Bolończyk to mały, dość krępy psiak o śnieżnobiałej sierści. Psy tej rasy są spokojne, zrównoważone i pogodne. Silnie przywiązują się do swojej rodziny i uwielbiają zabawę z dziećmi, a odpowiednio zsocjalizowane dobrze dogadują się nawet z większymi czworonogami. Bywają jednak zazdrosne o względy opiekuna i z reguły są dość szczekliwe.
Aktywność
4/10
Pielęgnacja
8/10
Podatność
3/10
Długość życia
8/10
Maltańczyk czy bolończyk?
Ile żyją bolończyki?
Jak się strzyże bolończyka?
Bolończyk ma sierść czy włosy?
Bolończyk to mały, ważący zaledwie 3-4 kg psiak o zwartej sylwetce wpisującej się w kwadrat. Psy te mają średniej wielkości głowę o dobrze wysklepionej czaszce i prostej kufie zakończonej dużym, czarnym nosem. Oczy bolończyka są duże, ale nie wypukłe, o ciemnych tęczówkach i czarnych powiekach. Wysoko osadzone uszy psa tej rasy są długie i wiszące, a delikatnie odstając od czaszki sprawiają, że głowa psiaka wydaje się duża.
Tułów bolończyka jest prosty i dość krótki, a klatka piersiowa jest wydatna i dobrze wysklepiona. Ogon u psa tej rasy powinien być zagięty i noszony ponad grzbietem. Bolończyki mają proste kończyny zakończone czarnymi pazurami. Pozwalają one psu na swobodny, energiczny ruch.
Bolończyki mają dwuwarstwową okrywę włosową złożoną z długich, falistych i bardzo puszystych włosów okrywowych oraz dość skąpego podszerstka. Psy tej rasy występują wyłącznie w czysto białym umaszczeniu. Śnieżnobiała sierść silnie kontrastuje z czarnym nosem i wargami, ciemnymi oczami i czarnymi pazurami, co nadaje psu wyjątkowo uroczy wygląd.
Bolończyk to rasa wyhodowana do towarzystwa. Od psiaków tych wymagano przede wszystkim łagodnego usposobienia i przyjaznego nastawienia do świata. W toku selekcji instynkt łowiecki u bolończyków prawie całkowicie wyeliminowano.
Bolończyki uwielbiają towarzystwo swoich opiekunów i są im wyjątkowo oddane. Lubią towarzyszyć im w codziennych czynnościach, jednak nie są przy tym natarczywe.
Psy tej rasy lubią zabawy z dziećmi, choć wolą nieco spokojniejsze i starsze maluchy. Trzeba też pamiętać, że bolończyk nie jest maskotką – częste noszenie go na rękach i zbytnie tarmoszenie może sprawić, że stanie się on drażliwy, a nawet dobitnie pokaże swoje niezadowolenie. Dlatego kontakty bolończyka z dziećmi muszą być zawsze nadzorowane przez osobę dorosłą.
Bolończyki bywają dość nieufne w stosunku do obcych osób, jednak szybko przekonują się do gości. Są przy tym bardzo czujne i głośnym szczekaniem alarmują opiekuna o każdym podejrzanym hałasie. Psy rasy bolończyk mogą także cierpieć na lęk separacyjny objawiający się szczekaniem i wyciem pod nieobecność opiekunów. Problem ten da się jednak rozwiązać z pomocą doświadczonego behawiorysty.
Bolończyki z reguły dobrze dogadują się z innymi psami. Opiekun musi jednak zaangażować się w odpowiednią socjalizację psa tej rasy już w wieku szczenięcym. Dobrym sposobem na oswajanie bolończyka z innymi czworonogami będzie udział w psim przedszkolu prowadzonym przez doświadczonego behawiorystę. Pozbawiony takich zajęć psiak może stać się bojaźliwy i głośnym szczekaniem odstraszać napotkane na spacerach psy.
Pozbawione instynktu łowieckiego bolończyki mogą zamieszkać z kotem lub innym domowym zwierzakiem. Trzeba jednak pamiętać, że niektóre zapatrzone w opiekunów psy tej rasy mogą także bywać zazdrosne o inne zwierzęta.
Malutkie bolończyki nie są urodzonymi sportowcami. Od wyczerpujących wypraw wolą wylegiwanie się na wygodnej kanapie i spokojne zabawy w domowym zaciszu. Nie znaczy to jednak, że psu tej rasy wystarczą krótkie spacery wokół bloku. Nawet tak mały psiak potrzebuje ruchu i ciekawego zajęcia – w przeciwnym razie może nabawić się sporej nadwagi.
Dobrym pomysłem może być zabranie bolończyka na spacer do parku lub do kawiarni. Piesek tej rasy nie ma skłonności do ucieczek, jednak przed spuszczeniem go ze smyczy należy nauczyć go przywołania.
Inteligentny i pojętny bolończyk szybko się uczy i lubi współpracę z opiekunem. Odpowiednie wychowanie tych pogodnych, wpatrzonych w człowieka piesków nie jest więc trudne. Trzeba jednak pamiętać, że w stosunku do bolończyka nie wolno stosować żadnych przemocowych metod szkolenia – mogą one spowodować, że wrażliwy psiak zacznie unikać opiekuna. Najlepszym sposobem na naukę będą metody pozytywne, polegające na nagradzaniu psa za prawidłowe zachowanie.
Odpowiednio zmotywowany bolończyk może brać udział w takich sportach, jak agility, rally-o czy nosework.
Bolończyk to rasa wyhodowana wyłącznie do towarzystwa. Jej pochodzenie nie jest dokładnie znane, choć patronat nad nią sprawują Włochy.
Przodkowie dzisiejszych bolończyków pochodzą prawdopodobnie z wysp Morza Śródziemnego, gdzie utrzymywane były głównie w roli szczurołapów tępiących szkodniki w nadmorskich portach. Małe, białe psiaki często zabierano na statki, dzięki czemu szybko rozpowszechniły się w okolicznych europejskich krajach.
Bolończyki wywodzą się z piesków, które w ten sposób trafiły do Włoch. Arystokratyczny wygląd maluchów połączony z ich przyjaznym usposobieniem sprawił, że trafiły one na salony i stały się ulubieńcami osób z wyższych sfer.
Hodowane we Włoskiej Bolonii pieski często stanowiły podarunki dla możnowładców. W ten sposób trafiły między innymi do Belgii i Hiszpanii. Szczególną miłością darzyła je caryca Katarzyna – stąd niektórzy kynolodzy uważają, że bolończyki mają swoje korzenie w Rosji.
Pod koniec XVIII wieku eleganckie salony zostały przejęte przez pudle - równie arystokratyczne psy o wyjątkowej inteligencji. Sprawiło to, że bolończyki zeszły na dalszy plan, a w pewnym momencie groziło im nawet całkowite wyginięcie. Na szczęście rasa ta została podtrzymana przez oddanych jej włoskich hodowców.
Obecnie bolończyki to przede wszystkim pieski utrzymywane w roli towarzysza rodziny. Malutkie psiaki tej rasy nie potrzebują zbyt wiele miejsca i są przyjaźnie nastawione do świata, dzięki czemu doskonale odnajdują się nawet w dużych miastach. Są jednak znacznie mniej popularne niż pozostałe spokrewnione z nimi rasy w typie bichona, np. maltańczyki.
Puszysta sierść bolończyka wymagać będzie starannej, regularnej pielęgnacji. Pieski tej rasy nie są natomiast zbyt chorowite, choć mogą wymagać podawania odpowiednio dobranej diety.
Sierść bolończyka ma skłonność do filcowania się i plątania, dlatego opiekun musi codziennie rozczesywać ją za pomocą metalowego grzebienia i delikatnej szczotki pudlówki. Tego typu okrywa włosowa nie powinna być natomiast czesana furminatorem, który może zniszczyć delikatne włosy. Trzeba także pamiętać o usuwaniu z niej gałązek i liści po każdym spacerze.
Bolończyki wymagają także regularnych wizyt u psiego fryzjera, które pozwolą utrzymać sierść w dobrym stanie. Pieski niebiorące udziału w wystawach można strzyc „na sportowo”, skracając sierść na całym ciele - znacznie ułatwi to codzienną pielęgnację. W przypadku kąpieli niezwykle ważne jest prawidłowe suszenie sierści z równoczesnym jej rozczesywaniem. Zabieg ten również warto zlecić doświadczonemu groomerowi.
Opiekun bolończyka powinien również regularnie kontrolować stan uszu i oczu psa oraz w razie potrzeby przycinać mu pazury. Część psiaków tej rasy może mieć skłonność do tworzenia się brudnych zacieków pod oczami – w takich przypadkach konieczne będzie także codzienne przemywanie okolic oczu płynem przeznaczonym do tego celu.
Warto też zwrócić uwagę na zęby bolończyka, gdyż pieski tej rasy często mają problemy z nadmiernym odkładaniem się kamienia nazębnego.
Bolończyk to rasa zdrowa i długowieczna – średnia długość życia bolończyka wynosi 14 lat, choć psy te mogą żyć nawet 18 lat. Opiekun malucha musi jednak pamiętać, że bolończyki nie są odporne na zimno i wilgoć, przez co dość łatwo się przeziębiają. Dlatego w okresie jesienno-zimowym warto zakładać psu ciepłe okrycie na spacery.
Bolończyki nie są narażone na zbyt wiele chorób o podłożu dziedzicznym. Wśród najczęściej występujących w rasie problemów zdrowotnych wymienia się:
wypadanie rzepek,
chorobę Perthesa (jałowa martwica głowy kości udowej),
dwurzędowość rzęs,
nawracające zapalenie uszu,
nadwaga i otyłość.
Ryzyko wystąpienia u bolończyka poważnych chorób genetycznych można znacząco zmniejszyć, kupując szczeniaka z hodowli zarejestrowanej w ZKwP. Odpowiedzialni hodowcy wykonują swoim psom liczne badania, dzięki którym do rozrodu dopuszczają wyłącznie zdrowe czworonogi. Wciąż jednak nie daje to gwarancji, że bolończyk nigdy nie zachoruje.
Dlatego opiekun psa tej rasy powinien regularnie wykonywać psu badania profilaktyczne. W razie zaobserwowania u psa takich objawów, jak nawracająca kulawizna, silne łzawienie oczu czy trzepanie uszami, należy skonsultować się z lekarzem weterynarii.
Bolończyki nie należą do wybrednych psów – wręcz przeciwnie, ich dobry apetyt często staje się przyczyną nadwagi i otyłości. Z tego względu opiekun powinien zadbać o prawidłowe dawkowanie psu jedzenia i zapewnić maluchowi odpowiednią dawkę ruchu. Dzienną dawkę jedzenia najlepiej jest podzielić na trzy równe posiłki. Sprawi to, że psiak będzie miał mniejszą skłonność do żebrania.
Psa rasy bolończyk można karmić zarówno gotową karmą suchą lub mokrą, jak i dietą domową – gotowaną lub surową. Decydując się na samodzielne przygotowywanie psu posiłków, należy pamiętać, że dieta czworonoga musi być dobrze zbilansowana. Niedobory składników mineralnych, przedawkowanie witamin lub niewłaściwe proporcje białka i tłuszczu mogą stać się przyczyną poważnych problemów zdrowotnych. Niedoświadczeni opiekunowie chcący gotować pupilowi powinni więc skonsultować się z psim dietetykiem i stosować się do jego zaleceń.
Bezpieczną alternatywą dla wysoko przetworzonych karm gotowych mogą być też posiłki przygotowywane przez katering dla psów – PsiBufet. Oferowane przez PsiBufet posiłki są dobrze zbilansowane i dostarczają psu wszystkich niezbędnych mu składników odżywczych w odpowiednich proporcjach. Świeże, gotowane na parze jedzenie złożone jest ze składników najwyższej jakości, nie zawiera natomiast żadnych sztucznych dodatków ani zbędnych wypełniaczy.
Lekkostrawne posiłki zawierające wyłącznie mięso, podroby, warzywa i suplementy dostępne są w kilku monobiałkowych wariantach, dzięki czemu opiekunowie nawet bardzo wrażliwych psów znajdą odpowiednią dietę dla swojego pupila. Dzienną dawkę jedzenia dla danego psa wyliczy natomiast złożony kalkulator, uwzględniający rasę, wiek, stan zdrowia i poziom aktywności czworonoga. Zapobiegnie to niebezpiecznej otyłości u psiaka i zapewni mu energię niezbędną do codziennej zabawy.
Bolończyk to rasa blisko spokrewniona z innymi psami w typie biszona – maltańczykiem, hawańczykiem, bichonem frise, lwim pieskiem i cotonem de Tulear. Wszystkie te pieski charakteryzują się przyjaznym usposobieniem i delikatnym włosem wymagającym regularnej pielęgnacji.
Rasowe bolończyki występują wyłącznie w czysto białym umaszczeniu. Brązowe, czarne czy łaciate psiaki należą do odrębnej, jeszcze nieuznanej przez FCI rasy bolonka kolorowa.
Jeśli planujesz zostać opiekunem bolończyka, na te pytania warto znać odpowiedzi!
Ile kosztuje bolończyk? Cena szczeniaka bolończyka wynosi około 5000 zł. To, ile kosztuje bolończyk, zależeć będzie w dużej mierze od renomy hodowcy i stanu zdrowia rodziców miotu.
Maltańczyk czy bolończyk? Maltańczyk i bolończyk to rasy, które nie różnią się od siebie znacząco. Maltańczyki są nieznacznie większe i mają bardziej wydłużone ciało, a ich prosty włos może tworzyć naprawdę efektowne fryzury. Obie rasy mają przyjazne usposobienie, choć wymagają starannej socjalizacji z większymi psami.
Ile żyją bolończyki? Średnia długość życia psa tej rasy to 14 lat, choć wśród tych małych psiaków zdarzają się osobniki niezwykle długowieczne, osiągające wiek nawet 18 lat. To, ile żyć będzie bolończyk, zależy nie tylko od genów psiaka, ale także od opieki zdrowotnej i sposobu żywienia.
Jak się strzyże bolończyka? Utrzymanie sierści bolończyka w dobrym stanie wymaga regularnego strzyżenia. Psiakowi niebiorącemu udziału w wystawach można sprawić krótszą fryzurę ułatwiającą codzienną pielęgnację – nie ma tu żadnych ścisłych wytycznych. Trzeba natomiast pamiętać, że miękkiego włosa nie należy golić maszynką przy samej skórze!
Bolończyk ma sierść czy włosy? Bolończyk ma dwuwarstwową sierść złożoną z miękkich, falistych włosów okrywowych i skąpego podszerstka. Rasa ta linieje w bardzo nieznacznym stopniu, dlatego jest często polecana alergikom.