Szpic miniaturowy, znany także pod nazwą pomeranian, to mały pies o pięknej, nastroszonej sierści i przyjaznym usposobieniu. Energiczne, pogodne i oddane opiekunowi pomeraniany są bardzo pojętne i stosunkowo łatwe w wychowaniu, dzięki czemu są doskonałym wyborem nawet dla niedoświadczonej osoby. Ich efektowna okrywa włosowa wymaga czasochłonnej pielęgnacji.
Aktywność
5/10
Pielęgnacja
8/10
Podatność
5/10
Długość życia
8/10
Ile kosztuje szpic miniaturowy?
Szpic miniaturowy - ma sierść czy włosy?
Ile żyje szpic miniaturowy?
Ile powinien jeść pomeranian?
Jak wygląda piesek Boo?
Pomeranian to mały, drobny pies ważący zaledwie 1,4-3,2 kg. Psy tej rasy mogą mieć nie tylko pomarańczowy kolor sierści. Dopuszczalne jest także umaszczenie czarne, białe, czekoladowe, a nawet szare, łaciate i podpalane.
Ich dwuwarstwowa okrywa składa się z prostych, nastroszonych włosów okrywowych i krótkiego, niezwykle gęstego podszerstka. Bujna kryza na szyi przypomina lwią grzywę, co w połączeniu z obficie owłosionym, zawsze zadartym ogonem nadaje szpicowi miniaturowemu charakterystycznego, zadziornego wyglądu.
Uszy u pomeraniana są małe, osadzone wysoko i spiczaste, oczy lekko skośne o ciemnym kolorze, a nos okrągły i zawsze czarny. Tułów u psów rasy szpic miniaturowy jest krótki, prosty i przykryty pod zawiniętym ogonem. Kończyny są mocne, dobrze umięśnione i dość szeroko rozstawione.
Psy rasy pomeranian są przyjazne, energiczne i chętne do zabawy. Są przy tym inteligentne i niezwykle oddane, a odpowiednio zmotywowane chętnie biorą udział w szkoleniu. Trzeba jednak pamiętać, że te wyhodowane do towarzystwa, malutkie czworonogi mają w sobie krew szpiców – psów niezależnych, obdarzonych silnym charakterem, instynktem łowieckim i skłonnością do stróżowania.
Szpice miniaturowe bywają więc uparte, szczekliwe i nieufne w stosunku do obcych osób. Samce mogą mieć także skłonność do popadania w konflikty z innymi czworonogami tej samej płci. Pomeranian może być doskonałym towarzyszem zarówno starszej, samotnej osoby, jak i większej rodziny z dziećmi, musi być jednak konsekwentnie wychowywany i dobrze zsocjalizowany.
Skore do zabawy, ruchliwe i ciekawskie pomeraniany silnie przywiązują się do wszystkich członków swojej rodziny i lubią towarzyszyć im podczas codziennych aktywności. W stosunku do obcych osób są natomiast nieufne – odwiedzającego dom gościa potrafią oszczekać z bezpiecznego dystansu i potrzebują czasu, by się do niego przekonać. Duża czujność i szczekliwość sprawia, że szpic miniaturowy odnajdzie się w roli dzwonka alarmowego, choć jego zachowanie może być uciążliwe dla sąsiadów.
Pomeranian nie może być jednak utrzymywany jako pies podwórkowy broniący terenu – nie dość, że nie odstraszy intruzów swoim wyglądem, to jest wrażliwy na warunki pogodowe. Odizolowany od ukochanego opiekuna stanie się nieszczęśliwy.
W kontaktach z innymi psami szpic miniaturowy bywa zaczepny i natarczywy, może też prowokować awantury. Brak odpowiedniej socjalizacji i pozytywnych doświadczeń (szczególnie z większymi psami) może więc sprawić, że spacery z pomeranianem będą naprawdę uciążliwe.
Niedoświadczonym opiekunom zaleca się więc udział w zajęciach socjalizacyjnych, które oswoją szpica z innymi psami i nauczą prawidłowej komunikacji. By upewnić się, że szczeniak będzie miał odpowiedni charakter, warto także ostrożnie dobierać hodowle i nie oszczędzać przy zakupie malucha.
Szpice miniaturowe uwielbiają ruch, zabawę i wszelkiego rodzaju aktywności. Wymagają więc więcej, niż tylko szybkich spacerów wokół bloku. Dobrze wychowany pomeranian może stanowić doskonałe towarzystwo podczas dłuższych spacerów w parku, wizyty w kawiarni czy podmiejskiej wycieczki rowerowej. Ten malutki psiak nie nadąży wprawdzie za jadącym rowerem, jednak dzięki swoim niewielkim rozmiarom może podróżować w koszyku przymocowanym do kierownicy.
Oprócz zabawy i ruchu psiak ten potrzebuje także wyzwań, które zaangażują jego umysł. Ciekawym sposobem na zapewnienie pomeranianowi stymulacji jest podawanie posiłków w interaktywny sposób, na przykład umieszczając część dziennej dawki karmy w gumowych, pustych w środku zabawkach lub smarując nią matę do wylizywania. Jedzenie używane do takiej zabawy musi być wyjątkowo aromatyczne i zdrowe. W tym celu warto więc skorzystać ze świeżych posiłków oferowanych przez PsiBufet.
Psy rasy szpic miniaturowy bywają uparte i dość szybko nudzą się ciągłym powtarzaniem komend. Chcąc nauczyć pomeraniana przydatnych umiejętności, należy więc uzbroić się w cierpliwość i znaleźć sposób na zmotywowanie psiaka do współpracy. Niektóre czworonogi bywają łakome i chętnie wykonają polecenia za przysmaki, inne trzeba będzie nagradzać za pomocą zabawy.
Przy szkoleniu psa tej rasy nie należy stosować metod awersyjnych, takich jak kary, krzyk czy przemoc fizyczna. Ostre traktowanie sprawi jedynie, że psiak zamknie się w sobie i zacznie unikać opiekuna.
Ciekawskie, niezależne i inteligentne pomeraniany wymagają jednak odpowiedniego wychowania, w przeciwnym razie mogą stać się wyjątkowo uciążliwe. Niedoświadczonym opiekunom poleca się więc zajęcia w psim przedszkolu. Podczas nich specjalista pokaże, jak motywować psa do współpracy i jakie granice należy mu stawiać.
Za przodka szpica miniaturowego uważane są szpice niemieckie, które pochodzą od psów przywiezionych do Europy Północnej i Wielkiej Brytanii przez wikingów za czasów średniowiecznych. Najwcześniejsze niemieckie zapiski wspominające o szpicach pochodzą z roku 1450. Jednak czworonogi o nastroszonej sierści, wysoko osadzonych, stojących uszach, szpiczastych pyskach i zakręconym ogonie uwieczniane były na malowidłach już 400 lat przed naszą erą.
Początki kształtowania się rasy nie zostały udokumentowane i nie są do końca poznane. Wiadomo jednak, że kluczowe znaczenie dla jej istnienia mieli hodowcy psów z obszaru Pomorza, do którego nawiązuje nazwa rasy.
Pierwsze współczesne wzmianki o pomeranianach pochodzą z 1764 roku – w swoich zapiskach z podróży po Niemczech i Szwajcarii James Boswell opisuje szpica miniaturowego o imieniu Pomer, który należał do poznanego przez niego francuza.
Trzy lata później dwa pomeraniany zakupione zostały przez królową Wielkiej Brytanii, Charlotte. Uwieczniane na portretach Phoebe i Mercury były nieco większe, niż obecne szpice miniaturowe, miały jednak cechy dzisiejszych pomeranianów – sterczącą sierść i uszy oraz ogon zakrywający grzbiet.
Do rozwoju rasy szpic miniaturowy pomeranian przyczyniła się wnuczka królowej Charlotte, królowa Wiktoria. Entuzjastka rasy prowadziła dość dużą hodowlę, w której skupiła się między innymi nad zmniejszeniem rozmiaru czworonogów. Ulubieńcem królowej stał się ważący 5,4 kg Windsor’s Marco o sobolowym umaszczeniu.
Psiak ten pojawił się na wystawie w 1891 roku i od razu zyskał ogromną popularność wśród hodowców, którzy również rozpoczęli selekcję swoich psów, chcąc uzyskać ich mniejsze rozmiary. Podczas panowania królowej Wiktorii rozmiary szpiców zmalały o około 50%.
W 1891 roku założono pierwszy angielski klub tej rasy, który w niedługim czasie stworzył pierwszy oficjalny wzorzec. W 1900 roku istnienie rasy uznał Amerykański Kennel Club. W 1998 roku FCI dołączyło opis szpica miniaturowego do wzorca obowiązującego w rasie szpic niemiecki. Do Polski pomeraniany dotarły w XX wieku.
Szpic miniaturowy pomeranian to jedna z najpopularniejszych ras miniaturowych psów utrzymywanych do towarzystwa. Te niewielkie, puchate psiaki są niezwykle efektownymi psami wystawowymi i mają duże grono zagorzałych wielbicieli wśród hodowców. Ze względu na pogodne usposobienie i niewielkie wymagania, szpice miniaturowe wybierane są często przez osoby mieszkające w dużych miastach i niemogące pozwolić sobie na psa większej rasy.
Bujna okrywa włosowa psa rasy szpic miniaturowy wymagać będzie regularnej, czasochłonnej pielęgnacji. Opiekun pomeraniana musi zwrócić szczególną uwagę na oczy i zęby swojego pupila, a także zapewnić mu zbilansowaną dietę bogatą w składniki odżywcze.
Szata pomeraniana wymaga codziennego czesania – podszerstek psa rasy szpic miniaturowy ma bowiem tendencję do zbijania się, co ogranicza dostęp powietrza do skóry. Nie należy go jednak zbyt intensywnie wyczesywać, może to bowiem skutkować oklapnięciem sierści i miejscowymi przerzedzeniami.
Do czesania pomeraniana konieczne będą szczotki z długimi, metalowymi pinami dosięgającymi do skóry, a także metalowy grzebień o różnym rozstawie zębów. Na szczególną uwagę zasługują włosy za uszami, ogon i pachwiny psa – w tym miejscu często dochodzi do kołtunienia się i filcowania.
Psa rasy szpic miniaturowy nie należy za często kąpać. Zabrudzonego po spacerze czworonoga można przepłukać samą wodą, wytrzeć delikatnie ręcznikiem i przeczesać, by usunąć zabrudzenia sierści. Mycie w szamponie konieczne będzie jedynie, gdy zwierzak poważnie się ubłoci lub wytarza w nieczystościach.
Pomeraniana należy kąpać wyłącznie w szamponach i odżywkach przeznaczonych dla psów, które za każdym razem trzeba dokładnie spłukać. Sierść szpica miniaturowego należy następnie odcisnąć za pomocą ręcznika i wysuszyć suszarką nastawioną na niską temperaturę.
Psy biorące udział w wystawach należy regularnie strzyc. Konieczne jest przede wszystkim niewielkie skrócenie włosa okrywowego, a także wyregulowanie długości sierści na łapach, uszach i ogonie. Szpica niewystawowego można także obciąć „na sportowo”, pamiętając jednak, by nie golić sierści przy samej skórze.
Pielęgnacja pomeraniana powinna obejmować także przycinanie pazurów, jeśli psiak sam ich nie ściera i higienę oczu, jeśli zwierzak ma problem z nadmiernym łzawieniem.
Psy rasy szpic miniaturowy pomeranian cieszą się z reguły dobrym zdrowiem i z powodzeniem dożywają nawet kilkunastu lat, jeśli zapewni im się odpowiednie żywienie, szczupłą sylwetkę i pielęgnację, a także zadba o profilaktykę zdrowotną.
Czworonogi te wykazują jednak predyspozycje do takich dolegliwości zdrowotnych, jak:
Do najbardziej podatnych na choroby dziedziczne należą pomeraniany o umaszczeniu merle. Geny odpowiadające za takie zabarwienie sierści mogą wiązać się z wrodzoną głuchotą, ślepotą, zwiększonym ciśnieniem śródgałkowym, a także krótkowzrocznością czy małooczem.
Często cierpią także na choroby serca i deformacje układu kostnego. Chcąc zmniejszyć ryzyko wystąpienia chorób genetycznych u szpica miniaturowego, należy ostrożnie wybierać hodowle, z których pochodzić będzie szczeniak. Odpowiedzialni hodowcy tej rasy zrzeszeni w Związku Kynologicznym w Polsce (ZKwP) starannie dobierają rodziców miotu, nie dopuszczając do rozmnażania się psów obciążonych wadami genetycznymi. Należy także zwrócić uwagę na wielkość rodziców szczeniaka – im bardziej zminiaturyzowany pomeranian, tym większe ryzyko problemów zdrowotnych.
Szpic miniaturowy bywa wybredny i ma skłonność do nawracających problemów żołądkowych, wywołanych nietolerancją lub alergią pokarmową. Dlatego w żywieniu psów tej rasy należy stosować lekkostrawną dietę dostosowaną do wieku, poziomu aktywności i stanu zdrowotnego danego czworonoga. Pomeraniana można karmić suchą lub mokrą karmą pełnoporcjową typu sensitive, jak również posiłkami złożonymi ze świeżych składników – mięsa, podrobów i warzyw.
Podawanie psu diety domowej jest najlepszym sposobem na uniknięcie zaburzeń trawienia związanych z nietolerancją pokarmową lub uczuleniami. Niestety samodzielne ułożenie zbilansowanego jadłospisu dla psa jest dość trudne. Nieodpowiednia ilość białka, tłuszczu, składników mineralnych czy witamin nie tylko negatywnie wpłynie na wygląd sierści szpica – może być także powodem poważnych niedoborów składników pokarmowych i przyczyną dietozależnych chorób.
Dobrą alternatywą dla domowej diety są oferowane przez PsiBufet świeże posiłki złożone wyłącznie ze składników najwyższej jakości – gotowanego na parze mięsa i podrobów uzupełnionych odpowiednią dawką warzyw i owoców. Receptury, według których powstaje jedzenie PsiBufet, stworzone zostały przez specjalistów, dzięki czemu zawierają wszystkie niezbędne psu składniki odżywcze w starannie dobranych proporcjach. Bezzbożowy skład, opierający się m.in. na mięsie wołowym, jagnięcym, kurczaku czy indyku pozwala dobrać odpowiednią dietę do potrzeb nawet najbardziej wrażliwych i wybrednych czworonogów.
Pomeranian to rasa należąca do szpiców. Mały, puchaty pomeranian jest więc blisko spokrewniony z takimi psami, jak samojed, malamut czy akita. Nazwa „pomeranian” pochodzi od słowa Pomerania, które tłumaczy się na język polski jako Pomorze. Szpice miniaturowe nie pochodzą wprawdzie z tego rejonu, jednak to właśnie na Pomorzu ukształtował się obecny wygląd tej rasy.
Jeśli planujesz zostać opiekunem szpica miniaturowego, na te pytania warto znać odpowiedzi!