Samojed to średniej wielkości pies o eleganckim wyglądzie i śnieżnobiałej lub kremowej sierści. Przyjacielskie i otwarte w stosunku ludzi psy rasy samojed są bardzo towarzyskie i łagodne wobec dzieci, dzięki czemu doskonale odnajdą się w roli towarzysza nawet większej rodziny. Psy te potrzebują bardzo dużej dawki ruchu, powinny więc trafić do aktywnego opiekuna.
Aktywność
8/10
Pielęgnacja
7/10
Podatność
3/10
Długość życia
7/10
Ile kosztuje samojed?
Ile żyją samojedy?
Jak wychować samojeda?
Ile waży samojed?
Jaka karma dla samojeda?
Samojed to średniej wielkości, silny i wytrzymały, a przy tym elegancki i dostojny pies ważący 25-30 kg. U samojeda kufa jest mocna, stosunkowo długa, stopniowo zwężająca się ku nosowi, który powinien być czarny. Oczy muszą być zawsze ciemnobrązowego koloru, o migdałowym kształcie nadającym im uśmiechniętego wyrazu. Uszy proste i trójkątne, dość małe, szeroko rozstawione i wysoko osadzone.
Tułów samojeda jest głęboki i zwarty, grzbiet umięśniony i prosty, klatka piersiowa szeroka i głęboka z dobrze wysklepionymi żebrami. Ogon u psa rasy samojed jest bujnie owłosiony i wysoko osadzony, może zawijać się ku grzbietowi. Kończyny samojeda muszą być proste, mocne i dobrze umięśnione. Poruszający się pies tej rasy powinien być energiczny, swobodny i niestrudzony.
Szata samojeda jest dwuwarstwowa – podszerstek powinien być krótki, gęsty i delikatny, natomiast włosy okrywowe dłuższe, twardsze i proste. Sierść powinna tworzyć gęstą grzywę na szyi i ramionach, za to bardziej przylegać na głowie i przedniej stronie łap. Suki tej rasy mogą mieć nieznacznie krótszą i bardziej miękką sierść. U samojeda okrywa włosowa może być czysto biała, kremowa lub biało-biszkoptowa. Na jej tle wyraźnie powinny odznaczać się ciemne wargi, nos i oczy. Skośny kształt oka i lekko uniesione kąciki warg nadają samojedowi typowego, uśmiechniętego wyrazu.
Samojedy to psy niezwykle pogodne, przyjazne i towarzyskie, które dobrze dogadują się zarówno z dorosłymi, jak i dziećmi. Są także pozytywnie nastawione do innych psów, a brak silnego instynktu łowieckiego pozwoli im zamieszkać z kotem. Bywają jednak trudne w wychowaniu, dlatego mogą sprawiać trudności początkującym psiarzom. Samojedy wymagają także bardzo dużej dawki aktywności fizycznej i uwagi ze strony opiekuna. Nie nadadzą się wiec dla zabieganych osób, które rzadko przebywają w domu.
W stosunku do ludzi samojedy są łagodne i łatwo nawiązują przyjaźnie nawet z nowo poznanymi gośćmi. Z tego względu psy tej rasy, choć bardzo czujne i dość szczekliwe, nie sprawdzą się w roli przydomowego stróża. Samojedy są wyjątkowo odporne na mróz, jednak nie powinny być utrzymywane na podwórku ani w kojcu. Odizolowane od członków rodziny staną się nieszczęśliwe i sfrustrowane. Energiczne, niezmordowane, a przy tym cierpliwe samojedy mogą być wspaniałymi towarzyszami zabaw dla nieco starszych dzieci, które zostaną nauczone prawidłowego obchodzenia się ze zwierzętami.
Samojedy są z natury przyjacielsko nastawione do innych psów i nie wykazują wobec nich zachowań agresywnych ani łowieckich. Niektóre psy tej rasy bywają jednak natarczywe w kontaktach z innymi czworonogami. By zadbać o odpowiednie relacje samojeda z psami, warto zapewnić mu właściwą socjalizację już w wieku szczenięcym. Kontakty ze zrównoważonymi, dorosłymi psami i zajęcia w psim przedszkolu pozwolą maluchowi nauczyć się poprawnej komunikacji, zmniejszą też ryzyko wystąpienia problemów w dorosłym wieku.
Samojedy to niezwykle wytrzymałe psy stworzone do długotrwałej pracy nawet w trudnych warunkach. Nie odnajdą się więc w roli leniwego kanapowca. Psom tej rasy należy zapewnić dużo aktywności fizycznej i zabawy, a także zajęć angażujących ich umysł i zmysły. Samojed z powodzeniem może towarzyszyć opiekunowi podczas przechadzki w parku, długich spacerów poza miastem, a nawet podczas wycieczki rowerowej.
Trzeba jednak pamiętać, że psy te pochodzą z rejonów północnych i mogą mieć obniżoną tolerancję na upały. Z tego względu opiekun powinien zwracać szczególną uwagę na samopoczucie psa, gdy na dworze panują wysokie temperatury i ograniczyć aktywność zwierzaka, jeśli zauważy, ze psiak szybciej się męczy lub intensywnie dyszy.
Psy rasy samojed należą do szpiców pierwotnych. Podobnie więc jak ich bliscy krewni z rejonów północnych (siberian husky i alaskan malamute) bywają uparte i samodzielne, co może sprawiać trudność podczas szkolenia i wychowania. Od samojedów nie należy wymagać ślepego posłuszeństwa, niewskazane jest także stosowanie kar w postaci krzyku albo korekt – złe traktowanie psa tej rasy może poskutkować niechęcią do opiekuna i unikaniem go, a w skrajnych przypadkach także agresją.
Podczas treningów trzeba wykazać się wyrozumiałością i stosować wyłącznie pozytywne metody, które zachęcą psiaka do współpracy. Jeśli odpowiednie wychowanie samojeda sprawia nam trudność, możemy skorzystać z usług szkoleniowca lub behawiorysty. Ze zmotywowanym, mającym dobrą relację z opiekunem psem można brać udział w przeróżnych sportach kynologicznych, takich jak agility, tropienie użytkowe czy pasienie.
Samojed to rasa pierwotna, która wywodzi się z Syberii. Przodkami psów rasy samojed były łajki hodowane przez Nieńców do zaganiania stad reniferów.
Obficie owłosione, wytrzymałe i odporne na niskie temperatury spadające nawet do minus 60 stopni szpice używane były przez mieszkańców tych rejonów przede wszystkim do zaganiania stad reniferów, a także chronienia dobytku i ciągnięcia sań zaprzęgowych. Niektórzy syberyjczycy szczególnie cenili sobie białe psy, które doskonale sprawdzały się podczas polowań w ośnieżonej tundrze.
W 1893 roku Norwedzy przygotowujący się do ekspedycji na Biegun Północny zakupili od Nieńców 33 psy, z których 28 miało brać udział w wyprawie. Wśród pozostałych psów, które zostawiono na statku, znalazła się suka rodząca przeważnie białe szczeniaki. Śnieżnobiałe, inteligentne i wytrzymałe czworonogi doskonale sprawdziły się jako psy ciągnące sanie i polujące na niedźwiedzie. Krzyżowano je więc ze sobą, by podtrzymać białe umaszczenie. Psy te uznaje się obecnie za pierwsze samojedy.
Białe psy z północy stały się znane światu za sprawą drugiej ekspedycji, w której brały udział. Brytyjski zoolog Ernest Kilburn-Scott przywiózł szczeniaka samojeda jako prezent dla swojej żony w 1880 roku, czym zapoczątkował europejską hodowlę rasy. Miłośniczką samojedów była między innymi królowa Aleksandra, która promowała je jako doskonałe psy do towarzystwa i efektowne zwierzęta wystawowe.
Do Stanów Zjednoczonych pierwsze psy tej rasy importowano w 1906 roku, choć większość z obecnych amerykańskich samojedów pochodzi od psów sprowadzonych do USA podczas pierwszej wojny światowej. Obecna nazwa rasy samojed obowiązuje od 1909 roku – wcześniej psy te nazywano „samojedzkimi psami zaprzęgowymi”. W roku tym utworzono także pierwszy wzorzec tej rasy.
Wygląd i charakter dzisiejszych samojedów nie uległ zbyt dużym zmianom – czworonogi te zachowały pierwotne cechy swoich przodków. Psy rasy samojed, mimo swoich polarnych korzeni, doskonale przystosowały się do życia w cieplejszym klimacie. Obecnie pełnią rolę przede wszystkim psów domowych i towarzyszy rodzin, choć zdobyły uznanie także wśród sportowców biorących udział w wyścigach psich zaprzęgów.
Samojedy potrzebują regularnej pielęgnacji, która pozwoli zachować im zdrowy, elegancki wygląd. Psu tej rasy należy także zapewnić odpowiednią profilaktykę zdrowotną i właściwe żywienie.
Dbanie o dwuwarstwową okrywę włosową samojeda nie jest trudne, choć wymaga systematyczności. Najważniejszym zabiegiem jest jej regularne czesanie, które pomoże usunąć martwy podszerstek i zapobiegnie tworzeniu się kołtunów. Wyczesywanie samojeda szczególnie ważne jest w okresie linienia, gdy psy tej rasy gubią znaczne ilości sierści. Do pielęgnacji przyda się przede wszystkim szczotka druciana o długich pinach sięgających aż do skóry, szczotka pudlówka oraz metalowy grzebień.
Psa tej rasy nie należy kąpać bez wyraźnej potrzeby. Jeśli pies wyjątkowo ubrudzi się podczas spaceru, należy najpierw dokładnie go wyczesać, umyć w hipoalergicznym szamponie przeznaczonym do białej sierści, a następnie dobrze wysuszyć za pomocą suszarki. Pozostawienie gęstej sierści do samodzielnego wyschnięcia może stać się przyczyną odparzenia skóry i powstawania trudno gojących się zakażeń bakteryjnych lub grzybiczych.
Biała sierść niektórych samojedów może mieć skłonność do przebarwień – na powstawanie żółtych lub rdzawych plam narażone są szczególnie okolice oczu i krocza. Jeśli pies ma skłonność do tworzenia brudnych zacieków pod oczami, należy przede wszystkim udać się do lekarza weterynarii specjalizującego się w okulistyce, który ustali przyczynę nadmiernego łzawienia i zaleci preparaty do przemywania oczu. Zażółcenia na sierści powstałe na skutek kontaktu z moczem psa najłatwiej jest wyeliminować, skracając włos w okolicy krocza.
Psy rasy samojed wymagają także przycinania pazurów, jeśli nie skracają ich same podczas spacerów, a także regularnego kontrolowania stanu uszu i czyszczenia ich w miarę potrzeby. Sierść samojedów stanowi doskonałą izolację przed zimnem, jednak w cieplejszych klimatach może zmniejszać tolerancję zwierzaka na wysiłek fizyczny i wysokie temperatury. Trzeba pamiętać, że golenie na krótko sierści u psa tej rasy jest niedopuszczalne. Odrastający po takim strzyżeniu włos zmienia swoją strukturę – staje się splątany i przestaje przepuszczać powietrze do skóry. W okresie letnim niezbędne jest natomiast dokładne czesanie psa, które pozwoli na usunięcie nadmiaru podszerstka i umożliwi skuteczne odprowadzanie ciepła do otoczenia.
Samojed to rasa generalnie zdrowa i wytrzymała. U czworonogów tych mogą jednak pojawić się niektóre dolegliwości zdrowotne, w tym choroby o podłożu genetycznym.
Należą do nich między innymi:
Chcąc zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia dziedzicznych problemów zdrowotnych u samojeda, należy ostrożnie wybierać hodowle. Odpowiedzialni hodowcy wykonują różne testy genetyczne i badania swoim psom i dopuszczają do rozrodu tylko zdrowe osobniki, co znacznie ogranicza przenoszenie wadliwych genów na potomstwo.
Psy rasy samojed mają także skłonność do hot spotów – bakteryjnych zakażeń skóry, które tworzą się najczęściej po kąpieli w zanieczyszczonej wodzie i są wyjątkowo trudne w leczeniu. By ich uniknąć, po każdym zamoczeniu sierści w wodzie, czworonoga należy dokładnie wyczesać, a następnie wysuszyć suszarką ustawioną na chłodny powiew.
Samojedy, tak jak każde inne psy, wymagać będą zbilansowanej karmy dostosowanej do ich indywidualnych potrzeb – wieku, stanu zdrowia i poziomu aktywności. Dieta dla psa tej rasy musi zawierać wysoki poziom białka zwierzęcego, które niezbędne jest do wykształcenia masy mięśniowej i utrzymania sierści w zadowalającym stanie. Karma dla psów pracujących musi charakteryzować się zwiększoną zawartością tłuszczu i podwyższoną kalorycznością.
Szczenięta rasy samojed powinny być bezwzględnie karmione dietą przeznaczoną dla szczeniąt – niezapewnienie rosnącemu psu zbilansowanych posiłków może skutkować zaburzeniami wzrostu i zwiększać ryzyko poważnych chorób. Opiekun psa rasy samojed musi zadbać, by zwierzak miał szczupłą sylwetkę, gdyż zbędne kilogramy znacznie zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia chorób stawów w podeszłym wieku.
Samojedy nie są zbyt wymagające, jeśli chodzi o żywienie. Bywają jednak wybredne – niektóre psy tej rasy potrafią przez wiele dni odmawiać jedzenia karmy, która nie przypadła im do gustu. Opiekun, który trafi na wybrednego psa, musi dołożyć wszelkich starań, by znaleźć wyjątkowo smakowitą dietę, która równocześnie dostarczy psu wszystkich niezbędnych składników pokarmowych i odpowiedniej dawki kalorii.
W przypadku psów rasy samojed doskonale sprawdzają się posiłki złożone ze świeżego, gotowanego na parze mięsa, uzupełnionego o podroby, warzywa i niezbędne suplementy. Nie mając wystarczającej wiedzy pozwalającej na samodzielne zbilansowanie jadłospisu, skorzystać można ze świeżych posiłków oferowanych przez PsiBufet. Jedzenie PsiBufet powstaje według receptur stworzonych przez specjalistów z zakresu żywienia psów i złożone jest wyłącznie z naturalnych składników najwyższej jakości. Dostępne smaki (m.in. wołowina, kurczak, jagnięcina czy indyk) pozwalają dobrać rodzaj jedzenia do indywidualnych upodobań danego czworonoga.
Nazwa rasy pochodzi od plemienia Samojedów, którzy zamieszkiwali północną Rosję i Syberię. Przez ludzi zamieszkujących rejony Syberii, samojedy zwane były „Bjelkier”, co oznaczało „biały pies, który rodzi białe szczenięta”.
Jeśli planujesz zostać opiekunem samojeda, na te pytania warto znać odpowiedzi!