinny, który wygląda jak duża kopia teriera tybetańskiego.
Jeśli planujesz zostać opiekunem teriera tybetańskiego, na te pytania warto znać odpowiedzi!
Ile kosztuje terier tybetański? Cena szczeniaka tej rasy wynosi około 4500 zł. To, ile kosztuje terier tybetański, zależy głównie od stanu zdrowia rodziców miotu, a także od umaszczenia malucha.
Ile żyje terier tybetański? Średnia długość życia psa tej rasy wynosi około 14-16 lat. Terier tybetański może jednak żyć nawet 20 lat, o ile zapewni mu się odpowiednią opiekę zdrowotną i właściwą dietę.
Czy można strzyc teriera tybetańskiego? Długą sierść teriera tybetańskiego można strzyc nawet na krótko – pod warunkiem, że psiak nie będzie brał udziału w wystawie. Psów tej rasy nie należy natomiast golić, gdyż zabieg ten może zniszczyć strukturę sierści i sprawić, że zacznie się ona filcować. Strzyżenie teriera tybetańskiego warto powierzyć doświadczonemu groomerowi.
Terier tybetański ma sierść czy włosy? Terier tybetański ma dwuwarstwową sierść złożoną z długiego, falistego włosa okrywowego i delikatnego podszerstka. Psy tej rasy nie linieją zbyt obficie, mogą jednak wywoływać objawy alergii u osób uczulonych na psy.
Czy terier tybetański jest szczekliwy? Terier tybetański nie jest zbyt szczekliwy i nie ma skłonności do ujadania bez powodu. Trzeba jednak pamiętać, że rasa ta pełniła w przeszłości rolę stróża, dlatego jej przedstawiciele mogą obszczekiwać gości i alarmować opiekuna o podejrzanych odgłosach zasłyszanych pod drzwiami.