Nowofundland to bardzo duży i masywny pies o gęstej, nieprzemakalnej sierści i zwisających uszach. Psy tej rasy są z natury łagodne i delikatne w stosunku do wszystkich ludzi i dobrze dogadują się z innymi zwierzętami. Są także bardzo inteligentne i dość szybko się uczą, dzięki czemu sprawdzają się zarówno w roli domowego ulubieńca, jak i psa pracującego.
Aktywność
5/10
Pielęgnacja
8/10
Podatność
5/10
Długość życia
3/10
Ile je nowofundland?
Ile żyje nowofundland?
Jaka karma dla nowofundlanda?
Ile kosztuje nowofundland?
Nowofundland - ma sierść czy włosy?
Nowofundland to masywny, mocno zbudowany i dobrze umięśniony molos. Psy tej rasy są zwarte i mogą ważyć 60-80 kg, suki są natomiast nieco mniejsze i ważą 50-60 kg. Mają także nieznacznie lżejszą budowę i odrobinę dłuższy tułów.
Nowofundland charakteryzuje się dużą, szeroką i masywną głową, graniastą i dość krótką kufą z luźnymi wargami, zakończoną czarnym lub brązowym nosem. Oczy u psa tej rasy są stosunkowo małe, o ciemnobrązowej barwie, a uszy powinny być niewielkie, w kształcie trójkątów o zaokrąglonych końcach, zwisające i płasko przylegające do głowy.
Nowofundland ma masywny tułów o głębokiej i szerokiej klatce piersiowej z dobrze wysklepionymi żebrami, nie powinien mieć natomiast podkasanego brzucha. Ogon psa tej rasy jest mocny, szeroki u nasady, może być lekko zawinięty, jednak nie powinien być skręcony nad grzbietem. Kończyny nowofundlanda są proste, równoległe, dobrze umięśnione i muszą pozwalać psu na swobodny ruch sprawiający wrażenie niezmordowanego.
Nowofundlandy mają dwuwarstwową, nieprzemakalną okrywę włosową złożoną z prostego włosa okrywowego o średniej długości i miękkiego, gęstego podszerstka. Na głowie i uszach sierść powinna być krótka i delikatna, natomiast na nogach ma być dłuższa i gęsta.
Psy tej rasy występują w trzech umaszczeniach – czarnym i brązowym z dopuszczalnymi białymi znaczeniami na klatce piersiowej, palcach i końcu ogona oraz biało-czarnym z możliwym nieznacznym nakrapianiem białych części.
Nowofundland to łagodny, przyjacielski pies o zrównoważonym temperamencie. Psy te są spokojne i nie powinny zachowywać się agresywnie w stosunku do ludzi czy innych zwierząt. Są przy tym bardzo inteligentne i chętnie współpracują z opiekunem.
Nowofundlandy są niezwykle czułe, delikatne i bardzo oddane opiekunom. Dobrze dogadują się z dziećmi i wykazują w stosunku do nich dużą cierpliwość. Trzeba jednak pamiętać, że pies o tak dużych rozmiarach może podczas intensywnej zabawy przewrócić dziecko i niechcący wyrządzić mu poważną krzywdę. Dlatego jego kontakty z maluchami muszą być zawsze nadzorowane przez osobę dorosłą.
Dzieci powinny być także nauczone delikatnego obchodzenia się ze zwierzętami, nie mogą siadać psu na grzbiecie, ciągnąć go za uszy ani przeszkadzać podczas odpoczynku.
Nowofundlandy zazwyczaj zachowują się bardzo przyjaźnie w stosunku do obcych osób, dlatego nie sprawdzą się w roli groźnego domowego stróża, choć duży, czarny pies może odstraszyć intruza nawet samym swoim wyglądem. Psy tej rasy nie powinny jednak być trzymane wyłącznie w ogrodzie lub w kojcu – pozbawione kontaktu z domownikami staną się nieszczęśliwe i smutne.
Zrównoważone nowofundlandy z zasady dobrze dogadują się z innymi psami i kotami. Nie mają skłonności do popadania w konflikty z czworonogami - mijanego na spacerze szczekającego awanturnika zazwyczaj zignorują z godnością, choć przed agresywnym podbiegaczem będą potrafiły się obronić. Psy tej rasy chętnie bawią się ze znajomymi psiakami, jednak podczas skoków i biegania mogą niechcący wyrządzić poważną krzywdę mniejszemu od siebie zwierzakowi. Dlatego ich kontakty z mniejszymi psami powinny zawsze odbywać się pod nadzorem opiekuna.
Podobnie jak inne olbrzymie molosy, nowofundlandy nie są urodzonymi sportowcami. Od biegania przy rowerze i intensywnego wysiłku wolą wylegiwać się w ogrodzie i chodzić na spokojne, długie spacery. Psy tej rasy w szczególny sposób narażone są na wszelkiego rodzaju problemy ortopedyczne.
Z tego względu opiekun nie powinien zmuszać nowofundlanda do skoków, biegania czy zbyt długiego aportowania zabawek. Dobrym zajęciem dla psa będzie natomiast pływanie, które wzmocni mięśnie czworonoga, nie obciążając równocześnie jego stawów.
Nowofundlandy są inteligentne i chętnie współpracują z opiekunami. Nie należy jednak oczekiwać od nich błyskawicznego i precyzyjnego wykonywania komend. Psy tej rasy najlepiej jest szkolić za pomocą metod pozytywnych polegających na nagradzaniu za dobre zachowanie. Niewskazane jest natomiast stosowanie krzyku, przemocy czy kar – sprawią one jedynie, że psiak zacznie obawiać się człowieka i może zacząć go unikać.
Jeśli szkolenie nowofundlanda sprawia opiekunowi problem, należy udać się z psem do doświadczonego trenera lub behawiorysty. Odpowiednio zmotywowane nowofundlandy sprawdzić się mogą w ratownictwie wodnym i dogoterapii. Dobrym zajęciem dla psa tej rasy będzie także tropienie użytkowe czy szkolenie z noseworku.
Nowofundland to jedna z najstarszych ras psów. Uważa się, że pochodzi z kanadyjskiej wyspy Nowej Fundlandii, gdzie duże psy o wodoodpornej sierści pomagały rybakom w ciągnięciu sieci i wózków z towarem.
Przodkowie psów z Nowej Fundlandii przybyli na wyspę prawdopodobnie za sprawą wikingów, którym towarzyszyły duże, przypominające niedźwiedzie psy wykorzystywane do stróżowania i polowania na dużą zwierzynę. Przypuszcza się, że psy te wywodzą się od prehistorycznego psa, od którego pochodzą także mastify tybetańskie i bernardyny.
„Psie niedźwiedzie” krzyżowały się przez lata z lokalnymi psami Indian, co w efekcie dało dużego, masywnego psa dostosowanego do trudnych, kanadyjskich warunków klimatycznych.
Duże, czarne lub biało-czarne psy powszechnie wykorzystywane były w Nowej Fundlandii przez rybaków do wyciągania sieci z wody, ciągnięcia wózków z towarem i ratowania topiących się osób. Szacuje się, że w 1824 roku w samym mieście św. Jana pracowało około 2000 tych psów.
Do Europy nowofundlandy trafiły za sprawą odkrywców z Wielkiej Brytanii, którzy w drugiej połowie XIX wieku trafili na Nową Fundlandię. Europejscy hodowcy zaczęli krzyżować importowane z Kanady psiaki ze spanielami i mastifami, dzięki czemu zyskały one jeszcze większe rozmiary i dłuższy, bardziej obfity włos.
Pierwszy nowofundland pojawił się na wystawie w Birmingham w 1860 roku, a wzorzec rasy stworzono w 1886 roku.
Obecnie nowofundlandy wciąż wykorzystywane są w ratownictwie wodnym, a dzięki wrodzonej łagodności sprawdzają się także w dogoterapii. Mimo dużych rozmiarów i wysokich kosztów utrzymania, nowofundlandy są dość popularne i często wybierane przez większe rodziny, również z małymi dziećmi.
Obficie owłosione nowofundlandy wymagać będą systematycznej, choć niezbyt skomplikowanej pielęgnacji. Psy tej rasy narażone są na kilka chorób i wymagać będą wysokiej jakości pożywienia.
Dwuwarstwową okrywę włosową nowofundlanda należy regularnie szczotkować. Pozwoli to usunąć nadmiar martwego podszerstka i rozplątać kołtuny, a także zapewni skórze lepszy dostęp powietrza. W tym celu najlepiej sprawdzają się szczotki pudlówki o długich, gładko zakończonych pinach i metalowe grzebienie z różnym rozstawem zębów. Po każdym spacerze należy także dokładnie przejrzeć sierść psa i usunąć z niej wszelkie zanieczyszczenia, takie jak gałązki, rzepy czy liście.
Nowofundlandy nie potrzebują częstych kąpieli. Jeśli jednak zajdzie konieczność umycia psa, należy używać przy niej wyłącznie szamponów przeznaczonych dla psów o wrażliwej skórze. Po kąpieli psa należy dokładnie odcisnąć ręcznikiem, a następnie dosuszyć suszarką ustawioną na chłodny powiew. Pozostawienie psa do samodzielnego wyschnięcia może skutkować odparzeniami skóry i grzybicą.
Opiekun nowofundlanda powinien także stale kontrolować stan uszu i oczu psa ze względu na duże ryzyko rozwinięcia się w nich stanów zapalnych. Jeśli pojawi się w nich brudna wydzielina, należy skontaktować się z lekarzem weterynarii. Na uwagę opiekuna zasługują także pazury, które należy piłować lub obcinać, jeśli pies nie skraca ich samodzielnie podczas spacerów.
Nowofundlandy to psy dość odporne, którym niestraszna jest zła pogoda, zimno czy wilgoć. Nie są jednak długowieczne – w rasie tej zdarzają się osobniki mogące żyć nawet 15 lat, jednak przeciętna długość życia u nowofundlanda wynosi 8-10 lat.
Psy te narażone są także na niektóre dolegliwości zdrowotne. Są to między innymi:
Szczególnie niebezpieczne dla nowofundlandów są choroby kardiologiczne, które mogą prowadzić do nagłej śmierci u psa tej rasy. Z tego względu opiekun powinien regularnie badać swojego pupila i zwracać uwagę na objawy mogące świadczyć o problemach z sercem – kaszel, szybsze męczenie się i przyspieszony oddech. Natomiast nawracające kulawizny, niechęć do spacerowania czy problemy ze wstawaniem z posłania będą wskazaniem do wykonania psu badania ortopedycznego i RTG stawów.
Ryzyko wystąpienia poważnych problemów zdrowotnych u nowofundlanda można zmniejszyć, kupując szczeniaka od doświadczonego, zarejestrowanego w ZKwP (FCI) hodowcy, który wykonuje swoim psom badania mające wykluczyć chore zwierzęta z rozrodu.
W żywieniu psów rasy nowofundland sprawdzają się zarówno pełnoporcjowe karmy suche i mokre przeznaczone dla ras olbrzymich, jak i dieta domowa. Posiłki przygotowywane przez opiekuna powinny zawierać wszystkie niezbędne psu składniki odżywcze w precyzyjnie dobranych proporcjach. Samodzielne układanie psu zbilansowanego jadłospisu nie jest jednak łatwą sprawą, dlatego opiekun chcący karmić psa dietą złożoną ze świeżych składników powinien skonsultować się z doświadczonym dietetykiem zwierzęcym lub zdecydować się na zakup jedzenia oferowanego przez psi katering – na przykład PsiBufet.
Posiłki PsiBufet przygotowywane są wyłącznie ze składników najwyższej jakości – mięsa, podrobów, warzyw i niezbędnych suplementów. Dzięki temu wolne są od konserwantów, sztucznych barwników, zbędnych zapychaczy i potencjalnie szkodliwych dla psa dodatków. Bezzbożowe receptury bazujące m. in. na indyku, wołowinie, jagnięcinie czy kurczakum stworzone zostały przez ekspertów z zakresu prawidłowego żywienia psów, dlatego są doskonale zbilansowane i bezpieczne.
Jedzenie PsiBufet jest lekkostrawne i wyjątkowo aromatyczne, doskonale sprawdzi się więc w żywieniu nawet bardzo wrażliwych i wybrednych czworonogów. Opiekun powinien pamiętać, że podobnie jak inne duże psy o głębokiej klatce piersiowej, nowofundlandy narażone są na potencjalnie śmiertelny skręt żołądka. Dlatego dzienna dawka jedzenia powinna być podzielona przynajmniej na trzy porcje podawane o stałych porach, a pies po każdym posiłku powinien mieć zapewnione przynajmniej 30 minut odpoczynku.
Nowofundlandy są blisko spokrewnione z labradorami. Gdy na początku lat 80. XIX wieku odkrywcy z Wielkiej Brytanii przybyli na Nową Fundlandię, spotkali tam dwa typy psów pracujących. Cięższy, większy i bardziej obficie owłosiony nazywany był dużym nowofundlandem. Mniejszy i lżejszy znany był pod nazwą psa św. Jana.
Pierwszy typ psa stał się przodkiem obecnych nowofundlandów, drugi dał początek znanym dziś retrieverom. Psy rasy nowofundland mają silny instynkt wyciągania z wody ludzi i większych przedmiotów. Dzięki temu doskonale sprawdzają się w ratownictwie wodnym i często szkolone są do pomocy przy przeróżnych akcjach ratunkowych.
Wśród ludzi uratowanych przez te psy wymienić można między innymi Napoleona Bonaparte, który tylko dzięki nowofundlandowi przeżył ucieczkę z Elby.
Jeśli planujesz zostać opiekunem nowofundlanda, na te pytania warto znać odpowiedzi!