Lhasa apso to mały, efektownie owłosiony psiak wyhodowany specjalnie do roli domowego ulubieńca. Psy tej rasy są wesołe i zrównoważone, a przy tym czujne, odrobinę uparte i nieco nieufne w stosunku do obcych osób. Sprawia to, że lhasa apso są wyjątkowo oddane członkom swojej rodziny, mogą za to hałaśliwie alarmować o każdym podejrzanym odgłosie zasłyszanym pod drzwiami.
Aktywność
6/10
Pielęgnacja
9/10
Podatność
7/10
Długość życia
9/10
Z tego artykułu dowiesz się:
Ile kosztuje lhasa apso?
Lhasa apso ma sierść czy włosy?
Ile żyje lhasa apso?
Lhasa apso czy shih tzu?
Lhasa apso czy hawańczyk?
Lhasa apso to harmonijnie zbudowany, krzepki pies o nieco wydłużonej sylwetce, ważący od 6 do 7 kg. Psy tej rasy mają umiarkowanie wąską głowę przykrytą bujnym owłosieniem, skróconą, prostą kufę zakończoną zawsze czarnym nosem i wiszące uszy. Oczy lhasa apso powinny być ciemne i owalne, nie mogą być za to wyłupiaste ani zapadnięte.
Tułów psa tej rasy jest zwarty i prosty, o mocnych lędźwiach i daleko sięgających żebrach. Osadzony wysoko ogon u lhasa apso musi być noszony nad grzbietem, ale nie może być ciasno skręcony. Kończyny u psa tej rasy są proste, dobrze umięśnione i muszą pozwalać psu na swobodny, żwawy ruch.
Lhasa apso mają dwuwarstwową sierść złożoną z długiego, prostego i twardego włosa okrywowego oraz dość skąpego podszerstka. Sierść powinna obficie porastać całe ciało psa, a także tworzyć na pysku bujne wąsy i brodę. Nie może natomiast utrudniać mu poruszania się.
Lhasa apso występują w wielu umaszczeniach. Ich sierść może mieć kolor złoty, piaskowy, ciemnoszary, czarny, biały, brązowawy, może również tworzyć łaty.
Zadaniem przodków dzisiejszych lhasa apso było ostrzeganie tybetańskich mnichów o obecności złodziei. Następnie małe pieski trafiły na salony, gdzie utrzymywane były wyłącznie w charakterze towarzysza.
Po latach hodowli lhasa apso zachowały pewną dozę nieufności w stosunku do obcych osób i skłonność do szczekania, jednak są przy tym wyjątkowo oddane rodzinie, łagodne i pozbawione instynktu łowieckiego.
Lhasa apso to doskonałe psy rodzinne – silnie przywiązują się do opiekunów, lubią wylewnie okazywać uczucia, a przy tym dość dobrze tolerują samodzielne zostawanie w domu. Są łagodne, pogodne i chętne do zabawy, jednak niedelikatnie traktowane mogą dobitnie okazać swoje niezadowolenie. Dlatego ich kontakty z dziećmi powinny być zawsze nadzorowane przez rodzica.
Lhasa apso bywają nieufne w stosunku do obcych osób i mogą oszczekiwać gości. Będą więc wymagać starannej socjalizacji. Jednak nawet wtedy opiekun musi być przygotowany na szczekanie alarmujące o każdym podejrzanym odgłosie.
Lhasa apso są odważne i nie boją się odpowiadać na zaczepki innych psów napotkanych na spacerze. Niektóre psy tej rasy mogą mieć także skłonność do prowokowania konfliktów, szczególnie z większymi od siebie czworonogami. Z tego względu szczeniaka warto nauczyć poprawnej komunikacji z innymi przedstawicielami swojego gatunku i zadbać o pozytywne skojarzenia. Dobrym pomysłem będzie udział z maluchem w psim przedszkolu.
Lhasa apso pozbawione są instynktu łowieckiego, mogą więc zamieszkać z kotem, o ile zostaną z nim odpowiednio zapoznane.
Psy rasy lhasa apso są inteligentne i szybko się uczą, bywają jednak uparte i niezależne. Dlatego nie należy oczekiwać od nich ślepego posłuszeństwa. Odpowiednie wychowanie lhasa apso wymaga od opiekuna konsekwencji, cierpliwości i wyczucia. Nie należy natomiast uciekać się do przemocy – psy tej rasy nie tolerują złego traktowania i mogą bronić się przed awersją. W szkoleniu najlepiej sprawdzają się metody pozytywne polegające na nagradzaniu psa za dobre zachowanie.
Mimo małych rozmiarów, lhasa apso to psy energiczne, które potrzebują aktywnych i ciekawych, choć nie zawsze długich spacerów. Zabierane jedynie na szybkie kółko wokół bloku szybko staną się sfrustrowane, natomiast wypuszczanie ich wyłącznie do ogrodu i pozbawianie kontaktu ze światem zewnętrznym sprawi, że mogą być reaktywne w stosunku do innych psów i ludzi.
Nie są jednak urodzonymi sportowcami i nie sprawdzą się w roli towarzysza dla rowerzysty czy biegacza. W przypadku lhasa apso o znacznie skróconych pyskach niewskazane będą długie spacery podczas letnich upałów. Takie dni psiak powinien spędzić w chłodnym, domowym zaciszu.
Lhasa apso to starożytna tybetańska rasa zaliczana do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa. Warto przy okazji wspomnieć, że jedną z najstarszych ras do towarzystwa jest bichon frise. W przeszłości rasa lhasa apso pełniła jednak zadania psa obronnego.
Przodkowie dzisiejszych lhasa apso hodowani byli w tybetańskich klasztorach. Ich zadaniem było alarmowanie mnichów o nadchodzących intruzach i złodziejach. Małe psiaki żyjące w trudnych, himalajskich warunkach wykształciły obfite owłosienie, które doskonale chroniło je przed mrozem i wiatrem.
Przez długi czas małe, stróżujące psiaki pozostawały wyłącznie w rękach buddyjskich mnichów i arystokracji. Zwierzęta te otaczano czcią, dlatego nie wolno było nimi handlować – mogły trafić do nowego opiekuna tylko jako podarunek.
Pierwsze małe psy z Tybetu trafiły do Europy dopiero w 1928 roku za sprawą angielskiego pułkownika, który otrzymał psy w ramach daru od świątynnych mnichów. Szybko zdobyły dużą popularność w Anglii i Skandynawii. W podobny sposób trafiły także do Stanów.
Kynolodzy wykorzystali tybetańskie psiaki do stworzenia dwóch ras – lhasa apso i teriera tybetańskiego. Pierwszy klub lhasa apso utworzony został w Wielkiej Brytanii w 1933 roku, a rok później opracowano oficjalny wzorzec rasy, która następnie została uznana przez brytyjski Kennel Club.
FCI wpisało lhasa apso na listę ras dopiero w 1960 roku.
Obecnie lhasa apso cieszą się największą popularnością na Wyspach Brytyjskich, w Skandynawii i USA. Psy tej rasy dość dobrze odnajdują się w dużych miastach, choć mogą także zamieszkać w cichej, podmiejskiej okolicy.
Długa, prosta sierść lhasa apso wymaga regularnej pielęgnacji. Pieski tej rasy są wyjątkowo zdrowe, mogą jednak wymagać ostrożnie dobranej diety.
Gruby i twardy włos lhasa apso nie ma skłonności do filcowania się, a skąpy podszerstek sprawia, że pies tej rasy linieje tylko w nieznacznym stopniu. Mimo to opiekun powinien codziennie szczotkować pupila, najlepiej przy użyciu metalowego grzebienia i szczotki pudlówki o zakrzywionych igłach. Przed czesaniem sierść psa warto spryskać odżywką.
Psy biorące udział w wystawach wymagać będą bardziej skomplikowanej pielęgnacji, a ich przygotowanie do pokazu warto powierzyć doświadczonemu groomerowi. W innym przypadku długą okrywę włosową lhasa apso można znacząco skrócić, co ułatwi utrzymanie zwierzaka w czystości. Po każdym spacerze należy dokładnie przejrzeć sierść psa i usunąć z niej gałązki, liście i rzepy.
Lhasa apso nie wymaga częstych kąpieli. Przed każdą kąpielą trzeba pamiętać o dokładnym rozczesaniu włosów psa, natomiast po umyciu warto zastosować odżywkę przeznaczoną dla psów o długiej sierści.
Opiekun psa rasy lhasa apso musi także regularnie kontrolować stan oczu i uszu psa oraz wedle potrzeby przycinać zwierzakowi pazury.
Lhasa apso to rasa wyjątkowo długowieczna i odporna na warunki pogodowe – jej przedstawiciele nierzadko dożywają nawet 20 lat i do końca życia zachowują dobre zdrowie.
W rasie tej istnieją jednak genetyczne predyspozycje do takich chorób, jak:
wypadanie rzepki,
dysplazja stawów biodrowych i łokciowych,
postępujący zanik siatkówki,
wady ukształtowania powiek (entropium),
wodogłowie,
choroby nerek,
hemofilia typu B.
Lhasa apso o znacznie skróconym pysku może także cierpieć na syndrom brachycefaliczny objawiający się między innymi chrapaniem, charczeniem, dusznościami podczas wysiłku, szybkim męczeniem się lub krztuszeniem podczas picia wody i jedzenia. Syndrom brachycefaliczny może stanowić poważne zagrożenie dla życia psa, dlatego przy wyborze szczeniaka warto zdecydować się na psiaka o nieco dłuższej kufie.
Ryzyko pozostałych chorób o podłożu genetycznym można zmniejszyć, kupując psa z hodowli zarejestrowanej w ZKwP (FCI). Doświadczeni hodowcy dbający o kondycję swoich szczeniąt dopuszczają do rozrodu wyłącznie zdrowe i przebadane psy. Ponadto zapewniają maluchom pierwsze szczepienia chroniące przed niebezpiecznymi chorobami zakaźnymi.
Opiekun lhasa apso powinien pamiętać o regularnych wizytach u lekarza weterynarii – nie tylko przy szczepieniu psa przeciwko wściekliźnie, ale także w celu wykonania pupilowi kontrolnych badań. Pozwoli to na wykrycie ewentualnych chorób już we wczesnym stadium i szybsze wdrożenie leczenia.
Do lekarza weterynarii należy zgłosić się także, gdy u psa pojawią się niepokojące objawy, na przykład nawracające biegunki, kulawizna, silne łzawienie oczu czy omdlenia.
Lhasa apso z reguły nie miewają problemów trawiennych, bywają za to wybredne i często odmawiają podawanej im karmy. Chętnie natomiast jedzą wszelkiego rodzaju smakołyki, co przy niedostatecznej dawce ruchu może prowadzić do nadwagi i otyłości.
Psy rasy lhasa apso można karmić zarówno suchymi i mokrymi karmami, jak i dietą domową – gotowaną lub surową. Wielu opiekunów decyduje się na samodzielne przygotowywanie psu posiłków ze względu na wybredność pupili – domowe jedzenie jest o wiele bardziej smakowite.
Trzeba jednak pamiętać, że dieta domowa nie może zawierać wyłącznie mięsa i warzyw. Jadłospis czworonoga musi być uzupełniany odpowiednimi suplementami mineralno-witaminowymi, gdyż żywienie źle zbilansowanymi posiłkami może w krótkim czasie wywołać u psa niebezpieczne niedobory i związane z nimi choroby.
Nie znaczy to jednak, że psiaki opiekunów nieposiadających odpowiedniej wiedzy będą skazane na wysoko przetworzoną dietę. Bezpieczną, a przy tym równie smaczną alternatywą mogą być świeże posiłki przygotowywane przez PsiBufet – katering dla psów.
Jedzenie PsiBufet składa się wyłącznie z najwyższej jakości składników - gotowanego na parze mięsa, podrobów, warzyw i niezbędnych psu suplementów. Dzięki temu wolne jest od sztucznych konserwantów, barwników i innych potencjalnie szkodliwych dla psa dodatków. Nie zawiera także żadnych zbędnych wypełniaczy – każdy element diety zawiera wartościowe składniki odżywcze.
Receptury powstały we współpracy z doświadczonymi psimi dietetykami, dlatego są odpowiednio zbilansowane i nie wywołają u psa niebezpiecznych niedoborów. Opiekun podający psu PsiBufet nie musi obawiać się nadwagi u pupila – dzienna porcja jedzenia dobierana jest indywidualnie z uwzględnieniem wyjątkowych cech każdego psiaka.
Nazwa lhasa apso nawiązuje do pochodzenia i wyglądu rasy. Lhasa to stolica Tybetu będącego ojczyzną rasy, natomiast tybetańskie słowo apso prawdopodobnie związane jest z najbardziej cenionym, złotym kolorem sierści przypominającym umaszczenie tybetańskich kóz.
Jeśli planujesz zostać opiekunem lhasa apso, na te pytania warto znać odpowiedzi!
Ile kosztuje lhasa apso? Cena szczeniaka tej rasy wynosi około 5000 zł. To, ile kosztuje lhasa apso, zależy od rodowodu maluchów, umaszczenia szczeniaka oraz stanu zdrowia rodziców miotu.
Lhasa apso ma sierść czy włosy? Lhasa apso ma dwuwarstwową sierść złożoną z długiego, prostego włosa okrywowego i skąpego podszerstka.
Ile żyje lhasa apso? Lhasa apso to długowieczna rasa o średniej długości życia wynoszącej aż 13 lat. To, ile żyje lhasa apso, zależeć będzie jednak w dużej mierze od genów przekazanych szczeniakowi przez rodziców oraz opieki zdrowotnej i jakości diety zapewnionych przez opiekuna.
Lhasa apso czy shih tzu? Lhasa apso i shih tzu to rasy bardzo do siebie podobne. Obydwa pieski wywodzą się od psów hodowanych w tybetańskich klasztorach, dlatego posiadają niemal taką samą sierść i prawie nie linieją. Shih tzu są nieznacznie większe od lhasa apso, mają też krótszy pysk i są bardziej otwarte na nowe znajomości. Natomiast lhasa apso zachował dużą nieufność w stosunku do obcych osób, jest bardziej niezależny i uparty.
Lhasa apso czy hawańczyk? Lhasa apso i hawańczyki nie mają wspólnego pochodzenia – pierwsza rasa wyhodowana została z tybetańskich psów żyjących w klasztorach, druga pochodzi od małych psiaków przywiezionych na Kubę z Teneryfy. Pozornie rasy te są do siebie podobne, jednak znacząco różnią się charakterem. Hawańczyki to psy przyjazne, ufne i każdą osobę witają z radością, natomiast lhasa apso nie przepadają za gośćmi i z reguły starają się odstraszyć takiego intruza głośnym szczekaniem. Lhasa apso są też nieznacznie większe od hawańczyków, za to sierść hawańczyka wymagać będzie bardziej czasochłonnej pielęgnacji.