Labrador retriever to duży pies o krótkiej sierści i mocnej budowie. Psy tej rasy charakteryzują się łagodnym usposobieniem i przyjacielskim nastawieniem do ludzi i innych czworonogów, dzięki czemu są często wybierane przez rodziny z dziećmi. Inteligentny, chętny do współpracy z człowiekiem labrador dość szybko się uczy, nadaje się więc także na psa sportowego.
Aktywność
7/10
Pielęgnacja
5/10
Podatność
4/10
Długość życia
7/10
Ile żyje labrador?
Ile kosztuje labrador?
Jak umiera labrador?
Ile waży labrador?
Labrador czy golden retriever?
Labrador retriever to średniej wielkości pies o mocnej, zwartej budowie, ważący od 25 do 35 kg. Psy tej rasy mają szeroką głowę o zwisających, ale niezbyt ciężkich uszach i średniej wielkości oczach koloru brązowego lub orzechowego. U labradora grzbiet powinien być prosty, a klatka piersiowa szeroka i głęboka.
Tułów osadzony jest na mocnych, prostych nogach umożliwiających swobodne poruszanie się. Ogon labradora jest zawsze prosty, gruby u nasady i zwężający się ku końcowi.
Labrador retriever posiada twardą, dwuwarstwową sierść złożoną z krótkiego i prostego włosa okrywowego oraz gęstego podszerstka, który chroni skórę psa przed wilgocią i zimnem. W rasie tej dopuszczalne jest umaszczenie całkowicie czarne, żółte (od jasnokremowego do rudego) lub wątrobiane. Labradory mogą mieć niewielką białą plamkę na piersi.
Psy rasy labrador retriever są łagodne, energiczne i oddane opiekunom. Dzięki dużej inteligencji łatwo dostosowują się do otoczenia, chętnie uczą się komend i uwielbiają wszelkiego rodzaju zabawy. Dobrze dogadują się z dziećmi i innymi psami, co czyni je doskonałymi psami rodzinnymi.
Labradory nie powinny wykazywać żadnych oznak agresji ani lękliwości podczas kontaktów z obcymi osobami – dobrze zsocjalizowany pies tej rasy szybko przekona się do gości odwiedzających dom i będzie zabiegał o ich uwagę. W stosunku do dzieci labradory są zazwyczaj cierpliwe i wyrozumiałe. Mogą jednak nie zdawać sobie sprawy ze swojej wielkości, przez co bywają niedelikatne i mogą przewrócić malucha.
Opiekun labradora powinien także pamiętać, że labradory, tak jak każde inne czworonogi, odczuwają ból i mogą irytować się zbytnią natarczywością dzieci. Z tego względu zabawy dzieci z psem trzeba zawsze nadzorować i pilnować, by dzieci nie ciągnęły psa za uszy, ogon i nie siadały na jego grzbiecie. Zwierzakowi należy ponadto zapewnić spokojne miejsce, w którym będzie mógł się położyć, gdy zmęczy się obecnością maluchów.
Labradory mają przeważnie pozytywne nastawienie do innych psów, mogą także zamieszkać z kotem, jeśli zostały z nim odpowiednio zapoznane. Łagodne i pozytywne nastawienie do świata typowe jest dla dobrze zsocjalizowanych psów, pochodzących z hodowli, które w szczególny sposób dbają o charakter szczeniąt.
Niestety nie wszystkie labradory takie będą – psy pochodzące z pseudohodowli lub utrzymywane w niewłaściwych warunkach i pozbawione kontaktu z ludźmi czy innymi czworonogami mogą stać się lękliwe, reaktywne, a nawet agresywne. Chcąc powiększyć rodzinę o szczeniaka rasy labrador i cieszyć się łagodnym, bezproblemowym psiakiem, należy więc ostrożnie wybierać hodowlę, z której pochodzi maluch i zapewnić mu właściwe warunki do socjalizacji – na przykład poprzez udział w psim przedszkolu.
Energiczne i beztroskie z natury labradory chętnie towarzyszą swojej rodzinie we wszystkich codziennych czynnościach. Uwielbiają wszelkiego rodzaju zabawę, aktywność fizyczną i z radością wezmą udział w większości szkoleń, jakie zaproponuje im opiekun.
Doskonale nadają się także na towarzysza wycieczki rowerowej, długiej przechadzki po lesie czy spaceru po parku. Intensywnego wysiłku należy jednak unikać podczas upałów, by zapobiegać udarowi cieplnemu. W gorący dzień zwierzakowi można podawać dla ochłody zmrożone zabawki wypełnione jedzeniem. Do ich napełniania warto używać zbilansowanego, świeżego jedzenia, takiego jak posiłki od PsiBufet.
Psy tej rasy łatwo zmotywować do współpracy szczególnie za pomocą jedzenia. Nie warto więc stosować wobec nich metod awersyjnych, które często powodują utratę zaufania do człowieka i lękliwość. Podczas szkolenia należy jednak uważać, by nie przesadzać z ilością podawanych zwierzakowi przysmaków – może to prowadzić do niebezpiecznej otyłości, na którą rasa ta jest szczególnie narażona. Jeśli odpowiednie wychowanie labradora okaże się zbyt trudnym zadaniem, warto zgłosić się po pomoc do doświadczonego trenera lub behawiorysty.
Labrador retriever to rasa, która prawdopodobnie wywodzi się od psów zamieszkujących niegdyś Grenlandię i okoliczne wyspy. Tamtejsi rybacy podczas połowów korzystali z pomocy psów o gęstej, nieprzemakalnej sierści, które wyglądem przypominały nieco dzisiejsze labradory.
Za początek kształtowania się rasy labrador retriever uznaje się XVII wiek, gdy z Nowej Fundlandii sprowadzono do Wielkiej Brytanii psy Świętego Jana – zróżnicowanej wielkości czworonogi o krótkiej, chroniącej przed wilgocią sierści, mocnej budowie i czarnym umaszczeniu.
Pierwszą europejską hodowlę rasy zapoczątkował lord Malmesbury, który krzyżował średniej wielkości psy z Nowej Fundlandii z brytyjskimi psami myśliwskimi. Jego celem było stworzenie rasy mogącej pomagać nie tylko rybakom, ale także myśliwym podczas polowań na ptactwo wodne. Chętne do pracy, łagodne psy obdarzone doskonałym węchem szybko zdobywały popularność zarówno wśród myśliwych, jak i na angielskich dworach.
Odrębne hodowle psów oparte na czworonogach sprowadzanych z okolic Grenlandii prowadzili równocześnie inni brytyjscy arystokraci. Pod koniec XVII wieku zaczęto krzyżować psy z niespokrewnionych ze sobą linii, co znacznie zwiększyło pulę genową w rasie.
Wydana w 1846 roku publikacja autorstwa Petera Hawka, brytyjskiego miłośnika sportowych polowań, po raz pierwszy podkreśliła różnice między nowofundlandami i nieco mniejszymi od nich labradorami.
W 1903 roku rasa labrador retriever została oficjalnie uznana przez brytyjski Kennel Club. Rejestracja rasy w American Kennel Club nastąpiła w 1917 roku, a FCI uznało jej istnienie na przełomie lat 20. i 30. XX wieku.
Obecnie labrador retriever, podobnie jak golden retriever, to jedna z najbardziej popularnych ras psów na całym świecie. Te inteligentne, przyjazne i wyjątkowo podatne na szkolenie czworonogi pełnią rolę nie tylko doskonałych psów rodzinnych – ich wszechstronność wykorzystywana jest także przez liczne służby ratownicze i fundacje zajmujące się szkoleniem psów dla osób niepełnosprawnych.
Labrador retriever potrzebuje regularnej, ale nieskomplikowanej pielęgnacji. Psy tej rasy są dość odporne i mogą towarzyszyć swoim opiekunom nawet przez 14 lat. Nie należy jednak zapominać o regularnych wizytach u lekarza weterynarii, profilaktyce zdrowotnej i odpowiedniej diecie.
Gęsta, dwuwarstwowa okrywa włosowa labradora wymaga częstego czesania – szczególnie w okresie linienia należy codziennie wyczesywać podszerstek, który przez psa tej rasy zrzucany jest w naprawdę obfitych ilościach. Do usuwania martwych włosów przyda się przede wszystkim furminator przeznaczony dla psów krótkowłosych. Kurz, piach i inne drobne zanieczyszczenia można natomiast usuwać z sierści za pomocą włosianej szczotki.
Labradory nie wymagają częstych kąpieli. Psa tej rasy należy myć wyłącznie wtedy, gdy poważnie się ubrudzi – na przykład podczas kąpieli w błotnej kałuży. Po zamoczeniu w stojącej wodzie sierść psa warto umyć w szamponie z chlorheksydyną, która zapobiegnie tworzeniu się hot-spotów i zakażeń bakteryjnych skóry typowych dla psów tej rasy.
Pielęgnacja labradora powinna obejmować także regularne sprawdzanie stanu pazurów i skracanie ich, jeśli pies samodzielnie ich nie ściera. Opiekun musi także sprawdzać, czy w uszach psa nie zbiera się wydzielina mogąca świadczyć o stanach zapalnych.
Labrador retriever to pies silny i dość odporny. Dobrze znosi zimno i wysokie temperatury, jednak podczas dużych upałów może się przegrzewać – musi mieć więc zapewniony stały dostęp do świeżej, chłodnej wody i zacienionego schronienia.
Psy tej rasy wykazują genetyczną skłonność do niektórych chorób i dolegliwości, wśród których wymienia się:
Ogromna popularność labradorów negatywnie wpływa na stan zdrowia psów tej rasy. Nieodpowiedzialni hodowcy często rozmnażają psy wyłącznie dla zysku, nie patrząc na ich zdrowie. Chcąc zmniejszyć ryzyko wystąpienia poważnych chorób u labradora, szczenięta należy kupować wyłącznie w hodowlach zarejestrowanych w ZKwP (FCI).
Warto także poprosić hodowcę o pokazanie wyników badań (prześwietleń stawów biodrowych i łokciowych, usg serca, testów genetycznych) świadczących o stanie zdrowia rodziców miotu. Opiekun labradora powinien zapewniać psu właściwą profilaktykę zdrowotną. Oprócz regularnego stosowania środków zabezpieczających zwierzaka przed kleszczami i odrobaczania, przynajmniej raz do roku zalecane jest także wykonywanie badań krwi i usg. W razie zauważenia u psa problemów z poruszaniem się, należy skonsultować zwierzaka z doświadczonym ortopedą.
Zdrowy labrador retriever nie jest zbyt wymagający pod względem żywienia. Psu tej rasy można podawać gotowe, suche lub mokre karmy przeznaczone dla psów średnich lub dużych ras. Trzeba jednak pamiętać, że wszystkie karmy ze sklepów to produkty wysoko przetworzone, w których składzie znajdować się mogą potencjalnie szkodliwe substancje, takie jak sztuczne barwniki, konserwanty i polepszacze smaku.
Ponadto suche karmy dla psów nie zawsze sprawdzą się w żywieniu labradorów o wrażliwych żołądkach czy cierpiących na alergie i nawracające problemy skórne. W takim wypadku opiekun może rozważyć podawanie swojemu czworonogowi diety domowej, przygotowanej ze świeżych składników. Niestety samodzielne zbilansowanie domowego jadłospisu nie jest proste – niezbędna będzie do tego wiedza o prawidłowym żywieniu psów i ich zapotrzebowaniu na niezbędne składniki pokarmowe.
Podawanie psu niewłaściwie ułożonej diety może poważnie odbić się na zdrowiu zwierzaka i dodatkowo nasilić problemy. Opiekunowie, którzy nie chcą podawać swojemu pupilowi wysoko przetworzonych karm i nie czują się na siłach, by samodzielnie bilansować psu dietę, mogą skorzystać z usług firm kartingowych dla psów, takich jak PsiBufet.
Przygotowywane przez PsiBufet posiłki składają się wyłącznie z tego, co psu niezbędne – zawierają tylko świeże mięso, podroby, warzywa i niezbędne suplementy. Receptury, które zostały stworzone przez ekspertów, są bezzbożowe, dzięki czemu sprawdzą się w żywieniu wszystkich psów – nawet tych, które cierpią na problemy trawienne i alergie pokarmowe. Dzienna dawka jedzenia od PsiBufet obliczona jest za pomocą specjalnego kalkulatora, dzięki czemu opiekun z łatwością może uniknąć niebezpiecznej nadwagi i otyłości u predysponowanego do nich labradora.
W rasie labrador retriever wyróżnić można dwie linie – użytkową i wystawową. Psy użytkowe są smuklejsze i lepiej umięśnione, co przekłada się na większą zwinność i wytrzymałość. Wymagają za to dużo większej dawki ruchu i regularnych treningów zaspokajających ich potrzebę współpracy z człowiekiem.
Labradory z linii wystawowych są natomiast cięższe, masywniejsze, mają większą skłonność do otyłości i problemów ortopedycznych. Sprawdzają się za to lepiej w roli domowego pupila. Badania przeprowadzone przez Uniwersytet w Sidney wykazały, że średnia długość życia labradorów o czekoladowym umaszczeniu jest krótsza o 10% niż u psów tej rasy o innych umaszczeniach.
Czekoladowe labradory są także bardziej podatne na niektóre choroby typowe dla rasy. Wynika to prawdopodobnie z faktu, że ten kolor sierści jest znacznie rzadszy niż pozostałe umaszczenia – by go uzyskać, hodowcy często muszą kojarzyć ze sobą psy dość blisko spokrewnione, co zwiększa ryzyko niebezpiecznych mutacji genetycznych.
Labrador retriever nie jest jedyną rasą, jaka wykształciła się z psów Świętego Jana. Pochodzące z okolic Grenlandii czworonogi były także przodkami nowofundlandów, golden retrieverów, flat coated retrieverów i wielu innych ras z tej grupy.
Jeśli planujesz zostać opiekunem labradora, na te pytania warto znać odpowiedzi!