Bernardyn to masywny, duży pies o krótkiej lub długiej sierści. Stworzone do stróżowania psy tej rasy są czujne i nieufne w stosunku do obcych osób. Mają przy tym zrównoważony i spokojny temperament i silnie przywiązują się do opiekunów, dzięki czemu sprawdzają się w roli domowego ulubieńca i towarzysza dzieci. Należy im jednak zapewnić dużo przestrzeni, swobodę i odpowiednią socjalizację.
Aktywność
4/10
Pielęgnacja
6/10
Podatność
6/10
Długość życia
4/10
Ile żyje bernardyn?
Ile kosztuje bernardyn?
Ile je bernardyn?
Ile waży dorosły bernardyn?
Dlaczego bernardyn ma beczkę?
Bernardyn to duży i masywny pies o imponującym wyglądzie i muskularnej budowie. Dorosły pies tej rasy waży zazwyczaj do 80 kg, choć zdarzają się także osobniki o wiele większe. Suki bernardyna są mniejsze i odrobinę lżej zbudowane od samców - powinny ważyć 50-60 kg.
Głowa u psa tej rasy powinna być mocna i bardzo wyrazista, lekko zaokrąglona o stromym i lekko pomarszczonym czole z wyraźną bruzdą przebiegającą przez środek czaszki. Nos bernardyna musi być duży, czarny i kanciasty, a pysk powinien mieć wyraźnie obwisłe, ale nie przesadnie duże fafle. Oczy u psa tej rasy są średniej wielkości, o ciemnobrązowej lub orzechowej barwie. Dopuszczalne są lekko obwisłe powieki, choć preferuje się, by były dobrze przylegające. Uszy powinny być wysoko i szeroko osadzone, trójkątne, miękkie i zwisające.
Bernardyny powinny mieć mocny i dobrze umięśniony tułów o szerokim i poziomym grzbiecie i dobrze wysklepionej, choć niezbyt głębokiej klatce piersiowej. Ogon psa tej rasy powinien być długi i ciężki, zwisający prosto lub lekko zakręcony na końcu. Kończyny bernardyna muszą być dobrze umięśnione, proste i równoległe. Powinny umożliwiać psu harmonijny ruch.
Bernardyny występują w dwóch odmianach – krótkowłosej i długowłosej. U krótkowłosych psów włos okrywowy jest twardy, gęsty i przylegający, z obfitym podszerstkiem i niewielkimi portkami na udach. Długowłose bernardyny muszą mieć proste włosy okrywowe, wyraźne pióra na przednich łapach i wyraźne portki. Włos na kufie i głowie powinien być krótki, natomiast sierść na zadzie i udach może być lekko falowana.
Typowe umaszczenie bernardyna to biała maść z mniejszymi lub większymi, rudobrązowymi łatami albo płaszczem pokrywającym grzbiet i boki. Psy tej rasy mogą mieć także pręgowanie na rudobrązowym tle. Każdy bernardyn musi mieć białe znaczenia na klatce piersiowej, łapach, końcu ogona oraz białą strzałkę na głowie i plamkę na szyi. Pożądane, choć nie wymagane są ciemna maska i biały kołnierz.
Bernardyny są z natury łagodne i przyjacielskie wobec znanych sobie osób. W stosunku do obcych osób bywają ostrożne, choć nie powinny zachowywać się agresywnie ani strachliwie. Psy tej rasy zazwyczaj dobrze tolerują inne zwierzęta.
Psy rasy bernardyn silnie przywiązują się do opiekunów, są im posłuszne i niezwykle oddane. Wykazują dużą cierpliwość w stosunku do dzieci, jednak ze względu na duże gabaryty nie powinny być zostawiane same z maluchami.
Z uwagi na dużą potrzebę kontaktu z ludźmi bernardyny nie powinny być izolowane od rodziny w kojcu lub mieszkać wyłącznie na podwórku. Dobrze jednak będą czuły się w dużym ogrodzie, w którym będą mogły spokojnie wylegiwać się w towarzystwie domowników.
Zazwyczaj nieufne w stosunku do obcych osób bernardyny dobrze sprawdzą się w roli domowego stróża, choć nie są agresywne - nieproszonych gości odstraszą przede wszystkim imponującym wyglądem i alarmującym szczekaniem. Mogą jednak zachować się groźnie, gdy wyczują, że ich opiekunowi grozi bezpośrednie zagrożenie ze strony obcej osoby. Chcąc upewnić się, że bernardyn nie stanie się problematycznym, niebezpiecznym psem, warto zapewnić mu odpowiednią socjalizację w wieku szczenięcym.
W stosunku do innych psów i zwierząt bernardyny zachowują się z reguły spokojnie i nienatarczywie. Trzeba jednak pamiętać, że są duże, silne i mogą zrobić innemu zwierzęciu poważną krzywdę - nawet podczas niewinnej zabawy. Brak instynktu łowieckiego sprawia, że psy tej rasy nie mają skłonności do ganiania za kotami i mogą żyć z nimi w przyjaźni, o ile zostaną odpowiednio zapoznane.
Podobnie jak inne molosy (np. Cane corso) bernardyny nie są urodzonymi sportowcami. Lubią wprawdzie zabawę, jednak od szaleńczego biegania i intensywnego wysiłku wolą spokojne wylegiwanie się w ogrodzie. Ze względu na duże ryzyko chorób stawów, psy tej rasy nie powinny biegać przy rowerze ani być zmuszane do skoków. Najlepszą atrakcją dla bernardyna będzie spokojny, ciekawy spacer połączony ze swobodną eksploracją naturalnego otoczenia.
Od psów tej rasy nie należy wymagać ślepego posłuszeństwa. Bernardyny są wprawdzie inteligentne, szybko rozumieją oczekiwania opiekuna i lubią z nim współpracować, jednak bywają powolne i niedokładne przy wykonywaniu poleceń.
Opiekun chcący prawidłowo wychować bernardyna powinien wykazać się cierpliwością, wyrozumiałością, łagodnością i stosować wyłącznie pozytywne metody polegające na nagradzaniu psa za dobre zachowanie. Używanie przemocy, kar czy krzyku może wystraszyć bernardyna i sprawić, że zacznie on unikać opiekuna lub stanie się wobec niego agresywny.
Bernardyn to rasa wyhodowana przez mnichów ze szwajcarskiego klasztoru znajdującego się w Alpach Pennińskich. Zadaniem tych dużych, wytrzymałych i silnych psów było strzeżenie klasztoru i wspieranie poszukiwań osób zaginionych na górskich szlakach.
Przypuszcza się, że przodkami dzisiejszych bernardynów były mastify, które dotarły na tereny Szwajcarii wraz z rzymskimi legionami. W trudnych, górzystych warunkach rozwinęły się z nich dwa typy psów – lżejszy, będący przodkiem szwajcarskich psów do bydła oraz cięższy, od którego wywodzi się bernardyn.
Średniej wielkości, krótkowłose psy dobrze znoszące trudne warunki trafiły między innymi do klasztoru na Wielkiej Przełęczy Świętego Bernarda. Tamtejsi mnisi używali ich początkowo do stróżowania i ciągnięcia wózków z dobytkiem. Psy te sprawdziły się jednak także w roli górskich przewodników wyszukujących i ratujących zagubionych w śnieżycy podróżników.
W roku 1816 i 1818 silne burze skutkujące licznymi lawinami zdziesiątkowały psy żyjące w klasztorze. Hodowlę udało się wprawdzie ocalić, jednak pula genetyczna w rasie uległa znacznemu zawężeniu. Pozostałe psy krzyżowano z innymi dużymi rasami, co znacząco zwiększyło rozmiary bernardynów.
W 1867 roku Heinrich Schumacher z Hollingen rozpoczął prowadzenie ksiąg hodowlanych dla rasy, a dzięki jego dalszym staraniom w 1884 roku w Bazylei założono klub bernardyna. Trzy lata później opracowano pierwszy wzorzec rasy.
Ze względu na duże rozmiary i wysokie koszty utrzymania, bernardyny nie są obecnie zbyt popularne. Psy tej rasy najlepiej czują się w dużych domach z ogrodem, natomiast życie w głośnym i zatłoczonym mieście często wiąże się dla nich ze zbyt dużym stresem.
Bernardyny nie pracują już jako psy ratunkowe w Alpach, dobrze sprawdzają się natomiast w roli psich terapeutów.
Dwuwarstwowa okrywa włosowa bernardyna nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji. Psy tej rasy żyją stosunkowo krótko i narażone są na choroby typowe dla dużych molosów. Potrzebują także dobrze dobranej diety.
Obdarzone gęstym podszerstkiem bernardyny wymagają regularnego szczotkowania, które pozwoli usunąć nadmiar martwych włosów i zapewni skórze odpowiednią wentylację. Do pielęgnacji krótkowłosego psa tej rasy wystarczy szczotka pudlówka lub furminator. W przypadku długowłosych bernardynów konieczne będzie także częste rozplątywanie kołtunów i usuwanie zanieczyszczeń z sierści na ogonie, brzuchu i łapach.
Opiekun psa o dłuższym włosie musi więc zaopatrzyć się także w metalowy grzebień o różnym rozstawie zębów. Na szczególną uwagę zasługuje sierść za uszami, na udach i na ogonie, gdyż może mieć skłonność do filcowania się.
Pies rasy bernardyn nie potrzebuje częstych kąpieli – wskazane będą one tylko wtedy, gdy zwierzak poważnie się ubrudzi i nie da się wystarczająco oczyścić go szczotką lub zwilżonym ręcznikiem. Bernardyna należy myć wyłącznie w szamponach przeznaczonych dla psów, a po każdej kąpieli trzeba dokładnie go osuszyć.
Opiekun bernardyna powinien także regularnie kontrolować stan uszu i oczu pupila. Jeśli pojawi się w nich wydzielina lub staną się one zaczerwienione, należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem weterynarii.
Bernardyny nie są długowieczne – średnia długość ich życia wynosi 8-10 lat. Psy te są jednak dość odporne, gdyż ich gęsta sierść doskonale izoluje od chłodu i wilgoci. Obfity podszerstek może jednak stanowić problem podczas upałów, dlatego psu tej rasy trzeba zapewnić latem chłodne miejsce do odpoczynku, a podczas wysokich temperatur należy unikać dużej aktywności.
Oprócz podatności na przegrzanie, w rasie bernardyn zauważyć można także skłonność do takich problemów zdrowotnych, jak:
Problemom ortopedycznym u tak dużych i szybko rosnących psów, jak bernardyn, często nie da się zapobiec. Ryzyko wystąpienia chorób zmniejszyć można jednak, kupując szczeniaka od renomowanego hodowcy, który dopuszcza do rozrodu wyłącznie przebadane i zdrowe psy.
W okresie wzrostu należy także zapewnić psu odpowiednią dawkę umiarkowanego ruchu i dopasowane, wysokiej jakości pożywienie.
Bernardyny wymagają dużych dawek jedzenia wysokiej jakości, przez co ich żywienie jest bardzo kosztowne. Opiekun psa tej rasy musi także pamiętać, by nie przekarmiać czworonoga – zbędne kilogramy dodatkowo obciążą układ ruchu zwierzaka i zwiększą ryzyko chorób stawów. Ze względu na zagrożenie skrętem żołądka, dzienna dawka karmy dla bernardyna powinna być podzielona przynajmniej na dwie porcje podawane psu o stałych porach dnia. Bernardynowi należy także zapewnić minimum 30 minut odpoczynku po każdym posiłku.
W żywieniu psów rasy bernardyn sprawdzają się zarówno pełnoporcjowe karmy suche i mokre przeznaczone dla psów ras olbrzymich, jak i domowe posiłki – surowe lub gotowane. Chcąc samodzielnie przygotowywać psu jedzenie, należy jednak zadbać o jego zbilansowanie. Dieta uboga w niezbędne psu składniki pokarmowe może bowiem stać się przyczyną niedożywienia, wad rozwojowych i poważnych chorób.
Opiekunowie, którzy nie mają wystarczającej wiedzy z zakresu prawidłowego żywienia psów, a równocześnie chcący uniknąć podawania pupilowi wysoko przetworzonych karm ze sklepu, mogą skorzystać z usług sprawdzonej firmy kateringowej dla psów – takiej jak PsiBufet.
Jedzenie PsiBufet składa się wyłącznie ze świeżych składników najwyższej jakości – mięsa, podrobów i warzyw – uzupełnionych niezbędnymi suplementami. Nie zawiera konserwantów, sztucznych barwników, polepszaczy smaku ani zbędnych wypełniaczy, dzięki czemu jest w pełni naturalne, bezpieczne i wartościowe dla psa. Posiłki PsiBufet dostępne są w kilku bezzbożowych wariantach (np. wołowina, jagnięcina, indyk czy kurczak), dzięki czemu sprawdzą się w żywieniu każdego, nawet bardzo wrażliwego czy wybrednego czworonoga.
Długowłosa odmiana rasy powstała dzięki krzyżówce bernardyna z nowofundlandem. Psy te nie sprawdziły się jednak w ratownictwie, gdyż ich sierść oblepiała się śniegiem i utrudniała zwierzętom pracę.
Najsłynniejszym bernardynem ratującym podróżnych był pies Barry, który według klasztornych zapisków uratował od 40 do 100 osób. Ciało czworonoga po jego śmierci trafiło do Muzeum Historii Naturalnej w Bernie.
Jeśli planujesz zostać opiekunem bernardyna, na te pytania warto znać odpowiedzi!