Berneński pies pasterski to duży, trójbarwny pies o długiej, gęstej sierści i krępej sylwetce. Psy tej rasy są niezwykle oddane rodzinie, łagodne w stosunku do dzieci i ufne wobec obcych. Berneńczyk doskonale więc odnajdzie się w roli towarzysza nawet większej rodziny, natomiast nie sprawdzi się jako stróż. Osoby rozważające zakup berneńskiego psa pasterskiego muszą jednak pamiętać, że psy tej rasy żyją wyjątkowo krótko.
Aktywność
5/10
Pielęgnacja
7/10
Podatność
9/10
Długość życia
2/10
Ile żyje berneński pies pasterski?
Ile kosztuje berneński pies pasterski?
Jak długo rośnie berneński pies pasterski?
Ile waży berneński pies pasterski?
Ile powinien jeść berneński pies pasterski?
Berneński pies pasterski to mocny, harmonijnie i proporcjonalnie zbudowany pies mogący ważyć od 30 kg do nawet 70 kg. Głowa u berneńczyka powinna być duża, lekko wypukła, o średniej długości kufie zakończonej czarnym nosem. Oczy psa tej rasy muszą być ciemnobrązowe, o migdałowatym kształcie i dobrze przylegających powiekach. Uszy berneńskiego psa pasterskiego powinny być średniej wielkości, trójkątne i wysoko osadzone. W chwili wytężonej uwagi powinny być skierowane do przodu i zwisać tak, by ich brzegi przylegały do głowy.
Grzbiet psa tej rasy musi być prosty i mocny, zad lekko zaokrąglony. Klatka piersiowa berneńczyka powinna być szeroka i głęboka, a ogon gęsto owłosiony, noszony na wysokości grzbietu lub lekko powyżej. Kończyny berneńskiego psa pasterskiego muszą być mocne, proste, równoległe i dobrze umięśnione. Pies tej rasy powinien poruszać się przestrzennym, swobodnym i dynamicznym krokiem.
Berneńskie psy pasterskie mają dwuwarstwową okrywę włosową złożoną z długiego, prostego lub lekko falowanego włosa okrywowego i gęstego podszerstka. Trzy kolory umaszczenia psa tej rasy muszą być rozmieszczone w ściśle ustalony sposób. Podstawowa, czarna maść powinna obejmować całe ciało psa z wyjątkiem policzków, plamek nad oczami, plam na klatce piersiowej i łap, które muszą być koloru brązowo-czerwonego.
Na głowie psa powinna znajdować się biała strzałka rozszerzająca się symetrycznie do nosa i sięgająca nie dalej niż do kącików warg. Białe znaczenie musi obejmować także podgardle i klatkę piersiową psa. U berneńczyków tolerowane są krótkie, białe skarpetki na łapach i biała końcówka ogona.
Berneńczyk to pies niezwykle oddany swojej rodzinie. Jest czujny i odważny, a przy tym przyjaźnie nastawiony wobec obcych osób. Pies ten jest dość łatwy w ułożeniu, dzięki czemu nada się na towarzysza nawet niedoświadczonych opiekunów.
Berneński pies pasterski doskonale czuje się w roli rodzinnego pupila. Uwielbia towarzystwo swoich opiekunów, jest cierpliwy wobec dzieci i niełatwo wyprowadzić go z równowagi.
Trzeba jednak pamiętać, że jak każdy inny pies, berneńczyk odczuwa stres i ból. Gdy poczuje się zagrożony lub będzie źle traktowany, może w ostateczności zachować się agresywnie w obronie własnej. Dlatego wszystkie kontakty dzieci z tym dużym psem powinny być nadzorowane przez osobę dorosłą, a maluchy muszą być nauczone traktowania zwierzaka z szacunkiem.
Berneński pies pasterski nie wykazuje zbyt silnego instynktu terytorialnego i nie obroni domu przed intruzami. W kontaktach z obcymi ludźmi jest pewny siebie i przyjazny, dzięki czemu szybko nawiązuje nowe przyjaźnie z gośćmi. Pies tej rasy nie sprawdzi się w roli psa podwórkowego – pozbawiony towarzystwa człowieka i odizolowany od rodziny stanie się nieszczęśliwy i przybity. Dobrze jednak będzie się czuł w domu z dużym ogrodem, do którego będzie miał swobodny dostęp.
Odpowiednio zsocjalizowany berneńczyk dobrze dogaduje się z innymi czworonogami, nie wykazuje niepotrzebnej agresji i nie popada w konflikty, spokojnie ignorując mijanych na spacerze psich awanturników. Opiekun powinien jednak zdawać sobie sprawę z dużych rozmiarów swojego pupila i zawsze kontrolować jego spotkania z mniejszymi psiakami.
Berneński pies pasterski z reguły nie ma silnego instynktu łowieckiego, może więc zamieszkać z kotem lub innym mniejszym zwierzęciem. Mimo łagodnego usposobienia i niekonfliktowej natury, szczeniaka warto zabrać na zajęcia z psiego przedszkola organizowane przez doświadczonego specjalistę. Dzięki nim maluch nauczy się prawidłowej komunikacji z innymi czworonogami, co dodatkowo zmniejszy ryzyko problemów w późniejszym wieku psa.
Berneńczyki to psy, które do późnego wieku zachowują szczenięcą energię i chęć do zabawy. Jednak ze względu na genetyczne predyspozycje do chorób układu ruchu nie powinny być zbytnio forsowane w wieku szczenięcym ani zmuszane do intensywnego wysiłku – na przykład do biegania przy rowerze czy częstego aportowania piłki.
Psy tej rasy uwielbiają za to długie spacery w lesie i na otwartym terenie oraz zabawy w wodzie. Berneńczyki nie mają skłonności do ucieczek i na spacerach lubią trzymać się blisko opiekuna. W nowych miejscach warto jednak prowadzić je na długiej lince, która zapewni psu swobodę i bezpieczeństwo.
Berneńskie psy pasterskie dobrze radzą sobie podczas mrozu, za to przy wysokich temperaturach mogą ulec niebezpiecznemu przegrzaniu. Dlatego latem dłuższe spacery należy planować wczesnym rankiem lub późnym wieczorem, gdy upały nieco osłabną.
Berneński pies pasterski jest inteligentny i chętny do współpracy z człowiekiem. Nie należy jednak wymagać od niego błyskawicznego i precyzyjnego wykonywania komend. Przy szkoleniu berneńczyka nie należy stosować przymusu, krzyku ani kar – psy tej rasy są wrażliwe i źle traktowane mogą stracić zaufanie do swoich opiekunów i zamknąć się w sobie. Znacznie lepszym wyborem będzie nagradzanie psa za prawidłowe zachowanie pochwałami słownymi, smakołykami lub chwilą wspólnej zabawy.
Dobrymi zajęciami dla berneńczyka będą rekreacyjne treningi obedience i rally-o, zabawy węchowe (nosework, tropienie użytkowe), a także sporty wodne i ratownictwo.
Przodkowie szwajcarskich psów pasterskich dotarli na tereny Szwajcarii za sprawą rzymskich legionistów. Potężne rzymskie mastify używane były przede wszystkim do zaganiania bydła i obrony stad zwierząt przed dziką zwierzyną lub złodziejami.
Silne, nieufne wobec obcych i wyjątkowo wytrzymałe psy doskonale sprawdziły się w trudnych, szwajcarskich warunkach. Gdy na nizinnych terenach kraju rozwinął się przemysł mleczarski, ubożsi właściciele bydła zaczęli wykorzystywać psy także do ciągnięcia wózków z nabiałem. W tamtych czasach preferowano psy o umaszczeniu z przewagą czerni – wierzono bowiem, że odpędza to złe duchy.
W połowie XIX wieku do Szwajcarii zaczęto sprowadzać inne psy użytkowe, przez co popularność trójkolorowych, ciężkich molosów znacznie spadła, a przodkom berneńczyków groziło wyginięcie.
Przed tym losem uchronił je właściciel gospody w Dürrbach, żyjący pod koniec XIX wieku. Hodował on trójkolorowe psy, których zadaniem było pilnowanie obejścia, a niezwykle urocze i inteligentne szczenięta chętnie sprzedawał swoim gościom. Od nazwy miejscowości wzięła się pierwsza nazwa rasy – „Dürrbachler”.
Na początku XX wieku na wystawie psów w Bernie po raz pierwszy zaprezentowano duże psy pochodzące z lokalnych hodowli. Zyskały one tam uznanie kynologów. Wśród nich znalazł się Fritz Probost, który zainicjował pierwszą czystorasową hodowlę berneńczyków.
W 1907 roku szwajcarscy miłośnicy trójbarwnych psów założyli Szwajcarski Klub Dürrbachlera, który stworzył pierwszy wzorzec rasy. W 1913 roku rasa zyskała nową nazwę – Berner Sennenhund, czyli berneński pies pasterski – i została oficjalnie uznana przez Szwajcarski Związek Kynologiczny.
Obecnie berneński pies pasterski utrzymywany jest głównie w charakterze towarzysza rodziny. Łagodne usposobienie i przyjacielskie nastawienie do ludzi sprawia, że rasa ta jest często wykorzystywana w dogoterapii. Berneńczyki można spotkać także w ratownictwie wodnym.
Pielęgnacja berneńczyka może być czasochłonna, jednak nie jest zbyt skomplikowana. Berneńskie psy pasterskie mają predyspozycje do wielu chorób i wymagają ostrożnie dobranej diety.
Miękka, długa sierść berneńczyka wymaga regularnego szczotkowania. Zaniedbanie jej pielęgnacji może skutkować tworzeniem się kołtunów, odparzeń skóry i problemami dermatologicznymi. Przy rozczesywaniu sierści berneńczyka sprawdzi się metalowy grzebień o różnym rozstawie zębów, natomiast nadmiar martwego podszerstka najskuteczniej usunie szczotka pudlówka o długich pinach. Szczególną uwagę należy zwrócić na okolice uszu, portek i nasadę ogona. Po każdym spacerze należy także usunąć z sierści berneńczyka wszystkie zanieczyszczenia – liście, rzepy i gałązki.
Berneński pies pasterski powinien być kąpany wyłącznie wtedy, gdy będzie to bezwzględnie konieczne. Wysuszenie gęstej sierści jest bowiem trudnym zadaniem, a pozostawienie psa do samodzielnego wyschnięcia może sprzyjać problemom skórnym. Podczas mycia psa tej rasy należy stosować wyłącznie kosmetyki przeznaczone dla psów o skórze wrażliwej.
Na uwagę opiekuna zasługują także uszy i oczy berneńczyka. Jeśli staną się one zaczerwienione lub pojawi się w nich wydzielina, należy zgłosić się do lekarza weterynarii – może to bowiem świadczyć o stanie zapalnym lub infekcji.
Niektóre berneńczyki mogą mieć również problemy z samodzielnym ścieraniem pazurów podczas spacerów, dlatego opiekun powinien regularnie kontrolować ich stan i skracać je, jeśli staną się zbyt długie.
Berneński pies pasterski jest odporny na niskie temperatury, jednak źle znosi upały. Latem opiekun powinien więc zapewnić zwierzakowi stały dostęp do świeżej wody i chłodnego, zacienionego miejsca odpoczynku. Psy tej rasy nie są długowieczne – średnia długość życia berneńczyka wynosi 6-9 lat. Najczęstszą przyczyną śmierci w rasie berneński pies pasterski są nowotwory płuc, węzłów chłonnych, mięśni i kości.
Berneńczyki wykazują także predyspozycje genetyczne do wielu innych dolegliwości zdrowotnych, wśród których wymienia się:
Wielu z tych problemów nie da się uniknąć – prawie połowa psów tej rasy choruje na nowotwory, a około 11% berneńczyków cierpi na zwyrodnienia stawów już w wieku 4 lat.
Ryzyko wystąpienia poważnych zaburzeń zdrowotnych można zmniejszyć, kupując szczeniaka z renomowanej hodowli. Odpowiedzialni hodowcy zarejestrowani w ZKwP (FCI) wykonują swoim psom badania wykrywające niebezpieczne mutacje genetyczne i nie dopuszczają do rozrodu psów mogących przekazać wadliwe geny potomstwu.
Opiekując się berneńczykiem, należy pamiętać o regularnych, profilaktycznych przeglądach zdrowia obejmujących badania krwi, USG i echo serca. Kontrole takie pozwolą na wykrycie ewentualnych chorób we wczesnym stadium i wprowadzenie odpowiedniego leczenia, jeszcze zanim choroby poważnie się rozwiną.
Szczególną uwagę należy zwrócić na wszelkie oznaki problemów ortopedycznych – kulawizny, problemy ze wstawaniem z posłania czy niechęć do zabawy. W przypadku zdiagnozowania u berneńczyka dysplazji lub zwyrodnień stawów konieczne będzie wdrożenie suplementacji stawów i rehabilitacji, które pozwolą psu dłużej zachować sprawność.
Berneńczyki z reguły mają dobry apetyt, który przy niedostatecznej ilości ruchu może szybko stać się przyczyną nadwagi i otyłości. Niestety dodatkowe kilogramy zwiększają ryzyko wystąpienia u psa problemów ortopedycznych, dlatego opiekun powinien zadbać o szczupłą i umięśnioną sylwetkę u swojego podopiecznego. Berneński pies pasterski narażony jest także na potencjalnie śmiertelny skręt żołądka. Z uwagi na to zagrożenie, powinien mieć zapewnione przynajmniej 30 minut odpoczynku po każdym posiłku, a dzienna dawka jedzenia powinna być podzielona na dwie równe części podawane o stałych porach dnia.
Berneńskiego psa pasterskiego można karmić zarówno zbilansowaną, gotową karmą suchą lub mokrą, jak i jedzeniem przygotowywanym w domu. Ułożenie kompletnego jadłospisu zawierającego wszystkie niezbędne psu składniki pokarmowe nie jest jednak łatwym zadaniem, a ewentualne niedobory mogą poważnie odbić się na zdrowiu tego wrażliwego psa. Dlatego chcąc podawać psu jedzenie złożone wyłącznie ze świeżych składników, warto skorzystać z usług firm kateringowych dla psów – takich jak PsiBufet.
Jedzenie PsiBufet powstało w oparciu o receptury przygotowane przez doświadczonych psich dietetyków. Są one nie tylko zbilansowane i bezpieczne, ale także wyjątkowo smakowite i wolne od zbędnych dodatków, takich jak sztuczne barwniki, polepszacze smaku czy konserwanty. Podając psu PsiBufet, opiekun nie będzie musiał obawiać się także o przekarmienie – dzienna porcja obliczona zostanie przez zaawansowany kalkulator, uwzględniający indywidualne potrzeby psa wynikające z jego codziennej aktywności, wieku i stanu zdrowia.
Berneński pies pasterski to jedna z trzech ras zaliczanych do szwajcarskich psów pasterskich. Jego bliskimi krewnymi są appenzeller, entlebucher i duży szwajcarski pies pasterski.
Podobnie jak berneńczyki, charakteryzują się one trójbarwnym umaszczeniem (tricolor). Uważa się, że w berneńskich psach pasterskich płynie domieszka krwi nowofundlandów. Miała ona nadać rasie mocniejszą budowę, poprawić zdrowie i nieco złagodzić charakter.
Jeśli planujesz zostać opiekunem berneńczyka, na te pytania warto znać odpowiedzi!