Appenzeller to średniej wielkości, krótkowłosy pies o trzykolorowej sierści. Psy tej rasy są energiczne, pewne siebie, bystre i bardzo oddane swojemu opiekunowi. Nie przepadają natomiast za obcymi osobami i mogą mieć skłonność do stróżowania. Bystry i wytrzymały appenzeller sprawdzi się w roli towarzysza rodziny i psa sportowego, jednak musi przejść staranną socjalizację.
Aktywność
8/10
Pielęgnacja
3/10
Podatność
8/10
Długość życia
8/10
Z tego artykułu dowiesz się:
Ile kosztuje appenzeller?
Appenzeller czy berneński pies pasterski?
Ile żyje appenzeller?
Czy appenzeller dużo szczeka?
Gdzie kupić appenzellera?
Appenzeller to średniej wielkości pies o kwadratowej sylwetce, mogący ważyć 20-30 kg. Psy tej rasy mają nieco klinowatą, płaską głowę o zwężającej się kufie zakończonej czarnym lub brązowym nosem. Małe, migdałowate oczy appenzellera powinny mieć żywy wyraz i możliwie ciemny kolor, natomiast wysoko osadzone, wiszące uszy muszą mieć trójkątny kształt o lekko zaokrąglonych końcach.
Tułów u psa tej rasy jest mocny, zwarty i dobrze umięśniony, a szeroka klatka piersiowa powinna sięgać aż do łokcia. Ogon appenzellera jest wysoko osadzony i ciasno zakręcony nad grzbietem lub na boku. Umięśnione, mocne i równoległe kończyny powinny pozwalać psu na dynamiczny ruch o długim wykroku.
Appenzeller ma dwuwarstwową, gęstą sierść złożoną z błyszczącego, przylegającego włosa okrywowego i zwartego podszerstka. Psy tej rasy mogą występować w dwóch umaszczeniach – czarnym lub czekoladowym (havana) – z symetrycznym brązowym podpalaniem i białymi znaczeniami.
Znaczenia te powinny obejmować strzałkę między oczami, całą kufę, podbródek i krawat na klatce piersiowej, skarpetki i koniec ogona. Podszerstek może być natomiast czarny, brązowy lub szary. Appenzellery o czarnej maści podstawowej muszą mieć czarny nos, powieki i wargi, natomiast havana powinny mieć je w kolorze ciemnoczekoladowym.
Appenzeller to rasa wyhodowana na szwajcarskiej wsi, gdzie wykorzystywana była do zaganiania stad zwierząt i pilnowania gospodarstwa. Psy te musiały wykazywać się dużą inteligencją, przywiązaniem do opiekuna, odwagą i silnym instynktem stróżowania. Dzisiejsze appenzellery zachowały wiele swoich dawnych predyspozycji – są pewne siebie, bystre, niechętne do kontaktu z obcymi ludźmi i oddane rodzinie.
Psy rasy appenzeller uwielbiają całą swoją rodzinę i chętnie towarzyszą opiekunom w codziennych czynnościach. Zazwyczaj wybierają sobie jedną osobę, której są najbardziej oddane, jednak lubią okazywać czułości wszystkim domownikom. Energiczne, szybkie appenzellery lubią zabawę, jednak są przy tym bardzo delikatne, dlatego mogą być dobrym towarzystwem do zabaw dla nieco starszych dzieci.
Trzeba jednak pamiętać, że kontakty nawet najbardziej łagodnego psa z maluchami muszą zawsze odbywać się pod nadzorem osoby dorosłej. Niektóre appenzellery w chwili dużej ekscytacji mogą mieć też skłonność do podszczypywania biegających dzieci – nie jest to przejaw agresji, a jedynie wrodzony instynkt wykorzystywany niegdyś do pracy przy zaganianiu bydła.
W stosunku do obcych osób appenzellery wykazują dużą nieufność, a czasem nawet wyraźną niechęć i dość trudno nawiązują nowe znajomości. Takie skłonności mogą przerodzić się w agresję, dlatego konieczne będzie zapewnienie psu odpowiedniej socjalizacji. Wrodzona podejrzliwość sprawia, że appenzeller doskonale sprawdzi się w roli stróża posesji, który oszczeka każdego intruza. Nie może jednak mieszkać wyłącznie w kojcu ani na podwórku – pozbawiony bliskiego kontaktu z rodziną stanie się nieszczęśliwy, sfrustrowany i może nabrać skłonności do problematycznych zachowań.
Appenzellery są odważne i pewne siebie, dlatego nie wszczynają niepotrzebnych awantur z psami napotkanymi na spacerze. Do spokojnych, zrównoważonych czworonogów mają przyjacielski stosunek, choć nie ze wszystkimi nawiązują silne przyjaźnie, natomiast zaatakowane z pewnością będą się bronić. Psy tej rasy mogą też zamieszkać z innymi zwierzętami domowymi i nie wykazują agresji w stosunku do zwierząt gospodarskich.
Appenzeller to pies energiczny, potrzebujący dużej dawki ruchu i ciekawego zajęcia. Niedostateczna ilość zabawy i uwagi ze strony opiekuna mogą sprawić, że pies ten stanie się sfrustrowany, bardzo szczekliwy i nabierze niszczycielskich skłonności. Dlatego opiekun powinien zapewnić psu regularne, długie spacery z możliwością swobodnego eksplorowania otoczenia i poświęcać mu sporo czasu także w domu. Wytrzymałe, sprawne appenzellery doskonale nadają się na towarzysza biegacza lub rowerzysty i chętnie wybiorą się na wyprawę do lasu lub nad jezioro. Nie przepadają natomiast za miejskim zgiełkiem i tłumem obcych osób.
Pies rasy appenzeller jest inteligentny, chętny do współpracy z opiekunem i szybko się uczy. Dlatego konsekwentny i zaangażowany opiekun nie będzie miał trudności z jego wychowaniem. Najlepszą metodą szkolenia tego psa jest nagradzanie go za dobre zachowanie – przysmakami, zabawą i pochwałami. Appenzellera nie należy natomiast wychowywać za pomocą krzyku ani kar, gdyż złe traktowanie może sprawić, że stanie się on bojaźliwy i agresywny. Dobrze zmotywowany pies tej rasy może brać udział w takich psich sportach, jak obedience, agility, tropienie użytkowe i nosework.
Appenzeller to rasa wyhodowana w trudnych, alpejskich warunkach. Nazwa rasy pochodzi od regionu Appenzell położonego w północno-wschodniej Szwajcarii.
Pierwszy opis szczekliwego, krótkowłosego psa w typie szpica o wielobarwnym umaszczeniu pochodzi z 1853 roku. Te wiejskie, średniej wielkości psy utrzymywane były w gospodarstwach w roli zaganiacza bydła i stróża obejścia.
Pod koniec XIX wieku zwróciły uwagę inspektora leśnego, Maxa Siebera, który postanowił spopularyzować i rozwinąć rasę. Kilka lat później Szwajcarski Związek Kynologiczny utworzył komisję, która ustaliła cechy rasy i wyszukała na targu kilka psów w najbardziej preferowanym typie.
W 1906 roku utworzono pierwszy klub rasy – Appenzeller Sennenhunde Club, który wprowadził obowiązkową rejestrację szczeniąt mającą na celu rozpoczęcie planowanej hodowli w czystości rasy, a w 1914 roku opracował szczegółowy wzorzec.
Appenzeller uznany został oficjalnie przez FCI w 1954 roku. Od tego czasu rasę tę spotkać można także poza granicami Szwajcarii – szczególnie w Holandii i Niemczech.
Obecnie appenzeller wciąż utrzymywany jest w wiejskich gospodarstwach, w których pełni tradycyjną rolę psa pracującego przy bydle. Psy tej rasy sprawdzają się też w roli towarzysza rodziny, jednak najlepiej czują się poza miastem, w spokojnej i cichej okolicy.
Appenzeller nie wymaga skomplikowanej ani czasochłonnej pielęgnacji. Psy tej rasy nie mają też skłonności do zbyt wielu chorób i nie wymagają specjalnej diety.
Krótka, przylegająca sierść appenzellera nie kołtuni się ani nie filcuje, dlatego do utrzymania jej w dobrym stanie wystarczy jedynie regularne szczotkowanie. Na co dzień wystarczy czesanie psa szczotką pudlówką o metalowych igłach, natomiast w okresie intensywnego linienia warto wspomóc się furminatorem dobranym do rodzaju sierści.
Appenzellery nie wymagają też zbyt częstych kąpieli – mycie potrzebne jest tylko wtedy, gdy pies wytarza się w nieczystościach lub porządnie ubłoci. Po kąpieli psa należy dokładnie wytrzeć ręcznikiem, a następnie pozostawić do samodzielnego doschnięcia.
Opiekun psa rasy appenzeller powinien też regularnie kontrolować stan zębów, oczu i uszu pupila. Konieczne może być również przycinanie psu pazurów, jeśli sam sobie ich nie ściera.
Appenzellery to odporne, wytrzymałe psy, które żyją średnio 12-15 lat. Dzięki gęstej sierści dobrze znoszą każde warunki pogodowe. Ważne jednak, by w upalne dni chronić je przed przegrzaniem, zapewniając stały dostęp do świeżej wody i unikając nadmiernej aktywności fizycznej. Rasa ta nie wykazuje predyspozycji do zbyt wielu chorób genetycznych.
Do głównych problemów należą:
dysplazja stawów biodrowych i łokciowych,
postępujący zanik siatkówki,
padaczka.
Odpowiedzialni hodowcy tej rasy dbają o zdrowie swoich psów i dopuszczają do rozrodu tylko przebadane psy wolne od wadliwych genów wywołujących najczęstsze choroby. Dlatego szukając szczeniaka appenzellera, należy brać pod uwagę tylko legalne hodowle zarejestrowane w ZKwP (FCI). Pies z dobrej hodowli będzie też odpowiednio żywiony, szczepiony i odrobaczany, co pozytywnie wpłynie na jego odporność w dorosłym życiu.
Opiekun appenzellera powinien odwiedzać lekarza weterynarii przynajmniej raz do roku. Podczas takiej wizyty konieczne będzie nie tylko zaszczepienie psa przeciwko wściekliźnie, ale także wykonanie mu szczegółowego przeglądu zdrowia z uwzględnieniem badań krwi. W ten sposób możliwe będzie wykrycie u psa ewentualnych chorób już w początkowym stadium i szybkie wdrożenie leczenia.
Do specjalisty należy udać się także w przypadku zauważenia u psa niepokojących objawów, na przykład nawracającej biegunki, kulawizny, niechęci do zabawy czy łzawienia oczu.
Appenzellery dobrze tolerują każdy rodzaj podawanej im diety, dzięki czemu mogą być żywione zarówno gotowymi karmami, jak i dietą domową. Wielu opiekunów psów tej rasy decyduje się na podawanie pupilom samodzielnie przygotowywanych posiłków, które wolne są od sztucznych konserwantów, barwników i innych dodatków technologicznych obecnych w wielu suchych i mokrych karmach dla psa.
Dieta domowa musi być jednak dobrze zbilansowana – oprócz mięsa, podrobów i warzyw powinny znaleźć się w niej także suplementy mineralno-witaminowe, które dostarczą psu niezbędnych składników odżywczych. Wszelkie niedobory żywieniowe mogą poważnie odbić się nie tylko na wyglądzie sierści psa, ale także jego zdrowiu i odporności. Dlatego przed wprowadzeniem psu diety domowej należy zawsze skonsultować się z lekarzem weterynarii lub psim dietetykiem.
Bezpieczną alternatywą dla diety gotowanej mogą być zbilansowane posiłki PsiBufet. Jedzenie to przygotowywane jest według receptur stworzonych przez doświadczonych specjalistów, dlatego zawiera wszystkie substancje odżywcze konieczne do zapewnienia psu doskonałego zdrowia i energii do codziennej aktywności.
PsiBufet nie zawiera natomiast żadnych sztucznych dodatków, zbóż ani innych zbędnych psu wypełniaczy. Gotowane na parze mięso z dodatkiem podrobów, warzyw i suplementów jest wyjątkowo aromatyczne i lekkostrawne, dlatego sprawdzi się w żywieniu nawet bardzo wybrednych psów o wrażliwych żołądkach. PsiBufet dostępny jest w wielu wariantach smakowych i dostarczany jest w cyklicznych dostawach pod same drzwi opiekuna.
Appenzeller to jedna z czterech szwajcarskich ras do bydła. Do pozostałych należą:
entlebucher,
duży szwajcarski pies do bydła.
Appenzeller jako jedyna z tych ras ma zakręcony ogon i może występować nie tylko w czarnym umaszczeniu, ale także w czekoladowym.
Jeśli planujesz zostać opiekunem appenzellera, na te pytania warto znać odpowiedzi!
Ile kosztuje appenzeller? Cena szczeniaka tej rasy wynosi około 5000 zł. To, ile kosztuje appenzeller, zależeć będzie głównie od stanu zdrowia rodziców miotu i ich osiągnięć wystawowych.
Appenzeller czy berneński pies pasterski? Appenzeller i berneński pies pasterski to rasy wyhodowane w Szwajcarii, a ich cechą wspólną jest trójbarwne umaszczenie. Na tym podobieństwa się kończą. Appenzeller to krótkowłosy, średniej wielkości pies uwielbiający wszelką aktywność fizyczną, obdarzony dużą nieufnością do obcych, silnym instynktem stróżowania i bardzo dobrym zdrowiem. Natomiast berneńczyk to duży, niezwykle spokojny i łagodny pies o długiej, miękkiej sierści, który podatny jest na szereg chorób wpływających negatywnie na długość życia. Appenzellery polecane są aktywnym opiekunom z pewnym doświadczeniem, natomiast berneńczyki sprawdzą się lepiej u osób wiodących spokojny tryb życia.
Ile żyje appenzeller? Średnia długość życia psa tej rasy wynosi około 12-15 lat. To, ile żyje appenzeller, zależy od genów przekazanych szczeniakowi przez rodziców oraz od zapewnionej mu profilaktycznej opieki zdrowotnej i jakości jego diety.
Czy appenzeller dużo szczeka? Appenzeller dość dużo szczeka. W ten sposób nie tylko alarmuje opiekuna o intruzach i podejrzanych dźwiękach, ale też domaga się uwagi i zabawy lub wyraża silną ekscytację.
Gdzie kupić appenzellera? W Polsce appenzeller nie cieszy się dużą popularnością i należy do rzadkości, dlatego znalezienie szczeniaka nie będzie łatwe. Ogłoszenia o szczeniętach znaleźć można przede wszystkim na stronach hodowli, choć można też zapytać o dostępność miotów w którymś z oddziałów Związku Kynologicznego w Polsce. Psa tej rasy należy kupować wyłącznie z hodowli zarejestrowanych w ZKwP (FCI), a hodowcę należy poprosić o przedstawienie dokumentów potwierdzających pochodzenie i stan zdrowia szczeniaka.