Dog niemiecki to bardzo duży pies o krótkiej sierści i masywnej głowie. Elegancki, łagodny i zrównoważony pies tej rasy jest niezwykle oddany swoim opiekunom, łatwy do wyszkolenia i cierpliwy w stosunku do dzieci. Dobrze odnajduje się więc w roli towarzysza rodziny. Dogi niemieckie nie są jednak zbyt długowieczne i mają genetyczne predyspozycje do wielu chorób, które mogą dodatkowo skrócić ich długość życia.
Aktywność
4/10
Pielęgnacja
4/10
Podatność
6/10
Długość życia
2/10
Ile kosztuje dog niemiecki?
Ile żyje dog niemiecki?
Ile je dog niemiecki?
Czy dog niemiecki może mieszkać na dworze?
Czy dog niemiecki jest agresywny?
Dog niemiecki to potężny, harmonijnie zbudowany pies mogący ważyć nawet 80 kg. Szlachetny wygląd psów tej rasy jest połączeniem wielkości, harmonijnej budowy z dumą, elegancją i potęgą. Sylwetka doga niemieckiego powinna być prawie kwadratowa, choć suki mogą być nieznacznie dłuższe. Charakterystyczna głowa doga niemieckiego powinna być długa, wąska i wyrazista, zakończona dużym i szerokim nosem. Oczy psa tej rasy mają żywy, przyjazny i inteligentny wyraz i powinny mieć migdałowaty kształt oraz ciemny kolor. Szyja doga musi być długa, bez luźno zwisającej skóry i dobrze umięśniona.
Grzbiet tego psa jest krótki i prosty, zad lekko opadający, a klatka piersiowa powinna być szeroka i głęboka, sięgająca do łokcia. Ogon doga niemieckiego jest wysoko osadzony, gruby u nasady i stopniowo zwężający się ku końcowi. Powinien być zawsze prosty i pozbawiony dłuższych włosów. Mocne, proste i dobrze umięśnione łapy muszą umożliwiać psu harmonijny, lekki i trochę sprężysty ruch.
Sierść doga niemieckiego jest zawsze krótka, gęsta, dobrze przylegająca do skóry i pozbawiona podszerstka. Psy tej rasy występują w wielu umaszczeniach – żółtym i pręgowanym z czarną maską oraz czarnym i błękitnym z dopuszczalnymi białymi znaczeniami. U doga niemieckiego akceptowane jest także umaszczenie typu arlekin, czyli biel z czarnymi, poszarpanymi łatami.
Dog niemiecki jest pewny siebie i odważny, a przy tym przyjacielski i łagodny. Pies tej rasy sprawdzi się więc doskonale w roli towarzysza rodziny mieszkającej w domu z ogrodem. Może być także pupilem osoby samotnej. Poradzi sobie również w mniejszym mieszkaniu, pod warunkiem że zapewni mu się odpowiednią dawkę czułości i aktywności fizycznej.
Z natury dog niemiecki jest dość powściągliwy i ostrożny w stosunku do obcych osób. U odpornego na prowokację, stabilnego doga niemieckiego trudno jest jednak wywołać agresję. Pies ten może sprawdzić się w roli stróża posesji, który będzie odstraszał potencjalnych intruzów przede wszystkim rozmiarem i potężną sylwetką, okazjonalnie także donośnym szczekaniem. Psy tej rasy nie powinny być jednak utrzymywane wyłącznie w ogrodzie lub kojcu – potrzebują bowiem dużo uwagi i czułości ze strony opiekunów.
Dogi niemieckie są wyrozumiałe i cierpliwe w stosunku do dzieci. Trzeba przy tym pamiętać, że szczególnie młode psy tej rasy mogą nie zdawać sobie sprawy ze swoich rozmiarów i podczas intensywnej zabawy są w stanie wyrządzić maluchowi krzywdę. Z tego względu wspólne zabawy tego wielkiego psa z dziećmi powinny być zawsze nadzorowane przez osoby dorosłe. Dzieci muszą także pamiętać, by nie siadać na psie, nie ciągnąć go za uszy ani ogon – dog niemiecki jest wprawdzie trudny do sprowokowania, ale podobnie jak inne psy odczuwa ból i dręczony może się bronić w niedelikatny sposób.
Pies rasy dog niemiecki z reguły dobrze dogaduje się także z innymi czworonogami i nie wykazuje zbyt silnego instynktu łowieckiego. Dzięki temu może zamieszkać zarówno z drugim dużym lub mniejszym od siebie psem, jak i kotem. Kontakty tego ogromnego zwierzaka z mniejszymi psami warto zawsze nadzorować – podczas intensywnej zabawy dog niemiecki może niechcący poturbować małego czworonoga, a nawet wyrządzić mu poważną krzywdę.
Oczywiście wśród dogów niemieckich znaleźć się mogą psy, które traktować będą inne czworonogi jak potencjalne zagrożenie, które trzeba odstraszyć agresywnym szczekaniem. Dlatego chcąc zadbać o pozytywne nastawienie doga niemieckiego do innych psów, warto udać się ze szczeniakiem na zajęcia do psiego przedszkola prowadzonego przez doświadczonego specjalistę.
Dogi niemieckie, podobnie jak inne psy w typie molosów, nie są urodzonymi sportowcami. Do zaspokojenia ich potrzeby ruchu wystarczą regularne, nieco dłuższe spacery umożliwiające psu swobodną eksplorację różnorodnego otoczenia. W domu psy tej rasy zachowują się spokojnie i preferują wylegiwanie się na miękkiej kanapie wraz z opiekunami.
Dog niemiecki nie jest długodystansowcem, nie sprawdzi się więc zbytnio w roli towarzysza rowerowej wycieczki. Psy tej rasy cenią sobie stały schemat dnia i nie przepadają za zbyt dużymi zmianami w otoczeniu. Nie powinny więc trafić w ręce osoby, która lubi dużo podróżować. Psy rasy dog niemiecki są oddane, posłuszne opiekunowi i podatne na szkolenie.
Wydawanych im komend nie wykonają wprawdzie tak precyzyjnie, jak owczarki, jednak wspólny trening polegający na wykonywaniu prostych zadań sprawi im wiele przyjemności. Chcąc odpowiednio wyszkolić doga niemieckiego, nie należy stosować metod awersyjnych, czyli krzyku, kar ani przemocy. Jeśli wychowanie psa tej rasy okaże się dla opiekuna zbyt trudne, warto zasięgnąć pomocy u sprawdzonego trenera lub psiego behawiorysty.
Kynolodzy do dziś nie są zgodni, który kraj najbardziej przysłużył się do powstania doga niemieckiego – według niektórych źródeł psy te rozwinęły się w Wielkiej Brytanii, inne największy wkład w rozwój rasy przypisują Niemcom.
Psy w typie mastiffa – ogromne czworonogi o masywnych głowach – hodowane były w głównie w Tybecie. W V wieku trafiły do Europy za sprawą Azjatów, którzy używali ich między innymi do polowań na niedźwiedzie i dziki oraz do stróżowania dobytku. Czworonogi te szybko stały się popularne wśród miejscowych, którzy zaczęli krzyżować je z chartami lub wilczarzami irlandzkimi, by nadać im szybkości i zwinności.
W XVII wieku ogromne, eleganckie psy zdolne do powalenia dzika zyskały ogromną popularność wśród możnowładców z całej Europy. Importowane przede wszystkim z Anglii psy w dzień wspierały swoich opiekunów podczas polowania, a w nocy towarzyszyły im podczas snu w wytwornych komnatach.
Popularność psów nazywanych ówcześnie „Englische dogge” znacząco spadła, gdy powszechne stały się polowania z użyciem broni palnej. W XVIII wieku czworonogi te hodowano przede wszystkim do roli eleganckiego towarzysza rodziny i stróża, stawiając przede wszystkim na stabilny charakter i przywiązanie do domowników.
W 1878 roku hodowcy i sędziowie kynologiczni z Berlina utworzyli komitet, który przyznał rasie nową nazwę - „Deutsche dogge”. Oficjalny wzorzec tej rasy stworzono dwa lata później, a pierwszy niemiecki klub doga niemieckiego (Deutsche Doggen Club) rozpoczął działalność w 1888 roku. Dog niemiecki został uznany za odrębną rasę przez AKC w 1887 roku.
Obecnie dog niemiecki nie jest już zaliczany do psów myśliwskich. Wielkie, eleganckie czworonogi doskonale odnajdują się w roli towarzysza rodzin. Ich utrzymanie jest jednak wyjątkowo kosztowne, dlatego psy tej rasy trafiają przede wszystkim w ręce osób zamożnych.
Pielęgnacja doga niemieckiego nie jest zbyt czasochłonna. Psy tej rasy są jednak drogie w utrzymaniu ze względu na duże wymagania żywieniowe i podatność na choroby.
Krótka, pozbawiona podszerstka sierść doga niemieckiego nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji. Martwe włosy i drobne zabrudzenia należy regularnie wyczesywać za pomocą włosianej szczotki przeznaczonej dla psów krótkowłosych lub gumowej rękawicy.
Psa tej rasy nie trzeba zbyt często kąpać. Jeśli jednak zaistnieje taka potrzeba, doga niemieckiego należy myć wyłącznie w łagodnych, hipoalergicznych szamponach przeznaczonych dla psów. Po kąpieli zwierzaka trzeba dokładnie wytrzeć ręcznikiem – ze względu na brak podszerstka dosuszanie sierści suszarką nie jest konieczne.
Na szczególną uwagę opiekuna zasługują oczy i uszy, które u doga są podatne na infekcje. Nadmiar zbierających się w nich zanieczyszczeń należy usuwać za pomocą wacika nasączonego letnią wodą lub płynem przeznaczonym do higieny tych okolic. Brzydko pachnąca, gęsta wydzielina może świadczyć o stanie zapalnym – w takim wypadku doga niemieckiego należy zabrać do lekarza weterynarii, który zaleci specjalistyczne preparaty i odpowiednie leczenie.
Podobnie jak inne tak duże czworonogi, dogi niemieckie nie są długowieczne – psy tej rasy zazwyczaj odchodzą już w wieku 8 lat, choć zdarzają się psy, które dożywają 12 lat. Dogi niemieckie są podatne na wiele chorób i przypadłości zdrowotnych, z których część może dodatkowo skrócić ich życie lub znacząco obniżyć jakość ich życia na starość.
Do problemów, do których predysponowane są dogi niemieckie, należą między innymi:
Wiele wad wrodzonych, takich jak głuchota, ślepota i inne problemy z oczami, związanych jest z genem merle, który w podwójnej kopii występuje u psów z umaszczeniem arlekin. Chcąc zmniejszyć ryzyko wystąpienia chorób u doga niemieckiego, należy ostrożnie wybierać hodowlę, z której ma pochodzić zakupiony szczeniak. Odpowiedzialny hodowca powinien wykonać szczeniętom kilka badań wykluczających występowanie wrodzonych dolegliwości, przedstawić dokumenty potwierdzające dobre zdrowie rodziców miotu, a także okazać potencjalnemu kupującemu dorosłe psy ze swojej hodowli.
Opiekun doga musi także regularnie odwiedzać z pupilem gabinet weterynaryjny i wykonywać badania mogące wykryć choroby, nim rozwiną się poważne dolegliwości zagrażające życiu zwierzaka. Planując zakup psa tej rasy, należy więc przygotować się na dość duże wydatki.
Dogi niemieckie narażone są także na rozszerzenie i skręt żołądka, które są jedną z najczęstszych przyczyn śmierci psów tej rasy. By zmniejszyć ryzyko skrętu żołądka u doga niemieckiego, opiekun powinien zapewnić psu przynajmniej 30 minut odpoczynku po każdym posiłku. Dzienną dawkę karmy dla doga warto także podzielić na kilka mniejszych posiłków, co zapobiegnie nadmiernemu rozciągnięciu żołądka.
Utrzymanie doga niemieckiego jest kosztowne także ze względu na żywienie. Młody pies tej rasy wymaga wysokiej jakości karmy, która z jednej strony pozwoli mu prawidłowo się rozwijać, a z drugiej zapobiegnie zbyt szybkiemu przybieraniu na wadze i nadmiernemu obciążeniu rosnących kości. Dorosły dog niemiecki również będzie wymagał dość obfitych dziennych porcji karmy. Opiekun psa tej rasy musi także pamiętać, że wiele dogów cierpi na alergie pokarmowe i nietolerancje objawiające się problemami dermatologicznymi i niestrawnością. Karma dla doga niemieckiego powinna więc zawierać tylko jedno źródło białka zwierzęcego i nie mieć w swoim składzie zbóż ani innych potencjalnych alergenów, takich jak sztuczne barwniki czy konserwanty.
Ze względu na te problemy, opiekunowie dogów niemieckich często decydują się na samodzielne przygotowywanie jedzenia swoim podopiecznym. Świeże, złożone z mięsa i podrobów oraz warzyw posiłki muszą być jednak uzupełnione o odpowiednie suplementy, których dobór nie jest prosty dla osób, które nie posiadają wystarczającej wiedzy o bilansowaniu psiej diety. Niedobory witamin i niewłaściwe proporcje między poszczególnymi składnikami mineralnymi mogą poskutkować rozwojem wielu wad układu kostnego, których w skrajnych przypadkach nie da się później wyleczyć.
Bezpieczną alternatywą dla domowych posiłków jest jedzenie przygotowywane przez PsiBufet. Dzięki współpracy z najlepszymi ekspertami z dziedziny psiego żywienia, powstały zbilansowane receptury, które dostarczą psu wszystkich niezbędnych mu składników pokarmowych w odpowiednich proporcjach. Jedzenie złożone wyłącznie ze świeżych składników przeznaczonych do spożycia przez ludzi nie zawiera żadnych konserwantów, polepszaczy smaku i barwników, jest bezzbożowe, dzięki czemu sprawdzi się w żywieniu nawet najbardziej wrażliwych i wybrednych psów. Dzienną porcję posiłku PsiBufet oblicza specjalny kalkulator – opiekun nie musi więc obawiać się, że jego psiak otrzyma wraz z jedzeniem zbyt dużo lub zbyt mało kalorii.
Z nieznanych do końca przyczyn, kraje anglojęzyczne określają doga niemieckiego mianem „Great dane”. Rasa ta nie ma jednak z Danią nic wspólnego.
Jeśli planujesz zostać opiekunem doga niemieckiego, na te pytania warto znać odpowiedzi!