Mastif angielski to ogromny, masywny pies o krótkiej sierści i skróconej kufie. Psy tej rasy są spokojne, oddane opiekunom i zrównoważone, choć posiadają dość silny instynkt stróżowania.
Przy braku socjalizacji wrodzona niechęć do obcych osób może przerodzić się w agresję, dlatego mastif angielski nie jest psem dla początkujących opiekunów. Dobrze wychowany będzie natomiast miłym towarzyszem rodziny.
Aktywność
3/10
Pielęgnacja
4/10
Podatność
6/10
Długość życia
5/10
Czy mastif angielski jest agresywny?
Ile kosztuje mastif angielski?
Ile żyje mastif angielski?
Czy mastif angielski jest legalny?
Mastif angielski czy tosa inu?
Mastif angielski to potężny, ciężki, a przy tym harmonijnie zbudowany pies. Przedstawiciele tej rasy ważą średnio 80-100 kg, choć niektóre mogą osiągać nawet 130 kg.
Mastif angielski ma dużą, kanciastą głowę o krótkiej, szerokiej i tępo zakończonej kufie i trochę obwisłych wargach.
Oczy psa tej rasy powinny być średniej wielkości, szeroko rozstawione i możliwie ciemne, a małe, delikatne uszy powinny płasko przylegać do policzków.
Mastif angielski ma prosty, szeroki i dobrze umięśniony tułów i głęboką klatkę piersiową, a wysoko osadzony i gruby ogon powinien zwężać się ku końcowi. Psy tej rasy mają mocne, dobrze umięśnione kończyny, które muszą pozwalać na zdecydowany, swobodny i płynny ruch.
Mastify angielskie mają krótką, przylegającą sierść złożoną z dość twardych włosów okrywowych. Psy tej rasy mogą występować w kilku umaszczeniach – brzoskwiniowym, płowym i pręgowanym. Każdy mastif angielski musi mieć czarną kufę, uszy i nos, a nadmiar bieli na tułowiu, piersiach i łapach jest niepożądany.
Mastif angielski to rasa pochodząca od starożytnych psów bojowych i stróżujących. Psy te musiały cechować się nieustraszonym charakterem i instynktem obronnym, a przy tym musiały być łagodne w stosunku do swoich opiekunów.
Dlatego dzisiejsze mastify angielskie nie przepadają zbytnio za obcymi osobami, za to silnie przywiązują się do członków swojej rodziny i są im niezwykle oddane.
Mastif angielski uwielbia okazywać swoim opiekunom czułości i kocha wszystkich członków rodziny.
W stosunku do dzieci wykazuje dużo cierpliwości, choć rzadko angażuje się w energiczne zabawy. Trzeba tez pamiętać, że nawet najłagodniejszy pies może zirytować się, jeśli maluchy przekroczą jego granice. Dlatego niezwykle ważne jest nauczenie dzieci prawidłowego obchodzenia się ze zwierzętami i nadzorowanie ich kontaktów z psem.
Jak przystało na molosa, mastif angielski nie jest zbyt ufny w kontaktach z obcymi, choć odpowiednio wychowany nie powinien sprawiać problemów podczas wizyty gości – będzie ich raczej traktować z obojętnością. Jednak jeśli opiekun zaniedba socjalizację, pies tej rasy może nabrać agresywnych skłonności.
Mastify angielskie sprawdzają się dobrze w roli stróża ogrodu, który odstraszać będzie intruzów przede wszystkim imponującym wyglądem. Przy czym psów tej rasy nie należy trzymać wyłącznie w ogrodzie, a tym bardziej zamykać w kojcu. Wymagają one stałego kontaktu z rodziną, a odizolowane staną się nieszczęśliwe.
Mastif angielski z reguły dość dobrze dogaduje się z innymi spokojnymi psami. Nie szuka zaczepek podczas spacerów, a mijanych awanturników woli obejść szerokim łukiem, choć zaatakowany będzie potrafił się obronić. Ze względu na olbrzymie rozmiary, zabawy mastifa angielskiego z innymi psami należy zawsze nadzorować.
Mimo łagodnego charakteru, mastif angielski wymagać będzie socjalizacji w wieku szczenięcym i nauki poprawnego komunikowania się z przedstawicielami swojego gatunku. Psy tej rasy nie wykazują silnego instynktu łowieckiego, dlatego mogą zamieszkać z kotem, o ile zostaną z nim odpowiednio zapoznane.
Podobnie jak inne psy w tym typie, mastify angielskie nie są urodzonymi sportowcami. Od szaleńczych gonitw i energicznych zabaw wolą leniwe wylegiwanie się w ogrodzie lub na kanapie. Nie znaczy to jednak, że nie potrzebują spacerów – regularne wyjścia poza ogród pozwolą utrzymać prawidłową sylwetkę psa i zapewnią mu kontakt ze światem zewnętrznym.
Warto przy tym pamiętać, że mastify angielskie nie przepadają za obcymi ludźmi – od zatłoczonych parków i miast lepszym terenem spacerowym będą bardziej odludne miejsca. Psy tej rasy z reguły trzymają się blisko opiekuna i nie mają skłonności do ucieczek, choć przed spuszczeniem psa ze smyczy warto nauczyć go skutecznego przywołania.
Od psa rasy mastif angielski nie należy wymagać ślepego posłuszeństwa ani błyskawicznego wykonywania komend. Czworonogi te są wprawdzie inteligentne i szybko się uczą, jednak nie czerpią zbyt dużej przyjemności z treningów posłuszeństwa i nie lubią uczestniczyć w monotonnych sesjach szkoleniowych.
Mastify angielskie nie powinny być uczone za pomocą metod awersyjnych ani krzyku – to wrażliwe psy, które przy brutalnym traktowaniu wycofają się i zaczną unikać opiekunów, a w skrajnych przypadkach mogą uciec się do agresji w obronie własnej. Znacznie lepszym wyborem będzie nagradzanie psa za prawidłowe zachowanie na przykład przysmakami lub pochwałami. Jeśli wychowanie mastifa angielskiego zaczyna sprawiać trudności, warto udać się do doświadczonego behawiorysty lub trenera.
Mastif angielski to rasa pochodząca od dużych psów bojowych, które towarzyszyły już starożytnym Rzymianom. Uznawana jest za jedną z najstarszych ras psów.
Duże, silne i odważne czworonogi wykorzystywane były przez Rzymian do walk z tygrysami, lwami i gladiatorami na arenach. Po podboju Brytanii trafiły na Wyspy Brytyjskie, gdzie zaczęły pełnić rolę psów stróżujących, wojennych i brały udział w walkach psów. Służyły także do walki z kłusownikami i zyskały popularność wśród brytyjskich i hiszpańskich królów.
Współczesna hodowla mastifów angielskich rozpoczęła się na początku XIX wieku. Mastif angielski dotarł do USA, a w 1885 roku został uznany przez American Kennel Club.
Prace brytyjskich hodowców nad doskonaleniem typu przerwała II wojna światowa, po której niezbędna była rekonstrukcja rasy z użyciem psów sprowadzanych ze Stanów Zjednoczonych. Od tego czasu liczebność rasy rośnie, choć jej przedstawiciele nie prezentują zbyt wyrównanego typu.
Obecnie mastif angielski nie jest zbyt popularną rasą. Ogromne rozmiary sprawiają, że psy te są bardzo kosztowne w utrzymaniu, dość krótko żyją i nie nadają się dla osób mieszkających w mieście.
Mastif angielski nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji. Psy tej rasy narażone są na choroby typowe dla molosów i mogą wymagać specjalistycznej diety.
Krótka, gładka sierść mastifa angielskiego pozbawiona jest podszerstka, dlatego psy tej rasy nie linieją zbyt intensywnie. Gubią natomiast ostre, sztywne włoski, które będą wbijać się w meble i ubrania. Opiekun musi więc regularnie usuwać nadmiar martwych włosów, czesząc psa gumowym zgrzebłem lub rękawicą z wypustkami.
Mastif angielski nie wymaga częstych kąpieli – zabrudzenia przyniesione ze spaceru można łatwo usunąć z krótkiej sierści na przykład zwilżoną ściereczką lub szczotką ze sztywnego włosia. Na uwagę opiekuna zasługują natomiast oczy i uszy psa, które mogą mieć skłonność do infekcji, oraz fałdy na pysku, w których zbierać się może wilgoć prowadząca do problemów skórnych.
Ze względu na bardzo dużą masę ciała, mastify angielskie mają skłonność do tworzenia się modzeli, czyli zgrubień skórnych na łokciach i nadgarstkach. Takim zmianom można zapobiec, zapewniając psu wygodne posłanie ortopedyczne. Jeśli modzele się pojawią, należy smarować je maścią poleconą przez lekarza weterynarii.
Mastify angielskie dość dobrze znoszą chłodniejsze dni i znacznie gorzej radzą sobie podczas upałów. Dlatego latem należy ostrożnie dawkować psu aktywność fizyczną, zapewnić mu chłodne miejsce do odpoczynku i stały dostęp do świeżej wody.
Podobnie jak inne psy ras olbrzymich, mastify angielskie nie są długowieczne. Średnia długość życia psa tej rasy wynosi około 7 lat, a do najczęstszych problemów zdrowotnych należą:
zerwanie więzadła krzyżowego w kolanie,
młodzieńcze zapalenie kości,
oddzielająca martwica kostno-chrzęstna,
postępujący zanik siatkówki,
wady ukształtowania powiek – entropium,
przetrwała błona źreniczna,
kostniakomięsak,
niedoczynność tarczycy,
padaczka idiopatyczna,
kamica moczowa (cystynuria),
kardiomiopatia,
nadwaga i otyłość,
rozszerzenie i skręt żołądka.
Wszystkie mastify angielskie przeznaczone do dalszej hodowli powinny mieć wykonywane badania w kierunku dysplazji stawów oraz cystynurii. Wskazane będą także badania wykluczające choroby serca i oczu. Szukając szczeniaka mastifa angielskiego, należy zwrócić uwagę na renomę hodowcy i poprosić go o przedstawienie badań potwierdzających stan zdrowia rodziców miotu.
Ostrożne wybranie hodowli może znacząco zmniejszyć ryzyko wystąpienia chorób u szczeniaka, jednak nie wyeliminuje go całkowicie. Dlatego każdy opiekun powinien przynajmniej raz do roku zabierać pupila na szczegółowy przegląd zdrowia. Niezbędne będą nie tylko badania krwi, ale także moczu. Starszym psom warto też wykonać badania serca i kontrolować poziom hormonów tarczycy.
Wizyta u lekarza weterynarii będzie konieczna także w przypadku pojawienia się u psa niepokojących objawów, takich jak przewlekła biegunka, zmiany skórne, nagłe zmiany masy ciała czy kulawizny.
Ze względu na bardzo wysokie ryzyko rozszerzenia i skrętu żołądka, które mogą mieć śmiertelny skutek, mastify angielskie powinny być karmione przynajmniej dwa razy dziennie. Odmierzone porcje jedzenia należy podawać psu o stałych porach dnia, każdorazowo zapewniając mu minimum 30 minut odpoczynku po posiłku.
Rosnące mastify angielskie są szczególnie wrażliwe na wszelkie niedobory żywieniowe, a podawanie im niezbilansowanej diety może skutkować zaburzeniami wzrostu i problemami ortopedycznymi. Dlatego szczeniaka należy karmić starannie dobranym jedzeniem przeznaczonym dla rosnących psów dużych ras.
Kolejnym problemem, na który należy zwrócić uwagę, jest zwiększona skłonność do nadwagi i otyłości, przez co opiekun musi ostrożnie dawkować psu jedzenie w zależności od poziomu aktywności pupila. Mastify angielskie mogą mieć także problemy skórne wynikające z alergii pokarmowej – zazwyczaj można temu zapobiec, podając psu monobiałkowe, bezzbożowe posiłki wolne od sztucznych dodatków.
Niestety wiele gotowych karm dla psów to żywność wysoko przetworzona, zawierająca często różne dodatki technologiczne i zbędne wypełniacze. Dlatego wielu opiekunów mastifów angielskich decyduje się na podawanie pupilom domowych posiłków złożonych z gotowanych lub surowych składników. Trzeba przy tym pamiętać, że przygotowywanie jedzenia dla tak dużego psa jest bardzo czasochłonne, a wyliczenie odpowiednich proporcji składników odżywczych i dobranie suplementów wymaga dużej wiedzy.
Alternatywnym sposobem żywienia może być podawanie mu posiłków przygotowywanych przez PsiBufet. Jedzenie to składa się wyłącznie z mięsa, podrobów i warzyw wolnych od sztucznych dodatków i wypełniaczy, za to uzupełnionych suplementami dobranymi przez specjalistów. Wśród smaków oferowanych przez PsiBufet znajdują się także monobiałkowe, wyjątkowo lekkostrawne warianty odpowiednie dla psów z alergiami i częstymi problemami trawiennymi. Gotowe, zamrożone jedzenie jest pakowane w porcje dostosowane do rasy, wieku i poziomu aktywności psa, a następnie dostarczane jest pod same drzwi opiekuna.
Saba opisana przez Henryka Sienkiewicza w książce „W pustyni i w puszczy” była najprawdopodobniej mastifem angielskim o umaszczeniu płowym z czarną maską.
Mastif angielski to prawdopodobnie największa rasa psów na świecie. Rekordzista Aicama Zorba of La Susa z Londynu ważył aż 155 kg.
Jeśli planujesz zostać opiekunem mastifa angielskiego, na te pytania warto znać odpowiedzi!
Czy mastif angielski jest agresywny? Odpowiednio wychowany i zsocjalizowany mastif angielski nie jest agresywny. Wrodzona podejrzliwość wobec obcych osób może jednak przerodzić się w agresję, jeśli opiekun zaniedba wychowanie pupila.
Ile kosztuje mastif angielski? Pochodzący z dobrej hodowli mastif angielski kosztuje około 9000 zł. Cena szczeniaka tej rasy zależy głównie od stanu zdrowia rodziców miotu i umaszczenia malucha.
Ile żyje mastif angielski? Średnia długość życia psa tej rasy nie jest zbyt duża. Mastify angielskie żyją około 7 lat, choć psy z dobrymi genami, odpowiednio żywione i leczone mogą dożyć do kilkunastu lat.
Czy mastif angielski jest legalny? Mastif angielski nie znajduje się na liście agresywnych ras psów, dlatego jego posiadanie jest legalne nawet bez zezwolenia.
Mastif angielski czy tosa inu? Tosa inu i mastif angielski to dość podobne rasy – mają krótką sierść, dużą głowę i nieco skróconą kufę. Obydwa psy wykazują też instynkt stróżujący i nie przepadają za obcymi osobami. Tosa inu są nieco mniejsze od mastifów angielskich, są bardziej aktywne cieszą się lepszym zdrowiem.