Doberman to średniej wielkości, dobrze umięśniony i silny pies o krótkiej, czarnej lub czekoladowej sierści. Pies tej rasy jest z natury łagodny w stosunku do domowników, inteligentny i lubi współpracę z człowiekiem. Jego wychowanie nie powinno więc sprawiać większych trudności doświadczonym osobom. Nieufność wobec obcych i ciętość dobermana sprawiają jednak, że nie poleca się go na pierwszego psa w rodzinie.
Aktywność
7/10
Pielęgnacja
3/10
Podatność
6/10
Długość życia
7/10
Ile kosztuje doberman?
Ile żyje doberman?
Gdzie kupić kopiowanego dobermana?
Jak wychować dobermana?
Czy dobermanom obcina się uszy?
Doberman to mocny, dobrze umięśniony i elegancki pies o niemal kwadratowej sylwetce. Samce tej rasy są bardziej masywne i mogą ważyć 40-45 kg, suki są nieco smuklejsze i lżejsze (32-35 kg). Głowa dobermana jest mocna, proporcjonalna i ma kształt tępego klina. Nos jest dość szeroki, wargi nie mogą być obwisłe, a oczy powinny być średniej wielkości, o ciemnym kolorze (nieco jaśniejszym u psów czekoladowych). Uszy u psa rasy doberman powinny być naturalne, wysoko osadzone i opadające, średniej wielkości, a ich krawędzie powinny dobrze przylegać do policzków.
Szyja dobermana musi być odpowiednio długa, dobrze umięśniona i bez zwisającej luźno skóry, a tułów powinien być prosty, szeroki i mocny. Ogon u psa tej rasy musi być naturalnej długości, osadzony wysoko, lekko zawinięty nad grzbietem. Kończyny dobermana powinny być proste, umięśnione i równoległe, a pies powinien poruszać się eleganckim, elastycznym i swobodnym chodem.
Sierść dobermana pozbawiona jest podszerstka – złożona jest wyłącznie z krótkiego, gładkiego i gęstego włosa okrywowego. Psy tej rasy mogą występować w czarnym lub czekoladowym umaszczeniu. Każdy doberman powinien mieć wyraźnie odgraniczone, intensywnie kasztanowe podpalanie obejmujące policzki, spód szyi, klatkę piersiową, nadgarstki, wewnętrzną stronę łap i spód ogona. Kasztanowe plamki muszą też znajdować się nad oczami psa.
Doberman to pies inteligentny, aktywny i mocno przywiązujący się do rodziny. Wrodzona nieufność i silny instynkt stróżowania czynią z niego doskonałego obrońcę. Niewłaściwie wychowany doberman może jednak stać się agresywny, dlatego pies tej rasy powinien trafić wyłącznie do doświadczonego opiekuna.
W stosunku do członków swojej rodziny doberman jest łagodny, posłuszny i czuły. Jego kontakty z dziećmi należy jednak zawsze nadzorować – duży, energiczny psiak może nawet niechcący wyrządzić im poważną krzywdę. Obce osoby doberman traktuje z dużą rezerwą i nieufnością, choć do regularnie odwiedzających dom gości dość szybko się przyzwyczaja.
Pies tej rasy jest także czujny, odważny i posiada silny instynkt obronny, doskonale więc sprawdzi się w roli domowego stróża. Mimo to nie powinien być izolowany od domowników ani mieszkać w kojcu czy przy budzie, gdyż bardzo źle znosi samotność i nie jest odporny na złe warunki pogodowe.
Trzeba także pamiętać, że nadmierna nieufność wobec obcych może przerodzić się w agresję, która u tak silnego, energicznego psa stanowić będzie poważny problem. Dlatego każdy opiekun dobermana powinien zapewnić psu właściwą socjalizację już od szczenięcia.
Doberman nie zawsze dobrze dogaduje się z innymi psami, szczególnie na własnym terenie. W stosunku do małych psów i kotów może wykazywać zachowania łowieckie, dlatego jego kontakty z innymi zwierzętami powinny być zawsze nadzorowane. Chcąc zapewnić psu prawidłową socjalizację i zmniejszyć ryzyko zachowań agresywnych i łowieckich wobec innych psów, warto wybrać się z dobermanem na zajęcia z psiego przedszkola organizowane przez doświadczonego specjalistę.
Psy rasy doberman uwielbiają wszelkiego rodzaju aktywność fizyczną, są energiczne i sprawne. Wymagają dość dużej dawki codziennej aktywności (także umysłowej), w przeciwnym razie mogą stać się sfrustrowane i sprawiać poważne problemy opiekunom. Nudne, monotonne środowisko, brak regularnych spacerów i możliwości eksploracji mogą stać się także przyczyną zachowań obsesyjno-kompulsywnych.
Zdrowy, dorosły doberman z chęcią będzie towarzyszył opiekunom w porannym bieganiu czy wycieczkach rowerowych. Przed rozpoczęciem intensywnych treningów warto jednak przebadać psa pod kątem chorób serca i dysplazji stawów biodrowych.
Inteligentne, chętne do współpracy z człowiekiem dobermany sprawdzą się w roli psich sportowców. Z psem tej rasy można trenować zarówno posłuszeństwo sportowe, agility czy obronę sportową, jak i tropienie użytkowe czy nosework.
Przy szkoleniu i wychowaniu dobermana nie należy stosować przemocy ani krzyku – złe traktowanie psa może sprzyjać rozwinięciu się agresji i innych niepożądanych zachowań. Jeśli wychowanie dobermana sprawia opiekunom trudność, warto poprosić o pomoc doświadczonego behawiorystę lub psiego trenera.
Doberman to jedyna niemiecka rasa, której nazwa pochodzi od nazwiska jej twórcy. Silne, cięte i groźnie wyglądające psy obronne wyhodowane zostały w latach 70. XIX wieku przez niemieckiego poborcę podatkowego, Karla Friedricha Louisa Dobermanna.
Mieszkający w niemieckiej Turyngii Karl Friedrich Louis Dobermann był poborcą podatkowym, nocnym stróżem i miejscowym hyclem zajmującym się wyłapywaniem włóczących się psów. Parający się niezbyt szanowanymi profesjami, związany z psami Dobermann postanowił wyhodować rasę, która pełnić będzie rolę osobistego obrońcy.
Mając dostęp do wyłapanych przez siebie psów, rozmnażał najostrzejsze z nich i krzyżował z innymi znanymi rasami, takimi jak pinczer krótkowłosy, rottweiler, owczarek francuski beauceron, owczarek niemiecki czy wyżeł weimarski. Uzyskał w ten sposób psy czujne, silne, odważne, oddane opiekunowi i agresywne wobec obcych. Psy Dobermanna szybko zdobyły uznanie w środowisku poborców podatkowych.
Po śmierci Dobermanna doskonaleniem rasy zajął się Otto Göller, który założył pierwszy niemiecki klub rasy podczas jednego z corocznych targów psów w Turyngii. Celem Göllera było zachowanie wybitnych cech użytkowych psów, a także ujednolicenie i uszlachetnienie ich wyglądu.
W tym celu ówczesne dobermany krzyżował z greyhoundami i manchester terierami, a następnie pomógł przy tworzeniu pierwszego wzorca rasy opublikowanego w 1900 roku. Psy ze swojej hodowli, liczącej ponad 100 osobników, eksportował także do innych krajów, wychwalając ich niepowtarzalne zdolności.
Dobermany uznane zostały za osobną rasę w 1910 roku, choć pierwsza wystawa tych psów odbyła się już rok wcześniej. Lojalne, odważne i cięte dobermany zyskały szczególną popularność wśród amerykańskich żołnierzy podczas II wojny światowej i zostały oficjalnie uznane za psy policyjne.
Obecnie psy rasy doberman wciąż wykorzystywane są przez niektóre służby mundurowe w roli psów obronnych, stróżujących czy tropiących. W rasie tej wciąż ceni się odwagę, siłę i rezerwę wobec obcych, temperament dzisiejszych dobermanów uległ jednak znacznemu złagodzeniu. Dzięki temu psy te mogą być utrzymywane także w roli domowego pupila, choć ich odpowiednie wychowanie nie należy do najłatwiejszych.
Pielęgnacja dobermana nie jest czasochłonna ani skomplikowana. Pies tej rasy ma natomiast predyspozycje do różnych chorób genetycznych i alergii, wymagać będzie także dobrze dobranej diety.
Krótka, pozbawiona podszerstka sierść dobermana nie wymaga intensywnej pielęgnacji. Psa tej rasy wystarczy regularnie czesać gumową rękawicą, by usunąć nadmiar martwych, sztywnych włosków, które mogą wbijać się w ubrania i meble. Przy usuwaniu zabrudzeń (takich jak kurz czy zaschnięte błoto) sprawdzi się natomiast szczotka włosiana o sztywnej szczecinie.
Dobermana należy kąpać wyłącznie w razie wyraźnej potrzeby. Zabrudzenia można zmywać hipoalergicznym, przeznaczonym dla psów szamponem, który nie podrażni delikatnej skóry skłonnej do infekcji. Po kąpieli psa należy dokładnie wytrzeć ręcznikiem. W przypadku psów cierpiących na problemy dermatologiczne, kąpiele lecznicze należy wykonywać zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii.
Opiekun dobermana powinien także kontrolować długość pazurów psa i w razie konieczności je przycinać oraz dbać o czystość oczu i uszu. Jeśli na skórze czworonoga pojawią się wyłysienia, strupy lub łupież, należy udać się na konsultację do lekarza weterynarii specjalizującego się w chorobach dermatologicznych.
Średnia długość życia dobermana wynosi 10-13 lat. Psy tej rasy dość dobrze radzą sobie podczas wyższych temperatur, jednak ich krótka sierść nie stanowi skutecznej ochrony przed zimnem i deszczem.
Dobermany są narażone na wiele dolegliwości zdrowotnych i chorób genetycznych. Wśród nich wymienia się przede wszystkim:
Kardiomiopatia rozstrzeniowa może rozwinąć się nawet u 85% dobermanów – wywołana tą chorobą niewydolność serca jest jedną z najczęstszych przyczyn nagłej śmierci u psów tej rasy. Z tego względu opiekun dobermana powinien regularnie wykonywać psu kontrolne badania serca i zwracać uwagę na takie objawy, jak szybsze męczenie się, kaszel czy niechęć do aktywności fizycznej. Czworonogowi warto także przynajmniej raz do roku wykonać profilaktyczne badania krwi i ogólny przegląd zdrowia.
Ryzyko wystąpienia u dobermana wrodzonych problemów zdrowotnych można zmniejszyć, kupując szczeniaka u odpowiedzialnego hodowcy. Psom pochodzącym z renomowanych hodowli wykonuje się testy genetyczne, mające wykluczyć z dalszej hodowli osobniki mogące przekazać wadliwe geny potomstwu.
Dobermany mają dość dobry apetyt i chętnie jedzą każdy rodzaj podawanego im pożywienia. Z tego względu psy, które nie mają zapewnionej wystarczającej dawki dziennej aktywności fizycznej, często cierpią na nadwagę, która może potęgować ewentualne problemy ortopedyczne. Dlatego opiekun powinien ostrożnie dawkować dobermanowi jedzenie i dbać, by pies zachował szczupłą, umięśnioną sylwetkę.
Częstym problemem trapiącym psy tej rasy jest także alergia pokarmowa i różnego rodzaju nietolerancje objawiające się problemami dermatologicznymi lub nawracającymi zaburzeniami trawienia. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia tych dolegliwości, dobermana należy karmić lekkostrawną dietą o hipoalergicznych właściwościach.
W jego żywieniu najlepiej sprawdzają się zbilansowane, monobiałkowe karmy suche lub mokre oraz domowe posiłki złożone ze świeżych, gotowanych lub surowych składników. Decydując się na samodzielne przygotowywanie jedzenia dla dobermana, należy pamiętać, że ułożenie zbilansowanego jadłospisu nie jest łatwym zadaniem. Dieta psa powinna bowiem zawierać odpowiednie proporcje białka i tłuszczu, musi także dostarczać czworonogowi niezbędnych mu witamin i składników mineralnych.
Opiekunowie, którzy nie mają wystarczającej wiedzy z zakresu prawidłowego żywienia psów, a nie chcą podawać pupilowi wysoko przetworzonej diety, często korzystają z usług firm kateringowych. Oferują one pełnoporcjowe, bezpieczne jedzenie dostosowane do indywidualnych potrzeb danego psa. Jedną z takich firm jest PsiBufet – catering stworzony w oparciu o receptury ułożone przez doświadczonych dietetyków zwierzęcych.
Oferowane przez PsiBufet jedzenie składa się wyłącznie z najwyższej jakości składników – mięsa i podrobów uzupełnionych warzywami i niezbędnymi suplementami. Gotowane na parze jedzenie nie traci swoich cennych wartości odżywczych, jest lekkostrawne i wolne od potencjalnie szkodliwych dodatków, takich jak konserwanty, barwniki czy polepszacze smaku. Bezzbożowe posiłki bazujące m.in. na indyku, kurczaku, wołowinie lub jagnięcinie sprawdzą się w żywieniu nawet najbardziej wrażliwych psów i czworonogów cierpiących na alergie pokarmowe.
FCI uznaje u dobermanów wyłącznie dwa umaszczenia – czarne i czekoladowe z kasztanowym podpalaniem. W rasie tej zdarzyć się mogą także psy o umaszczeniu błękitnym, kremowym, a nawet białym. Takie warianty kolorystyczne zostały jednak wykluczone z wzorca ze względu na powiązane z nimi poważne problemy dermatologiczne objawiające się łysieniem.
Dobermany o jasnym kolorze sierści akceptowane są jedynie przez niektóre stowarzyszenia amerykańskie – w Polsce takie psy są wyłącznie wytworem pseudohodowli.
Jeśli planujesz zostać opiekunem dobermana, na te pytania warto znać odpowiedzi!