Maltańczyk to mały pies o białej, prostej sierści pozbawionej podszerstka. Łagodne i pozytywnie nastawione do świata psy rasy maltańczyk doskonale sprawdzają się w roli zarówno towarzysza osoby samotnej, jak i większej rodziny z dziećmi. Potrzebować będą jednak wiele uwagi ze strony opiekuna i właściwej socjalizacji.
Aktywność
4/10
Pielęgnacja
9/10
Podatność
3/10
Długość życia
9/10
Ile kosztuje maltańczyk?
Gdzie kupić maltańczyka?
Jaka karma dla maltańczyka na zacieki?
Jak obciąć maltańczyka?
Ile żyje maltańczyk?
Maltańczyk to drobny, lekko zbudowany i bardzo elegancki psiak ważący 3-4 kg. Psiaki tej rasy nie mają skróconego pyska – długość ich kufy powinna stanowić niewiele mniej niż połowa długości głowy. Okrągłe, ciemne oczy z czarną obwódką i czarny nos wyraźnie odznaczają się na tle białej sierści, co nadaje maltańczykowi uroczego wyglądu przypominającego maskotkę. Uszy u psa tej rasy są niemal trójkątne, wysoko osadzone i przylegające do głowy.
Tułów maltańczyka jest nieco wydłużony, ale nie beczkowaty. Ogon powinien zwężać się ku końcowi, może zaginać się na jedną stronę tułowia. Łapy u psa tej rasy są proste i szczupłe, choć dość dobrze umięśnione. Maltańczyk powinien poruszać się lekko i szybko stawiać małe kroczki.
Sierść maltańczyka pozbawiona jest podszerstka i składa się wyłącznie z prostych, gęstych i lśniących włosów okrywowych. U psów wystawowych sierść powinna być długa, przylegać ściśle do boków ciała i nie może tworzyć strąków. Maltańczyki zawsze są czysto białe lub koloru kości słoniowej – w rasie tej niedopuszczalny jest żaden inny kolor sierści ani łaty.
Maltańczyki to niezwykle czułe psiaki, które są pozytywnie nastawione do ludzi i innych czworonogów. Bez problemu więc odnajdą się w każdej rodzinie, o ile tylko poświęci im się wystarczająco dużo uwagi. Mogą także zamieszkać z innym psem, kotem albo domowym zwierzakiem – nie posiadają bowiem instynktu łowieckiego. Pieski tej rasy nie są trudne w wychowaniu, jednak pozbawione odpowiedniej socjalizacji i szkolenia mogą stać się naprawdę uciążliwe.
W stosunku do ludzi maltańczyki są bardzo przyjazne – uwielbiają kontakt nie tylko z domownikami, ale także gośćmi odwiedzającymi dom i osobami napotkanymi na spacerze. Nie znoszą natomiast samotności i oddzielenia od ukochanego opiekuna, przez co mogą cierpieć na lęk separacyjny objawiający się przeważnie szczekaniem i wyciem nawet przez wiele godzin.
Nie mają natomiast skłonności do szczekania w odpowiedzi na hałasy zasłyszane w domu. Nauczone samodzielnego pozostawania w domu maltańczyki doskonale więc nadają się dla osób mieszkających w bloku. Maltańczyki z reguły nie są konfliktowe i dobrze dogadują się z psami, nawet większymi od siebie. W niektórych wypadkach mogą jednak zachowywać się bojaźliwie, co objawiać się będzie gwałtownym szczekaniem mającym za zadanie odgonić potencjalne zagrożenie.
Opiekun maltańczyka powinien więc zadbać o właściwą socjalizację psiaka już w wieku szczenięcym. Udział w psim przedszkolu i zajęcia grupowe to doskonały sposób, by nauczyć zwierzaka odpowiedniej komunikacji i zachowania przy innych psach.
Maltańczyki pozbawione są instynktu łowieckiego, dzięki czemu nie traktują kotów czy królików jak potencjalne ofiary. Trzeba jednak pamiętać, że kontakty każdego psa z innymi zwierzętami zawsze należy nadzorować.
Maltańczyki uwielbiają zabawę i dość szybko uczą się prostych sztuczek, dzięki czemu doskonale sprawdzają się w roli przyjaciela nieco większych dzieci. W domu zazwyczaj zachowują się niekłopotliwie, choć mogą być nieco atencyjne.
Niestety wielu opiekunów tej rasy zapomina, że psiaki te potrzebują aktywnych spacerów. Krótkie przechadzki wokół bloku nie zaspokoją ich potrzeby eksploracji otoczenia, co może skutkować frustracją, nadpobudliwością i innymi niepożądanymi zachowaniami.
Małe rozmiary maltańczyka i pogodne nastawienie do świata sprawiają, że psiaka tego można zabrać ze sobą praktycznie wszędzie – do autobusu, pociągu, do kawiarni czy nawet do pracy. Psiak ten ucieszy się z każdej okazji, by towarzyszyć swojemu opiekunowi w codziennych czynnościach. Bystre, inteligentne i chętne do współpracy maltańczyki szybko uczą się nowych sztuczek i umiejętności.
Są jednak dość wrażliwe i nie znoszą złego traktowania – krzyk i kary zniechęcą tylko zwierzaka i sprawią, że zacznie on unikać kontaktów z opiekunem. Psy tej rasy najlepiej szkoli się za pomocą nagród i zabawy, niezbędna będzie także duża doza cierpliwości i pozytywnego nastawienia. Niektóre maltańczyki mogą mieć problem z nauką czystości w domu, szczególnie jeśli przyzwyczajone są do załatwiania się na matę.
Problem ten da się jednak przepracować, konsekwentnie wyprowadzając malucha na dwór po każdej zabawie i drzemce. Jeśli wychowanie maltańczyka sprawia nam trudność, powinniśmy skonsultować się z trenerem stosującym metody pozytywne lub sprawdzonym behawiorystą.
Maltańczyk uważany jest za jedną z najstarszych ras świata. Małe, białe pieski znane były już w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie. Dzięki przyjaznemu usposobieniu szybko zyskały grono miłośników i stały się psami do towarzystwa, szczególnie uwielbianymi przez dzieci.
Początki rasy nie są do końca poznane. Przypuszcza się, że maltańczyki spokrewnione były z małymi psami w typie szpica, pochodzącymi z południowej części Europy. Czworonogi te przybyły na wyspy Morza Śródziemnego prawdopodobnie wraz z Fenicjanami i służyły głównie do łapania myszy i szczurów w portach.
Niewielkimi psiakami zafascynowali się greccy malarze i poeci. Nawet Arystoteles zachwycał się doskonałymi proporcjami maltańczyka. Niewielkie psiaki podbiły serca także rzymskiej arystokracji – wyjściowy strój kobiet nie był kompletny, jeśli z rękawa nie wyglądały ciekawskie oczy czworonoga. O maltańczyku powstało także wiele mitów i legend.
Upadek Rzymskiego Imperium na szczęście nie spowodował zniknięcia tych psiaków. Maltańczykiem zainteresowali się bowiem w międzyczasie Chińczycy, którzy zajęli się udoskonalaniem rasy, dodając do niej geny między innymi terierów tybetańskich.
W czasach renesansu maltańczyki odzyskały popularność wśród Europejczyków. Służyły im nie tylko za towarzysza – pełniły rolę także termoforu i ściągały na siebie pchły, wspierając tym samym utrzymanie higieny.
W 1520 roku rasa ta trafiła na dwór angielski, zyskała wielu wielbicieli z wyższych sfer i uważana była za symbol bogactwa. Maltańczyka posiadała między innymi Maria I Stuart i Królowa Elżbieta.
Okres rozwoju rasy przypada na lata 1600-1700. W czasie tym rozmiary i budowa maltańczyka uległy wyraźnym zmianom. Ówczesne zapiski wspominają, że psiaki te powinny być wielkości wiewiórki. Niektórzy sądzą, że w tym okresie maltańczyki krzyżowano z pudlami o jasnym umaszczeniu i spanielami miniaturowymi, jednak te informacje nie są potwierdzone.
Ujednolicono także wygląd psów tej rasy, choć wciąż dopuszczano do rozrodu psy łaciate. Zmieniło się to dopiero w 1913 roku, gdy na wystawach zaczęto akceptować wyłącznie całkowicie białe osobniki.
Rasa maltańczyk uznana została przez AKC w 1888 roku, zaledwie 8 lat po przybyciu do Stanów Zjednoczonych. Obowiązujący dziś wzorzec FCI (ZKwP) tej rasy pochodzi z 1989 roku.
Również w dzisiejszych czasach niewielkie, łagodne i inteligentne maltańczyki cieszą się ogromną popularnością niemal na całym świecie. Psiaki te wybierane są najczęściej przez rodziny z dziećmi i osoby mieszkające w niewielkich mieszkaniach w bloku.
Śnieżnobiały maltańczyk wymagać będzie systematycznej pielęgnacji. Psy tej rasy są natomiast generalnie zdrowe i dobrze tolerują różnego rodzaju pożywienie.
Psy rasy maltańczyk nie posiadają podszerstka, dzięki czemu nie gubią sierści nawet na wiosnę. Nie znaczy to jednak, że nie wymagają żadnej pielęgnacji. Długi, prosty włos u psa rasy maltańczyk musi być codziennie czesany – w przeciwnym razie może kołtunić się, filcować i straci efektowną strukturę.
Do pielęgnacji sierści maltańczyka przyda się szczotka pudlówka i grzebień o różnym rozstawie zębów. Szczególną uwagę należy zwrócić na okolice łap, pachwin, ogona oraz uszu. Po każdym spacerze maltańczyka należy dokładnie rozczesać, usuwając z sierści wszystkie zabrudzenia.
Psa tej rasy nie należy zbyt często kąpać. Warto robić to jedynie, gdy sierść bardzo się ubłoci lub zaczną pojawiać się na niej rdzawe zabrudzenia. Najlepsze kosmetyki dla maltańczyka to przede wszystkim hipoalergiczny szampon do białej sierści oraz odżywka ułatwiająca rozczesywanie. Po każdej kąpieli nadmiar wody z sierści psa należy odcisnąć ręcznikiem, a następnie dokładnie dosuszyć włos suszarką ustawioną na niską temperaturę.
Psy wystawowe muszą mieć długą, lejącą się i sięgającą niemal do ziemi okrywę włosową, której pielęgnacja wymagać będzie dużo uwagi ze strony opiekuna. Jeśli nie zamierzamy brać z psem udziału w pokazach, jego sierść możemy ostrzyc „na sportowo”, co znacznie ułatwi utrzymanie zwierzaka w czystości. Psa tej rasy nie należy jednak golić maszynką – w ten sposób można zniszczyć włos okrywowy, który stanie się poskręcany i splątany.
Ważnym zabiegiem pielęgnacyjnym w przypadku maltańczyków jest dbanie o okolice oczu. Podobnie jak inne białe psy, maltańczyki mają skłonność do tworzenia się rdzawych zacieków w kącikach oczu. Zazwyczaj problem ten ma swoje podłoże w problemach okulistycznych – zatkanych kanalikach łzowych lub nieprawidłowo wykształconych rzęsach, które drażnią oko i powodują nadmierne łzawienie. Zacieki u maltańczyka należy przemywać specjalistycznymi, hipoalergicznymi płynami przeznaczonymi do pielęgnacji psich oczu.
Opiekun maltańczyka nie może także zapominać o regularnym przycinaniu pazurów, kontrolowaniu stanu uszu i szczotkowaniu zębów.
Pomijając skłonność do tworzenia się brudnych zacieków pod oczami, maltańczyki dość rzadko miewają problemy ze zdrowiem. W rasie tej istnieje jednak skłonność do kilku chorób genetycznych i przypadłości zdrowotnych.
Są to między innymi:
Poważne problemy zdrowotne to cecha charakterystyczna psów pochodzących z pseudohodowli, w których maltańczyki rozmnażane są wyłącznie dla zysków, a ich zdrowie nie ma większego znaczenia. Chcąc zminimalizować ryzyko wystąpienia chorób genetycznych u szczeniaka maltańczyka, należy kupić go od doświadczonego hodowcy, który zarejestrowany jest w FCI (ZKwP). Odpowiedzialni hodowcy nie dopuszczają bowiem do rozrodu chorych psów i szczególnie dbają o profilaktykę zdrowotną.
Opiekun maltańczyka powinien pamiętać także, że psiak tej rasy pozbawiony jest podszerstka – przed chłodem i wilgocią chroni go więc wyłącznie zwiewny włos okrywowy. Podczas zimowych chłodów i deszczu zwierzaka należy ubierać w przeznaczone dla psów ubranka. Kurteczka lub bluza dla maltańczyka musi być dobrze dopasowana do sylwetki zwierzaka i nie może krępować jego ruchów.
Niektóre maltańczyki mogą mieć skłonność do problemów trawiennych. Narażone są także na nadwagę i bywają wyjątkowo wybredne. Psiaka, który nie cierpi na niestrawność, karmić można gotowymi karmami suchymi lub mokrymi, przeznaczonymi dla małych psów. Pokarm ten powinien być dostosowany do wieku, stanu zdrowia i poziomu aktywności czworonoga.
Musi także charakteryzować się wysoką jakością – zbilansowanymi proporcjami składników pokarmowych oraz stosunkowo dużą zawartością mięsa i podrobów. Zwierzaki o delikatnym żołądku potrzebować będą natomiast bardziej lekkostrawnego pożywienia, złożonego ze świeżych składników.
Trzeba przy tym pamiętać, że samodzielne układanie jadłospisu dla psa nie jest prostą sprawą – większość domowych diet, nawet przygotowywanych z najwyższą starannością, nie zawiera odpowiedniej dawki białka zwierzęcego i witamin, co powodować może przeróżne problemy zdrowotne. Doskonałą alternatywą dla domowych posiłków jest jedzenie oferowane przez PsiBufet.
Aromatyczne, przygotowywane na parze mięso, uzupełnione o podroby, warzywa i niezbędne suplementy powstaje według receptur przygotowanych przez doświadczonych specjalistów. Każda z diet oparta jest na mięsie jakości human-grade – m.in. wołowinie, kurczaku, indyku lub jagnięcinie – dzięki czemu opiekun z łatwością dobierze dla swojego psa odpowiedni smak, który nie będzie powodował niestrawności i sprawi, że maltańczyk nie będzie wybrzydzał podczas jedzenia.
Przez lata wielu kynologów zastanawiało się, jak sklasyfikować maltańczyka. Duże grono angielskich miłośników tej rasy uważało, że psiak powinien należeć do terierów ze względu na swój temperament – nie spotkało się to jednak z akceptacją hodowców terierów, które były doskonałymi, nieustraszonymi szczurołapami.
Inni chcieli przypisać maltańczyka do grupy spanieli, ze względu na budowę i wygląd sierści. Ostatecznie stwierdzono, że maltańczyk nie jest ani terierem, ani spanielem. FCI zaklasyfikowało maltańczyka do grupy 9 (psy ozdobne i do towarzystwa), do sekcji biszonów i ras pokrewnych w podsekcji biszony.
Nazwa „maltańczyk” wcale nie pochodzi od Malty, a od słowa „Malat” oznaczającego w języku semickim „zatokę” lub „azyl”.
Jeśli planujesz zostać opiekunem maltańczyka, na te pytania warto znać odpowiedzi!